Draadje los
In Polen en Oekraïne ging het totaal mis, maar in Mexico niet. Nederland is wereldkampioen robotvoetbal. In de finale werd Iran met 4-1 verslagen. Hiep hiep hoera, en het mooie is dat je niet eens een trainer-coach nodig hebt. Voor aanvang van de wedstrijd gewoon even alles goed programmeren en gaan met die banaan.
Ondanks het feit dat er in de rust even aan een van de spelers moest worden gesleuteld omdat er een draadje los zat werd de wereldtitel binnen gesleept. Robotvoetbal, ik ben er geen voorstander van, maar het heeft toch ook zo zijn voordelen. De trainer hoeft niet te wikken en te wegen wie hij op moet stellen. Keuzes waar bijna niemand in Nederland het mee eens is hoeven dan niet meer te worden genomen. De kool en de geit lekker gespaard. Het wordt allemaal ook goedkoper denk ik, want peperdure hotels zijn niet meer nodig. Die robots kunnen gewoon worden gestald in een droge kleedkamer. Lekker gemakkelijk, maar waar moeten de “kenners” en die andere betweters aan de voetbalborreltafels dan over babbelen? Hooguit over de kleur van de robots. Geen roddels meer over die oorlogstaferelen of het lekken naar de pers tijdens het voor Nederland mislukte EK. De kletspraatjes kunnen nu gewoon in een klein item in het sportjournaal.
De karavaan trekt verder. De halve finalisten zijn bekend en drie van de vier zijn geen verrassing. Ik had behalve Duitsland, Spanje en Italië, Nederland in mijn poule staan, maar bij deze over het paard getilde voetbalmiljonairtjes zaten te veel draadjes los. Geen automatismen. Zij rusten inmiddels aan verre stranden uit van alle “inspanningen”. Opladen voor het nieuwe seizoen.
Leave a comment