An evening with the blues
Na 22 edities in Tiel verhuisde het festival An Evening with the Blues een aantal jaren geleden naar Rotterdam. Zaterdagavond 12 maart vond het bluesfestival voor de 4e keer plaats in het prachtige muziek- en filmtheater LantarenVenster aan de Otto Reuchlinweg op de Kop van Zuid, onder de rook van Hotel New York, het voormalige hoofdkantoor van de Holland Amerika Lijn.
Toen ik om 19.30 binnen stapte was in de foyer Paul Batto jr. al bezig om het publiek op te warmen. De in 1967 in Ljubljana geboren zanger-gitarist trakteerde het langzaam binnenstromende publiek op een set van zowel akoestische als elektrische blues. Batto trad ook op in de pauzes tussen de optredens van de artiesten van An Evening with the Blues.
Om even voor 20.00 uur gingen de deuren van zaal 1 open en maakten de bluesliefhebbers zich op voor het eerste optreden die avond, van de uit Clarksdale Mississippi afkomstige zanger-gitarist James Johnson, beter bekend onder zijn artiestennaam Super Chikan, een naam die betrekking heeft op het feit dat hij een verdienstelijk kippenfluisteraar is. Super Chikan werd begeleid door gitarist Harold “Fat Hary” van Dorth, bassist Jan Markus en drummer Eduard Nijenhuis. De band nam ons mee in een muzikale reis door de delta blues en speelde o.a. covers van Jimmy Reed (Baby what you want me to do), van Muddy Waters (You don’t have to go) en van Albert King (Crosscut saw). Johnson is ook een erkend gitaarbouwer en hij vertelde tijdens zijn optreden over de diddley bow, een rudimentair van oorsprong Afrikaanse eensnarige gitaar, die hij had aangepast om een beter geluid te krijgen. En dat liet hij in het ruim acht minuten durende Working train horen. Een doordenderende blues waarbij Johnson treingeluiden uit zijn gitaar toverde. Hij deed zijn naam al dansend een boogiewoogie spelend over het podium ook eer aan toen hij kippengeluiden uit zijn gitaar toverde.
Na een pauze van een half uur was het de beurt aan de in 1957 in Rochester (NY) geboren zanger- gitarist Chris Beard. Hij kreeg de blues met de paplepel ingegoten door zijn vader Joe Beard. En als de legendarische Son House je buurman was en Buddy Guy, John Lee Hooker en Muddy Waters je huisvrienden, dan zit het wel snorl. Beard treedt dit jaar voor het eerst in Nederland op en had uitstekende Belgische begeleiders meegenomen. Renaud Lesire op bas, Steve Wouters op drums en de virtuoze Patrick Cuyvers op hammond en piano. Wat Cuyvers uit zijn hammond toverde was fabuleus. “Patrick, he’s my man” riep Beard meerdere malen en terecht. Met “wapperende” solo’s deed hij me een beetje denken aan de die dag daarvoor overleden organist Keith Emerson. Chris Beard is een fantastische gitarist en dat hij beïnvloed is door Buddy Guy liet hij telkens overduidelijk horen. En hij bespeelde het publiek want op een gegeven moment begaf hij zich al solerend onder het publiek, zelfs tot boven in de afgeladen zaal. Van zijn vorig jaar verschenen album Eye of the witch speelde hij, gezeten op de rand van het podium, de prachtige slowblues House of shame. Schitterend gitaarwerk, golvende orgeltonen en intens gezongen. Beard en zijn band hadden er duidelijk plezier in want toen de master of ceremonies duidelijk maakte dat het uur er op zat vroeg hij nog een paar minuten extra, die hem gelukkig werden gegund, waardoor hij met een spetterende toegift en een bloedend blueshart afscheid nam van zijn publiek. Wat kan een uur snel voorbij zijn.
Om 23.00 zou het slotoptreden van de avond plaatsvinden, maar er was blijkbaar iets met de geluidsinstallatie want het liep enigszins uit. Shakura S’ Aida deed een uitgebreide soundcheck en de band verdween toen weer van het podium. En nadat drummer Steve Wouters van de band van Chris Beard zo vriendelijk was om zijn bekkens ter beschikking te stellen kon het optreden van de in Brooklyn geboren maar tegenwoordig in Canada wonende blues- en jazzzangeres Shakura S’Aida beginnen. Toen haar Canadese band, bestaande uit gitarist Paige Armstrong, pianist-organist Jesse Karwat, bassist Roger Williams en drummer Tony Rabalao begon te spelen kwam Shakura na enige tijd zwevend en bezwerende bewegingen makend het podium op. Het feest kon beginnen. Shakura heeft een Tina Turner achtige uitstraling en een dijk van een stem. Prachtige nummers komen voorbij, Gonna tell me baby, Queen of rock ‘n’ soul, met een swingende Karwat op piano. Theatraal legt Shakura haar arm en haar hoofd soms op de schouder van gitarist Armstrong bij een spetterende gitaarsolo. Een hoogtepunt van de show is het door Billie Holiday geschreven en vooral ook van Nina Simone bekende Tell me more, more & then some. Een schitterende slowblues. In Geechie woman probeert Shakura het publiek mee te krijgen in community singing. Ben ik niet zo’n fan van, maar uiteindelijk lukt het Shakura wel. In Blues dancing krijgt ze een aantal fans zelfs zo ver om te gaan dansen. Time is een Tina Turner achtige soulblues. Ook Shakura mag toegiften geven en met het gospelachtige Your love always got me by is de Evening of the blues voorbij. Het is inmiddels middernacht en ik vertrek goedgemutst terug naar Gouda.
Edwin van der Sar
Ook ik heb me afgelopen zaterdag aan de voetbalgekte rond Edwin van der Sar overgegeven. In een volgepakt Sportpark Duinwetering in Noordwijk was ik getuige van een merkwaardig spektakel. Van heinde en ver waren cameraploegen uitgerukt. Een Britse cameraman vroeg me zelfs of hij een kopie van het wedstrijdformulier mocht maken. “Go your gang” zei ik in mijn Louis van Gaal Engels.
Eigenlijk is het van de gekke dat de halve wereld in rep in roer is wanneer een “oude” man zich laat overhalen om 90 minuten onder de lat te gaan staan. Maar de man om wie het ging pakte toch weer een hoofdrol. Hij hoefde in het begin slechts een paar balletjes op te rapen, maar toen Jodan Boys dacht de recordinternational te verschalken, vertoonde van der Sar zijn specialiteit, het stoppen van een strafschop. Sociale media ontploften. Toch moest hij capituleren voor een schot van Mo Bellachen. Wat zal die spelbepaler van Jodan Boys die nacht lekker hebben geslapen, want als Goudse voetballer die in een officiële wedstrijd een doelpunt heeft gescoord tegen Edwin van der Sar bevindt hij zich in een zeer select gezelschap. Alleen jammer voor De Jodan Boys dat het geen drie punten meenam uit het Noordwijkse circus. Een troost is dat de naam Jodan Boys nu ook ver buiten Gouda bekend is.
De heksenketel van Noordwijk
Degene die er de afgelopen week niets over heeft gehoord heeft of onder een steen gelegen of is doof en blind. Stad en land was uitgerukt naar Sportpark Duinwetering in Noordwijk om het wonder te aanschouwen. Kosten nog moeite waren gespaard maar de penningmeester zal ’s-avonds likkebaardend de recette hebben bekeken. Nadat dagen daarvoor alle zichzelf respecterende radio- en tv-programma’s er aandacht aan hadden besteed, was zaterdag het Uur U. Oud doelman van Oranje en recordinternational Edwin van der Sar zou eenmalig het doel van Noordwijk verdedigen. Radio en tv waren massaal aanwezig, zelfs cameraploegen uit het Midden Oosten, Italië en Engeland. Een vriendelijke Engelse cameraman vroeg mij of hij van het wedstrijdformulier een foto mocht maken! Ook de NOS en Voetbal International “verlaagden” zich tot een bezoek aan een amateurwedstrijd. Het ging er overigens tamelijk chaotisch aan toe. Persmensen kregen een armbandje aangemeten, maar volgens mij zou iedereen die riep van de pers te zijn zo’n blauw bandje kunnen krijgen want er werd niet gecontroleerd of je echt van de pers was. En ik heb zelf maar voor koffiejuffrouw gespeeld.
Eigenlijk is het van de gekke dat de hele voetbalwereld in rep in roer is wanneer een oude man, met respect gesproken trouwens, zich laat overhalen om 90 minuten onder de lat te gaan staan. En ik kan me voorstellen dat de 2e en 3e keeper van Noordwijk er eigenlijk niet blij mee waren. Het is tenslotte toch een verkapte motie van wantrouwen naar hen toe. Maar ach, ook zij stonden in de belangstelling en moesten voor de camera’s “verantwoording” afleggen.
Maar de man om wie het gisteren ging pakte toch weer een hoofdrol. Hij had het in het begin van de niet hoogstaande wedstrijd niet echt moeilijk en de balletjes die hij op moest rapen had ik zelfs gepakt. Maar toen Jodan Boys dacht de recordinternational te verschalken, vertoonde van der Sar zijn specialiteit, het stoppen van een strafschop. Twitter, facebook en andere media ontploften. Het aureool boven het hoofd van de Heilige Edwin werd groter en groter. Toch moest hij buigen voor een schot van Gouwenaar Mo Bellachen die hem van dichtbij passeerde. Wat zal die Mo die acht lekker hebben geslapen, want hij is de eerste voetballer die na de Spanjaard David Villa van Barcelona op 28 mei 2011 een doelpunt heeft gescoord in een officiële wedstrijd tegen Edwin van der Sar.
En als Goudse voetballer die een doelpunt heeft gescoord tegen Edwin van der Sar bevindt je je volgens mij helemaal in een select gezelschap, want ik kan zo snel geen andere Goudse voetballer noemen die dit ook heeft gedaan. Alleen jammer voor De Jodan Boys dat het de winst in de extra speeltijd nog door de handen liet glippen, maar ook de naam van Jodan Boys is nu in de hele wereld bekend.
De rust lijkt in Noordwijk nu weer teruggekeerd en Edwin van der Sar hult zich weer in een relatief stilzwijgen als directeur van Ajax. Hij is volgens mij de eerste die als die overdreven aandacht allemaal maar een beetje flauwekul vindt