Rowwen Heze
Het licht in de zaal ging uit, Leon Verdonschot betrad de bruine kroeg op het podium en zette een bak water neer voor de hond Bonnie. Een of een kwamen vervolgens de leden van Rowwen Hèze op. Jan Philipsen, Jack Haegens en Theo Joosten gingen aan een tafeltje zitten. Tren van Enckevort kwam stilletjes op en drummer Martin Rongen liep naar het dartbord. Als laatste kwam Jack Poels binnen, pakte zijn gitaar en schotelde het publiek een verstilde versie van “zilverstroat” voor.
De show was begonnen. En het werd een show. Het publiek in de volgepakte Goudse Schouwburg was op maandag 14 februari 2011 niet voor niets gekomen. De trots van de Peel bestaat al weer ruim 25 jaar en lieten in Koper, hun jubileumtheatertour, zien dat ze nog lang niet aan hun pensioen toe zijn. Oud werk, nieuw werk, balladen, tex-mex, folk, polka’s, alles kwam weer voorbij die avond. Leon Verdonschot fungeerde niet alleen als barkeeper, maar vertelde tussen de nummers door anekdotes, vertaalde en passant soms het Limburgs van Jack Poels en bleek na de pauze zelfs ook de grote trom te kunnen bespelen.
Goudse Gertje uit buurthuis De Kade werd op het podium gehesen en hij was die avond “de lollige vent”. Poels verhaalde van 25 jaar Rowwen Hèze. Over de ontmoeting met Normaal en de band bleek ineens ook te kunnen høken. Toen een drietal blazers, die eerst domweg zaten te kaarten aan een tafeltje, mee ging spelen, was het hek helemaal van de dam. Flarden deden mee regelmatig denken aan Calexico, de Amerikaanse band uit Tuscon, Arizona. Joey Burns en John Convertino hadden voor hetzelfde geld gewoon achter de schermen mee staan spelen. Behalve Goudse Gertje werd ook een mooie blonde dame uit het publiek gepikt en zij werd verrast met een a cappella versie van “Bestel maar”.
De pauze duurde voor mij veel te lang en ik was blij toen het feest weer losbarstte. Mijn held Tren van Enckevort beulde zijn accordeon af en stak regelmatig Flaco Jimenez naar de kroon. Bovendien speelde hij weer prachtige piano. Of het nu “Amarillo” is of “The Rose”, Tren kan alles spelen. Gelukkig werd mijn favoriete nummer “auto, vliegtuug, een trein een boot” ook gespeeld. Toen Leon een verbale ode bracht aan zijn held Bruce Springsteen, kon Jack Poels natuurlijk niet achterblijven en werd Shane MacGowan, de voorman van de Pogues, bezongen in “Shane”. Even meende ik zelfs een flard Led Zeppelin te horen en toen de 17 jarige Wouter over zijn passie hardrock had verteld, zette de band “IJzeren Thijs” in en zo kwamen de liefhebbers van AC/DC, Judas Priest, Metallica en Iron Maiden ook aan hun trekken. Een van de hoogtepunten voor mij was “Megje van Vermeer”. Prachtige zang, die heerlijke blazers en wederom pianistische hoogstandjes van Tren.
Om 22.30 nam de band het applaus in ontvangst, maar werd natuurlijk teruggeroepen en toen volgde uiteraard het onvermijdelijke volkslied “ Kwestie van geduld”. Het refrein werd massaal door het publiek meegezongen. Leon kreeg nog twee Valentijnsrozen en de avond eindigde met “zilverstroat”, waar deze prachtige avond ook mee was begonnen. Met een houdoe naar de zaal was het echt afgelopen.
Bij het verlaten van de Goudse Schouwburg zag ik de blonde dame weer. Zij keek vol tederheid naar de mooie bos bloemen die ze van Leon Verdonschot had gekregen. Voor haar had de week slechter kunnen beginnen. En voor mij ook. Voldaan fietste ik naar huis.
Leave a comment