Gerritschinkel.nl Columns & meer

14mrt/160

An evening with the blues

Na 22 edities in Tiel verhuisde het festival An Evening with the Blues een aantal jaren geleden naar Rotterdam. Zaterdagavond 12 maart vond het bluesfestival voor de 4e keer plaats in het prachtige muziek- en filmtheater LantarenVenster aan de Otto Reuchlinweg op de Kop van Zuid, onder de rook van Hotel New York, het voormalige hoofdkantoor van de Holland Amerika Lijn.

Toen ik om 19.30 binnen stapte was in de foyer Paul Batto jr. al bezig om het publiek op te warmen. De in 1967 in Ljubljana geboren zanger-gitarist trakteerde het langzaam binnenstromende publiek op een set van zowel akoestische als elektrische blues. Batto trad ook op in de pauzes tussen de optredens van de artiesten van An Evening with the Blues.

Om even voor 20.00 uur gingen de deuren van zaal 1 open en maakten de bluesliefhebbers zich op voor het eerste optreden die avond, van de uit Clarksdale Mississippi afkomstige zanger-gitarist James Johnson, beter bekend onder zijn artiestennaam Super Chikan, een naam die betrekking heeft op het feit dat hij een verdienstelijk kippenfluisteraar is. Super Chikan werd begeleid door gitarist Harold “Fat Hary” van Dorth, bassist Jan Markus en drummer Eduard Nijenhuis. De band nam ons mee in een muzikale reis door de delta blues en speelde o.a. covers van Jimmy Reed (Baby what you want me to do), van Muddy Waters (You don’t have to go) en van Albert King (Crosscut saw). Johnson is ook een erkend gitaarbouwer en hij vertelde tijdens zijn optreden over de diddley bow, een rudimentair van oorsprong Afrikaanse eensnarige gitaar, die hij had aangepast om een beter geluid te krijgen. En dat liet hij in het ruim acht minuten durende Working train horen. Een doordenderende blues waarbij Johnson treingeluiden uit zijn gitaar toverde. Hij deed zijn naam al dansend een boogiewoogie spelend over het podium ook eer aan toen hij kippengeluiden uit zijn gitaar toverde.

Na een pauze van een half uur was het de beurt aan de in 1957 in Rochester (NY) geboren zanger- gitarist Chris Beard. Hij kreeg de blues met de paplepel ingegoten door zijn vader Joe Beard. En als de legendarische Son House je buurman was en Buddy Guy, John Lee Hooker en Muddy Waters je huisvrienden, dan zit het wel snorl. Beard treedt dit jaar voor het eerst in Nederland op en had  uitstekende Belgische begeleiders meegenomen. Renaud Lesire op bas, Steve Wouters op drums en de virtuoze Patrick Cuyvers op hammond en piano. Wat Cuyvers uit zijn hammond toverde was fabuleus. “Patrick, he’s my man” riep Beard meerdere malen en terecht. Met “wapperende” solo’s deed hij me een beetje denken aan de die dag daarvoor overleden organist Keith Emerson. Chris Beard is een fantastische gitarist en dat hij beïnvloed is door Buddy Guy liet hij telkens overduidelijk horen. En hij bespeelde het publiek want op een gegeven moment begaf hij zich al solerend onder het publiek, zelfs tot boven in de afgeladen zaal. Van zijn vorig jaar verschenen album Eye of the witch speelde hij, gezeten op de rand van het podium, de prachtige slowblues House of shame. Schitterend gitaarwerk, golvende orgeltonen en intens gezongen. Beard en zijn band hadden er duidelijk plezier in want toen de master of ceremonies duidelijk maakte dat het uur er op zat vroeg hij nog een paar minuten extra, die hem gelukkig werden gegund, waardoor hij met een spetterende toegift en een bloedend blueshart afscheid nam van zijn publiek. Wat kan een uur snel voorbij zijn.

Om 23.00 zou het slotoptreden van de avond plaatsvinden, maar er was blijkbaar iets met de geluidsinstallatie want het liep enigszins uit. Shakura S’ Aida deed een uitgebreide soundcheck en de band verdween toen weer van het podium. En nadat drummer Steve Wouters van de band van Chris Beard zo vriendelijk was om zijn bekkens ter beschikking te stellen kon het optreden van de in Brooklyn geboren maar tegenwoordig in Canada wonende blues- en jazzzangeres Shakura S’Aida beginnen. Toen haar Canadese band, bestaande uit gitarist Paige Armstrong, pianist-organist Jesse Karwat, bassist Roger Williams en drummer Tony Rabalao begon te spelen kwam Shakura na enige tijd zwevend en bezwerende bewegingen makend het podium op. Het feest kon beginnen. Shakura heeft een Tina Turner achtige uitstraling en een dijk van een stem. Prachtige nummers komen voorbij, Gonna tell me baby, Queen of rock ‘n’ soul, met een swingende Karwat op piano. Theatraal legt Shakura haar arm en haar hoofd soms op de schouder van gitarist Armstrong bij een spetterende gitaarsolo. Een hoogtepunt van de show is het door Billie Holiday geschreven en vooral ook van Nina Simone bekende Tell me more, more & then some. Een schitterende slowblues. In Geechie woman probeert Shakura het publiek mee te krijgen in community singing. Ben ik niet zo’n fan van, maar uiteindelijk lukt het Shakura wel. In Blues dancing krijgt ze een aantal fans zelfs zo ver om te gaan dansen. Time is een Tina Turner achtige soulblues. Ook Shakura mag toegiften geven en met het gospelachtige Your love always got me by is de Evening of the blues voorbij. Het is inmiddels middernacht en ik vertrek goedgemutst terug naar Gouda.

Reacties (0) Trackbacks (0)

Nog geen reacties


Leave a comment

Nog geen trackbacks.