The real Royal Albert Hall 1966 Concert – Bob Dylan
De tournee van Bob Dylan in 1966 door de VS, Europa en Australië staat te boek als mythisch en controversieel. De opnamen van deze tournee zijn onder de titel ‘The 1966 live recordings’ in een monumentale boxset van maar liefst 36 cd’s uitgebracht. Veel nummers zijn nog nooit uitgebracht. Het controversiële karakter van de tour van Dylan is gelegen in het feit dat Bob Dylan veel fans onaangenaam verrast door elektrisch te gaan spelen. Het beeld van hun folkheld wordt ingewisseld voor dat van een harde rocker. De schok is voor velen groot.
Op 26 en 27 mei 1966 treedt Dylan (hij is 2 dagen daarvoor 25 jaar geworden) op in The Royal Albert Hall in Londen. Het concert van 26 mei 1966 is naast de boxset apart uitgebracht. Opnieuw, want de opnamen waren al jaren geleden op bootlegs verkrijgbaar en in 1998 ook op dubbel cd in de Bootleg Series vol. 4 onder de titel “Bob Dylan live 1966 – The Royal Albert Hall Concert”. Het misverstand was echter heel lang dat de opnamen van dat concert waren van het optreden van Dylan op 17 mei 1966 in the Free Trade Hall in Manchester. Dat ‘onrecht’ is nu rechtgetrokken en worden als dubbelalbum met de titel “The real Royal Albert Hall 1966 Concert”, als het echte Royal Albert Hall concert uitgebracht. Het dubbelalbum is gemixt door Grammy Award winnaar Chris Shaw.
De 7 tracks op cd 1 zijn akoestisch. Dylan solo met gitaar en mondharmonica. Drie tracks zijn afkomstig van Bringing it all back home (1965), drie van het dan net verschenen dubbelalbum Blonde on blonde en één van Highway 61 Revisited (1965). Het eerste applaus klinkt en Dylan begint met She belongs to me, gevolgd door 4th time around en het indringende Visions of Johanna. Dylan zingt uitstekend en zijn mondharmonicaspel is prachtig. Mooi akoestisch gitaarwerk vervolgens in It’s all over now, baby blue. Ronduit geweldig is het ruim 12 minuten durende indringend gezongen Desolation row, met een fabuleuze mondharmoncia. Een daverend applaus is zijn deel. Terecht. Dylan speelt vervolgens weer mooi akoestische gitaar in Just like a woman en weer die slepende mondharmonicasolo’s. Na de eerste akoestische tonen en de eerste zin barst het applaus weer los bij het herkenbare Mr. Tambourine man dat een ruim 9 minuten durende uitvoering krijgt. Dylan weer in topvorm op zijn mondharmoncia met lange solo’s.
Cd 2 is totaal anders. Na het applaus worden nog even kort de instrumenten gestemd en dan barst het elektrische geweld los met een spetterende versie van Tell me momma, een nummer uit 1964 dat nog nooit eerder op plaat was verschenen. De toon voor de elektrische set is gezet. I don’t believe you van het album Another side of Bob Dylan (1964) is ook hard met een strakke ritmesectie en wervelende orgeltonen. Tussen het applaus door zijn nu ook fluittonen te horen. Baby let me follow you down van het debuutalbum Bob Dylan uit 1962 wordt omgetoverd tot een felle rocker met een hamerende piano. Wanneer het publiek wat onrustig reageert zegt Dylan “These are all protestsongs, so come on”, waarna The Hawks weer denderend inzetten met Just like Tom Thumb’s blues”. Leopard-skin pill-box hat is een stampende bluesrocker met beukende drums en gierende gitaren. In One to many mornings is de latere sound van The Band te horen met de bekende piano- en orgelklanken. Weer klinkt er protest maar ook applaus. Dylan wordt zelfs voor Judas uitgemaakt. Dylan speelt zelf piano in de ballad Ballad of a thin man. Garth Hudson’s orgelspel is prachtig. Like a rolling stone, opgedragen aan de Taj Mahal, is een spetterend slotakkoord.
Conclusie: Wat mij betreft is de ‘revolutie’ van Bob Dylan in 1966 geslaagd. De akoestische Dylan was een fenomeen maar een ‘elektrische’ Bob is ook niet te versmaden. Hij zal fans van het eerste uur zijn kwijt geraakt maar er ook nieuwe bij hebben gekregen. Ik hou van beide kanten van Bob Dylan.
Tracks cd 1:
- She belongs to me
- Fourth time around
- Visions of Johanna
- It’s all over now, baby blue
- Desolation row
- Just like a woman
- Tambourine man
Tracks cd 2:
- Tell me, momma
- I don’t believe you (She acts like we never have met)
- Baby, let me follow you down
- Just like Tom Thumb’s blues
- Leopard-skin pill-box hat
- One too many mornings
- Ballad of a thin man
- Like a rolling stone
Line up
- Bob Dylan – zang, gitaar, harmonica en piano op “Ballad of a thin man”
- Robbie Robertson – gitaar
- Rick Danko – bas, achtergrondvocalen op “One too many mornings”
- Garth Hudson – orgel
- Richard Manuel – piano
- Mickey Jones – drums