Het was een mooie dag
Zondag 30 maart 2014. Lente in Gouda. De fietsen en de wandelschoenen zijn uit hun winterslaap gewekt. Fietspaden zijn door wielrenners in bezit genomen. De terrassen op de Goudse Markt zijn boordevol. De bloemperken kleuren geel. Vogels kwetteren dat het een lieve lust is. Korte broeken weer. Kortom, een mooie dag.
De voetbalvelden lagen er zondag verlaten bij. Slechts hier en daar een verdwaalde inhaalwedstrijd, maar de meeste standaardteams waren vrij. Dat heeft soms een voordeel, want dan kun je ook niet verliezen.
De rugbyers van RFC Gouda moesten wel aan de bak. Ze konden kampioen worden, maar dan moest alleen DIOK worden verslagen. De Leidse ploeg is een zeer geroutineerd team met een aantal oud internationals. Mannetjesputters van de bovencategorie. Ik zag er een die kon wedijveren met een Leopardtank. DIOK maakte zich er niet met een Jantje van Leiden van af, maar de Goudse helden kregen vleugels door de vurige aanmoedigingen van hun supporters. En toen de Engelse scheidsrechter af floot, konden de champagneflessen worden ontkurkt.
“Het is een mooie dag” sprak de trotse voorzitter Patrick van den Bovenkamp. En hij had gelijk. Rugby is een prachtige sport. Voor velen zelfs een religie. Ja, het was zondag een mooie dag. Een dag die ongetwijfeld nog lang heeft geduurd.
Het kan verkeren
Het kan verkeren, de lijfspreuk van Bredero, de 17e eeuwse dichter en schrijver van kluchten, treurspelen en blijspelen. In het afgelopen weekend moest ik aan Bredero denken. De voetbalcompetitie gaat de slotfase in en de verrassingen stapelen zich op. ONA, dat enkele weken geleden nog angstig naar beneden keek, verheugt zich nu op de nacompetitie. De voetballers van Bodegraven zaten er zondag verslagen bij. En dat de concurrentie onwaarschijnlijke punten haalde maakte het ongeloof alleen maar groter. “Je kunt nog 15 punten halen” probeerde ik voorzitter Jan de Wit nog moed in te spreken. “Ja dat kan” sprak hij, maar ik zag dat hij er niet in geloofde.
Vorig seizoen ontsnapte Bodegraven als een regelrechte Houdini. Dat gold vorig jaar ook voor DONK en het leven van de Goudse tweedeklasser hangt nu weer aan een dun draadje. Ook hier sprokkelt de concurrentie punten waar DONK ze laat liggen. Het degradatiespook klopt hardhandig op de deur.
Een kat in het nauw maakt rare sprongen en hopelijk zien we dat in de komende vijf wedstrijden. De komende dagen de wonden likken, een weekend rust, maar er dan voluit tegenaan. Zolang de scheidsrechter niet voor het laatst heeft gefloten is het mogelijk. Hopen op boeienkoning Houdini om uiteindelijk met een zucht van verlichting Bredero te kunnen citeren.
Sport en politiek
Voetballend Duitsland stond de afgelopen week op zijn achterste benen. Der Ulli was veroordeeld tot een gevangenisstraf van 3 ½ jaar. Huilend stond Ulli Hoeness, de voormalige stoere verdediger, die in WK finale in 1974 binnen 1 minuut een strafschap veroorzaakte, te stamelen dat hij enorme spijt had. De supporters konden niet geloven dat hun voormalige held achter de tralies verdwijnt. Hij was toch zo’n guter Mensch en heeft zoveel betekend voor het Duitse voetbal. Maar de rechter liet zich niet vermurwen door valse voetbalsentimenten.
Deze week zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Veel spelers zien we niet terug en nieuwelingen staan te trappelen. De afgelopen weken is er hard getraind voor de nieuwe competitie. De samenstelling van de teams wordt op 19 maart bekend. Dan zien we wie zich heeft versterkt en wie aderlatingen heeft ondergaan. Ik hoop op een mooie competitie. We zullen niet altijd oogstrelend spel zien. Ik zit alleen niet te wachten op spelverruwing. Laten de Goudse politici zich a.u.b. niet spiegelen aan die opportunistische voetbalwereld. En ik hoop dat er niet bezuinigd wordt op de sport, Hier en daar hoorde ik zelfs het belachelijke idee om het nieuwe zwembad te sluiten. Het moet niet gekker worden. Want dan zijn we het spoor helemaal bijster. Eén Ulli is meer dan genoeg.
Lente in sportstad Gouda
Laat de lente nu maar komen schreef ik twee weken geleden. Of ik een vooruitziende blik had of dat de weergoden naar mij hebben geluisterd weet ik niet. Feit is dat afgelopen zondag de wens werkelijkheid werd. De terrassen stroomden vol en langs de lijn was het goed toeven, ook al maakten ESTO en Gouda er een zomeravondvoetbalwedstrijd van.
Op de fiets langs de Reeuwijkse Plassen, terugdenken aan het Sportgala waar de sporters van Gouda in het zonnetje werden gezet. “Gouda sportstad” riep presentator Koert Westerman. En gelijk heeft hij, want er werd weer bevestigd hoe breed de sport in Gouda is. Bij bijna alle sporten spreekt Gouda een woordje mee. Of je het nu hebt over volleybal, jiu jitsu, atletiek, zwemmen, dammen, langlauf, alpineski, beachvolleybal of synchoonzwemmen, Gouda timmert aan de weg. En voetbal. Sven van Beek had zijn fans meegenomen. Vader en moeder glommen van trots. Terecht, want hoe vaak komt het voor dat een sympathieke kapsonesloze Gouwenaar in de hoofdmacht van Feyenoord speelt. Sven was niet teleurgesteld dat hij geen sportman van het jaar werd. Hij feliciteerde winnaar Rick van Velzen sportief en bedankte zijn broer die bijna altijd vergeten wordt. Wraak nam hij op zondag door voor het eerst sinds vele jaren weer te winnen in Groningen.
Carnaval in Reedurp
De winter is officieel voorbij. Volgens de kalender klopt dat, maar kan iets wat nooit is begonnen eigenlijk wel eindigen? Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een jaar heb meegemaakt waarin ik geen stap op natuurijs heb gezet. De laatste weken schieten de krokussen als paddenstoelen uit de grond. Langs de lijn heb je nog net geen zonnebrandolie nodig. In het Olympisch stadion in Amsterdam werd onder lenteachtige omstandigheden het NK schaatsen verreden.
Langs de lijn was het trouwens genieten. Hoogstaand voetbal heb ik niet gezien, maar mag je dat verwachten in de 3e klasse. Zaterdag zag ik Rohda ’76 en Gouda worstelen. De spanning vergoedde veel, zoniet alles. En dat de scheidsrechter, net als bij het NK schaatsen een meer dan dominante rol speelde, neem ik op de koop toe.
Zondag was ik in Reedurp. En dat carnaval daar belangrijk is heb ik gemerkt. Om 13.00 uur begon de carnavalsmis en toen de wedstrijd van RVC ’33 al een tijdje bezig was kwamen de kerkgangers in carnavalskleding naar het veld om hun favorieten aan te moedigen. Net als zaterdag in Bodegraven was het een wedstrijd van de gemiste kansen. De wedstrijd eindigde zoals hij begon. Maar na afloop was het aflaaf, alaaf, alaaf. Ik had daar als carnavalshater vrede mee.
Regels zijn regels
Hij was er zelf nogal laconiek onder. “Regels zijn regels” was het commentaar van Sven Kramer. Hij had volgens hem net een lekkere 5000 meter gereden en was een beetje te enthousiast over de finish gereden. Zijn ene schaats was bij het passeren van de eindstreep niet helemaal op het ijs gebleven. Een kick-finish oordeelde de arbiter streng. En de Olympische kampioen op de 5 kilometer werd gediskwalificeerd en kon vertrekken. Het schaatspubliek dat massaal naar het Olympisch Stadion was gekomen lichtelijk in verwarring achterlatend. En dat Ireen Wust gisteravond ook een zeldzame val maakte was ook niet bevorderlijk voor de sfeer, die vandaag minder uitbundig zal zijn.
Volgens velen heeft de scheidsrechter het schaatsfeest op de Coolste baan van Nederland bedorven. En het beloofde vandaag juist zo lekker spannend te worden. Puristen zullen de scheidsrechter ongetwijfeld gelijk geven. Maar als we ten koste van alles tot 3 cijfers achter de komma altijd precies volgens de regels moet leven, dan ziet het leven er wel erg rigide uit. Ik geef toe, er bestaat dan het gevaar van sjoemelen en willekeur.
Maar tussen rigide en soepel ligt een hele wereld. Gistermiddag deed ik in Bodegraven verslag van de voetbalwedstrijd Rohda ’76 – Gouda. Zeer matig voetbal, maar de spanning vergoedde veel, zo niet alles. Een degradatiestrijd met grote belangen. Voor zover je in alle redelijkheid natuurlijk van grote belangen kunt spreken in de 3e klasse. Op een gegeven moment blijft een speler van Gouda geblesseerd op de grond liggen. De scheidsrechter laat het spel gewoon door gaan.Op een gegeven moment loopt de verzorger van Gouda het veld in om hulp te bieden. Als door een wesp gestoken reageert de scheidsrechter, rent als een bezetene naar de verzorger toe en wappert met maar liefst twee rode kaarten. Oké, Koen Borg had geen toestemming om het veld in te lopen. Maar om rood te geven is schieten met een zwaar kaliber kanon op een minuscuul mugje. Om over de andere vreemde beslissingen van de leidsman nog maar te zwijgen.
Het was gisteren nationale complimentendag. Wie allemaal complimenten hebben gekregen weet ik niet, maar ik weet wel wie hem niet gekregen hebben.