Renegade Creation – Bullet
Na hun debuut in 2010 heeft Renegade Creation onlangs een 2e album uitgebracht. Deze supergroep is een samenwerkingsverband tussen de gitaristen Robben Ford en Michael Landau, drummer Gary Novak en bassist Jimmy Haslip. Bandleden die stuk voor stuk hun sporen ruimschoots hebben verdiend in de muziekbusiness. Robben Ford begon in de jaren ‘70 in de Charles Ford Band en heeft daarna o.a. gewerkt met Miles Davis, Joni Mitchell, George Harrison en Greg Allman en ook succesvol met de Robben Ford Band. De erelijst van Michael Landau is zeker niet korter en hij werkte als sessiegitarist o.a. met Michael Jackson, Steve Perry, Seal, James Taylor en ook met Miles Davis. Drummer Gary Novak begon al op 8 jarige leeftijd met drummen en drumde o.a. bij George Benson en in de band van Chick Corea. Jimmy Haslip is natuurlijk bekend als een van de oprichters van Yellowjackets en hij is een pionier op de 5-snarige elektrische bas.
Bullet, het 2e album van Renegade Creation telt 10 nummers. Een groot aantal van deze nummers (o.a. All over again, het titelnummer Bullet en On a mountain) wordt gekenmerkt door de gierende gitaren van Robben Ford en Michael Landau. De ritmesectie Novak/Haslip is een hechte tandem en legt overal de basis zodat Landau en Ford zich kunnen uitleven.
Het album bevat niet alleen recht toe recht aan bluesrock, maar het gaat er ook subtieler aan toe, zoals in de prachtige bluesballad Nazareth, in het lange Greedy life en in Older today. Een van de hoogtepunten van dit album is wat mij betreft People like me, een melodieus up-tempo nummer, met als basis de drums van Gary Novak.
Bullet, geproduceerd door de legendarische Ed Cherney (o.a. The Rolling Stones, Bonnie Rait en Bob Dylan), is een rootsy, bluesrockalbum dat het verdiend meer dan eens gedraaid te worden.
Tracks:
- All over again
- Bullet
- On a mountain
- Nazareth
- People like me
- Too much of nothin’
- Greedy life
- High and low
- Older today
- Saint and satan
Cameo Blues Band – 10.000 Hours
Het nieuwe album van de in 1978 in Toronto opgerichte bluesband Cameo Blues Band heet 10.000 Hours. De Canadese band, bestaande uit Ray Harrison (piano, hammond), John Bride (gitaar), John Dickie (zang), Mike Sloski (drums) en Tom Griffiths (bas) heeft weer een prima cd afgeleverd. Een cd met 7 eigen composities van de band en 4 covers
De band knalt er met Penguin walk meteen lekker hard in. Alsof we in de hoogtijdagen van de Haagse bluesband Livin’ Blues zijn beland. Het titelnummer is “vergeven” van de soulstem van John Dickie en Ray Harrison op hammond. Het tempo wordt vervolgens in 21st Century rocket 88 verder opgevoerd. Een boogie in optima forma met wederom Ray Harrison, maar nu op piano. Pas bij track 4 (Plowin’ our row) gaat het tempo enigszins omlaag met een mooie gitaarsolo van John Bride en een lekker bassende Tom Griffiths.
Met het Chuck Berry achtige Gasoline (wat wil je ook met zo’n titel) wordt de gashendel weer helemaal opgetrokken. Wat mij betreft en van de hoogtepunten van het album. Hold your love is het rustpunt met piano/hammond en gitaarsolo. In Talk radio is weer een hoofdrol weggelegd voor de hammond van Ray Harrison.
De vier covers zijn van Willie Dixon (Howlin’). Howlin’ Wolf’s Sittin’ on top of the world is een langzame blues waarin de mondharmonica om de hoek komt kijken.Rock and roll van Jimmy Page en Robert Plant krijgt een uitvoering waarmee Led Zeppelin naar de kroon wordt gestoken. In het laatste instrumentale nummer van Jimmy McGriff worden alle registers nogmaals opengetrokken en hiermee krijgt een prima bluesrock album een dampend besluit. Liefhebbers van The Allman Brothers, The Fabulous Thunderbirds en Steve Ray Vaughn zullen Cameo Blues Band ongetwijfeld ook in hun armen sluiten.
Tracks:
- Penguin walk
- 10.000 Hours
- 21st Century rocket 88
- Plowin’ our row
- Gasoline
- Hold your love
- Talk radio
- Howlin’
- Sittin’ on top of the world
- Rock and roll
- All about my girl
Blindsimultaandammen
Toen Roy Bidesi, de laatst overgebleven tegenstander remise aanbood was de missie volbracht. Na zo’n kleine 29 uur had Erno Prosman het wereldrecord blindsimultaandammen weer afgepakt van de legendarische Ton Sijbrands en kon hij breeduit lachen. Voorzover hij na zo’n slopende match natuurlijk nog kon lachen, want ga er maar eens aan staan. Ruim een etmaal in een afgesloten kamer zonder hulpmiddelen dammen tegen 30 onzichtbare tegenstanders die wel een dambord voor hun snufferd hebben.
Blindsimultaandammen, wat bezielt een mens om aan zo’n exercitie te beginnen. “Hersenen kunnen meer dan je denkt” aldus de voorzitter van het Goudse Damlust. Dat zal best waar zijn Erno, maar volgens mij moet je toch een beetje gek zijn om je zo lang af te zonderen. Op een gegeven moment moet alles toch gaan malen in je bovenkamer zou ik denken.
Op een gegeven moment zag het er niet goed uit. Toen ik zaterdagmorgen ging kijken in het nieuwe Huis van de Stad had Erno al vier partijen verloren en zakte hij later bijna door het ijs.Op de webcam zag ik een heftig denkende dammer, die regelmatig telefonisch zetten doorgaf aan de scheidsrechter.
Erno Prosman is een fenomeen. Ik weet nog dat hij in 1991 genomineerd was als sporttalent van Gouda. Twee dagen voor de verkiezing moest hij plotseling naar Brussel om in te vallen voor een Rus die geen visum kreeg. De toenmalige Gouderakker kwam, zag en overwon. Jeugdwereldkampioen.
Met dit nieuwe huzarenstukje heeft Erno Prosman Gouda maar weer mooi op de kaart gezet. Het nieuwe Huis van de Stad, met zijn markante stroopwafelmotief op de gevel, zal de komende tijd nog meer uitstraling hebben.