Cold and bitter tears, the songs of Ted Hawkins – Various artists
Het leven van Ted Hawkins was niet direct een aaneenschakeling van vreugde en succes. De op 28 oktober 1936 in Biloxi (Mississippi) geboren Amerikaanse zanger gitarist zwierf jaren als een soort hobo door de VS, terwijl ook de binnenkant van jeugdgevangenissen, strafkampen of inrichtingen niet onbekend waren voor hem. Begin jaren 70 kreeg deze straatmuzikant de kans om plaatopnamen te maken, maar hij begon pas een beetje succes te krijgen in 1982 met het album Watch your step. Met zijn tweede album Happy hour, waarop ook o.a. Robert Cray meespeelde, brak hij in 1985 door, maar dan vooral in Europa, waar hij regelmatig optrad. In zijn geboorteland bleef erkenning uit. Hawkins woonde dan ook enkele jaren in Engeland. Vanaf 1990 woonde hij weer in California. Hawkins overleed op 1 januari 1995 in Los Angeles. Hij werd slechts 58 jaar.
Hoewel Hawkins al weer ruim 20 jaar dood is zijn de echte liefhebbers hem niet vergeten. Een van hen is Kevin Russel, zanger gitarist en voormalig frontman van The Gourds. Samen met radiopromotor/manager Jenni Finlay en Brian T. Atkinson, auteur van boeken over o.a. Townes Van Zandt, heeft hij het initiatief genomen om een tribute album voor Ted Hawkins op te nemen. Dit album, getitel Cold and bitter tears, the songs of Ted Hawkins verschijnt op 23 oktober a.s.
Aan dit album werkt een keur van artiesten mee. Het begint al meteen lekker met Big things, door de Texaanse zanger gitarist James McMurthy. Akoestische gitaar, orgel en banjo maken dit nummer tot een feest. De Australische countryzangeres Kasey Chambers, bijgestaan door haar vader Bill Chambers maakt van Cold and bitter tears een echte countrytearjerker. One hundred years krijgt een funky rockende uitvoering met orgel en mondharmonica van de Amerikaanse singer songwriter Tim Easton. Mary Gauthier zingt gewoon weer prachtig in Sorry you’re sick. Strange conversation is een stevige slowblues met de gruizige stem van John Dee Graham. De heldere zang van zangeres Sunny Sweeney maakt van Happy hour een mooie countryballad. I got what I wanted is een midtempo countryrocker met Willie Nelson achtige zang van singer songwriter Randy Weeks. Dochter Tina Marie en weduwe Elisabeth Hawkins namen de soulballad Baby voor hun rekening. Oude soul die doet denken aan de soul uit de jaren 60. I gave up all I had van multi-instrumentalist en producer Gurf Morlix en Bad dog van gitarist en banjospeler Danny Barnes zijn typische Hawkins nummers. De prachtige samenzang van Amy Boone en Deborah Kelly van The Damnations TX zorgen voor een heel mooi Bring it on home daddy. My last goodbye krijgt door gitarist Ramsay Midwood een psychadelische en sombere uitvoering. Shinyribs, met Kevin Russell in de gelederen, zorgt voor een van de hoogtepunten van het album met de swingende Blues Brothers achtige soulstamper Who got my natural comb. Whole lotta women is pure basale country blues van zanger gitarist Steve James. Evan Felker, zanger gitarist van Turnpike Troubadours, besluit op feestelijke wijze het album en geeft Peace and happeniss een heerlijk folk tintje. Een extraatje op het album is de verborgen track de demo Great new year, een kerstliedje door Ted Hawkins himself.
Conclusie: Ted Hawkins is niet dood, hij leeft. Althans zijn muziek. Dankzij een aantal uitstekende muzikanten die een heel mooie ode brengen van deze straatzanger. Wat een formidabel album.
Tracks:
- Big things (James McMurtry)
- Cold and bitter tears (Kasey Chambers & Bil Chambers)
- One hundred miles (Tim Easton)
- Sorry you’re sick (Mary Gauthier)
- Strange conversation (Jon Dee Graham)
- Happy hour (Sunny Sweeney)
- I got what I wanted (Randy Weeks)
- Baby (Tina Marie Hawkins-Fowler & Elisabeth Hawkins)
- I gave up all I had (Gurf Morlix)
- Bad dog (Danny Barnes)
- Bring it on home daddy (The Damnations TX)
- My last goodbye (Ramsay Midwood)
- Who got my natural comb (Shinyribs)
- Whole lotta women (Steve James)
- Peace and happiness (Evan Felker)
Verborgen track:
Great new year (demo) (Ted Hawkins)
Leave a comment