Rugbyfeest op zondagmiddag
“Vandaag gaan we hem drinken”. Met een joviale klop op mijn schouder begroette trainer Carl Flux me zaterdag voor het vertrek met de bus naar Wilnis. Het was voor de zoveelste keer 5 voor 12 voor Olympia. Vandaag moest er absoluut gewonnen worden, anders werd handhaving in de 2e klasse zelfs theoretisch moeilijk. Ondanks de zomerse omstandigheden was er weer geen driepunter te begroeten, hoewel die op een gegeven moment binnen bereik lag. Slechts een schamel puntje en als gevolg daarvan loopt de klok helaas verder naar 12 uur toe. Berusting lijkt bezit genomen te hebben van de club.
Hoe anders was de feestelijke stemming zondagmiddag aan de Uiterwaardseweg in Gouda. Honderden rugbyfans uit Gouda en Rotterdam waren afgekomen op de ‘kampioenswedstrijd’ RFC Gouda – Rotterdamse Studenten RC. Boven het veld zoemde de drone van Appo en de bierpompen begonnen al warm te draaien.
Ik heb me kostelijk vermaakt en had geen enkele spijt dat ik de wielerwedstrijd Parijs – Roubaix had laten schieten. De liefhebbers van rugby werden niet teleurgesteld en waren getuige van een aantrekkelijke en vooral zeer spannende wedstrijd. Links van mij stonden de Goudse supporters en rechts van mij klonken in het Engels en met een Rotterdamse tongval de luide aanmoedigingen van de Rotterdamse studenten. RFC Gouda trok uiteindelijk aan het langste eind en won met 13-7. De Goudse supporters waren in een jubelstemming en de teleurstelling bij de Rotterdamse studenten was groot, hoewel een van de fans opmerkte dat zijn dag toch nog een beetje geslaagd was omdat Feyenoord aartsvijand Ajax had afgeslacht.
Hoewel er nog twee wedstrijden moeten worden gespeeld nam RFC Gouda met de zege op de Rotterdamse concurrent zondagmiddag een duidelijk voorschot op de titel in de 3e klasse ZuidWest. De voorsprong bedraagt 4 punten en de wedstrijden tegen WRC Te Werve op 14 april en de uitwedstrijd in Delft op 21 april tegen SVRC moeten geen probleem vormen.
De 2e klasse lonkt en dat is belangrijk voor RFC Gouda om hun talenten te kunnen behouden. De beroemde derde helft was inmiddels al begonnen
De Vlaamse Hoogmis
Ik zat er zondagmorgen vroeg klaar voor. Klaar voor de Ronde van Vlaanderen, Vlaanderens Mooiste, de Vlaamse Hoogmis, of welke mooie benaming je mag geven aan het jaarlijkse wielerfeest dat de Vlaamse maar ook duizenden andere wielerfans in extase brengt. Ik zat er dus klaar voor en de sportredactie van Sporza met Karl, José en Renaat ook. Het begon al om 09.00 uur met een rechtstreekse uitzending vanaf de al volgestroomde Markt in Antwerpen, waar de deelnemende ploegen werden voorgesteld.
Om 10.00 uur kon het echte feest beginnen in het prachtige glooiende Vlaamse landschap door de smalle straatjes van dorpjes met illustere namen als ’t Spurt, Hamme, Moerzeke, Lebbeke, Kerksken, Aaigem, Kerkgate en Zottegem. Duizenden wielerfans wilden de Hoogmis van dichtbij aanschouwen. Ik zag zelfs een Amerikaan die helemaal vanuit Los Angeles speciaal voor Wout van Aert was gekomen. De teleurstelling was groot toen hem verteld werd dat de Vlaamse topfavoriet helaas niet meedeed. Maar zelfs die mededeling mocht de pret niet drukken.
De fans langs het parcours, de vlaggen met de Vlaamse Leeuw, vendelzwaaiers, reusachtige poppen, dorpsfanfares, de Belleman, spandoeken die een hart onder de riem staken voor Wout, boerentrekkers die gedisciplineerd stonden opgesteld, het enthousiasme was overweldigend.
De kasseien van de Paddestraat, Holleweg en Jagerij. De legendarische hellingen de Wolvenberg, de Kapelleberg, de Berendries, de Valkenberg, de Paterberg, de Taaienberg en de Oude Kwaremont. De Koppenberg bleek de scherprechter en toen de spreekwoordelijke rook van dat slagveld was opgetrokken begon Mathieu van der Poel aan zijn indrukwekkende race. “Mathieu vreet iedereen met huid en haar op”, aldus José de Cauwer, die zijn bewondering voor de Vliegende Hollander niet onder stoelen of banken stak. Iedereen aan de finish in Oudenaarde juichte met hem mee.
Over Oudenaarde gesproken, deze stad staat ook bekend als het mekka voor de wielersport. Sinds 2003 is er het wielermuseum Centrum Ronde van Vlaanderen (CRVV), een interactief belevingscentrum, opgebouwd rond de legendarische wielerkoers. Ik heb mezelf plechtig beloofd om in juli tijdens mijn vakantie in De Panne een dagje Oudenaarde in te plannen.
Tartan Army
Het is weer eens iets anders dan langs de lijn aan de Sportlaan, de Nieuwe Donkstraat, het Groenhovenpark, de Bodegraafsestraatweg of de Walvisstraat. Vrijdagavond was ik op uitnodiging van SV Gouda, dat 20 toegangskaartjes had gekregen van de KNVB, in de Johan Cruyff ArenA in Amsterdam. Op het programma stond de oefeninterland Nederland – Schotland. Ik heb in mijn geheugen gegraven, maar ik kon me niet herinneren dat ik ooit een wedstrijd van het Nederlands Elftal heb bijgewoond. Maar één keer moet de eerste zijn en dan neem ik de ellende als de wedstrijd is afgelopen en de massale mensenschare, die dringend en duwend door NS personeel door heel smalle poortjes naar de metro en de uitpuilende treinen wordt gedirigeerd, op de koop toe.
Nederland – Schotland, een gewone oefeninterland. Met uiteraard de bekende in oranje uitgedoste supporters. Rondom om me op de tribune fans met Brabantse, Tukkerse, Limburgse en andere dialecten die hun helden aanmoedigden. Het Wilhelmus werd, zij het bescheiden, meegezongen.
Over meezingen gesproken, mooi was het massaal meezingen van het Schotse volkslied door de Schotse supporters. Er waren heel wat Schotse supporters aanwezig. Veelal in de bekende traditionele Schotse kilt. Ik stond na afloop in een lift met zo’n tien fraai uitgedoste mannelijke en vrouwelijke Schotse fans. Heel aardige mensen en zeker niet het type voetbalhooligan die wedstrijden nogal eens wil verstieren.
De fans van het Schotse nationale voetbalteam heten Tartan Army. Ik las dat supporters van Tartan Army, onder de titel Tartan Army Sunshine Appeal al ruim 20 jaar naar elke uitwedstrijd van Schotland gaan en geld inzamelen voor liefdadigheidsinstanties die zich in het gastland inzetten voor (zieke) kinderen. Voor de interland van vrijdag werd 5200 euro opgehaald. De opbrengst werd gedoneerd aan Project Fearless, een non-profitorganisatie die o.a. naschoolse (sport) activiteiten biedt voor meisjes van 9 tot 14 jaar uit Amsterdam en Rotterdam.
Er zullen ongetwijfeld meer supportersorganisaties zijn die aan liefdadigheid doen, maar de initiatieven van Tartan Army zijn uniek. Alleen al daarom vind ik het jammer dat Schotland vrijdagavond, geflatteerd, met 4-0 verloor.
Driepunters
Of ik vandaag niets beters te doen had. Een beetje cynische vraag van de trainer van Olympia zaterdagmiddag voor aanvang van de wedstrijd tegen Kagia. Ik mompelde iets dat ik natuurlijk een goed boek had kunnen lezen, maar ik zei dat er vanmiddag wel eens iets moois zouden kunnen gebeuren. Op het menu stond een regelrechte kelderkraker. De winnaar zou weer wat een beetje hoop krijgen en de verliezer zou met het degradatiespook hand in hand na afloop zwaar teleurgesteld het sportpark van VV Kagia aan de Kikkerbeetstraat in Lisserbroek verlaten. En aan een gelijkspel hadden beiden niets. Met andere woorden: de dood of de gladiolen.
Olympia maakt een dramatisch seizoen door. Het aantal nederlagen loopt in de dubbele cijfers. Hoewel er veelal niet zo veel op deze nederlagen valt af te dingen zit het soms domweg ook niet mee. En dat was afgelopen zaterdag ook het geval. En als de topscorer dan ook nog geblesseerd uitvalt. Bij een stand van 2-1 gaf Olympia gas en de supporters van de thuisclub werden zenuwachtig. Maar een ongelukkig eigen doelpunt betekende 3-1 en dat was het breekpunt. Uiteindelijk stond er na 90 minuten een ontluisterende 6-2 op het scorebord.
De victorie begon helaas niet in de Haarlemmermeer. De 3e klasse komt met nog acht wedstrijden te gaan, waarvan drie uitwedstrijden, angstig dicht bij. Er zijn nog 24 punten te halen, maar dat is louter theorie.
Op de terugreis naar Gouda was het stil in de bus. Weer geen driepunter in een uitwedstrijd. De laatste uitoverwinning dateert van zondag 10 april 2022. Bijna twee jaar geleden! In St Willebrord werd toen Rood Wit verslagen met 2-3. Als je zo lang geen uitwedstrijd wint kun je van een uitcomplex spreken. Ik kan het helaas niet mooier maken.
Toch begin ik me een beetje schuldig te voelen, want de uitwedstrijden die Olympia na 10 april 2022 speelde waarvan ik radioverslag deed gingen verloren. Zal ik de trainer maar vertellen dat ik de rest van het seizoen op zaterdagmiddag iets beters te doen heb?
COPA 71
Vorige week donderdag zag ik een prachtige documentaire over het WK voetbal voor vrouwen in Mexico in 1971. Hoewel dit toernooi een groot succes was is het toch in de vergetelheid geraakt. In de documentaire werd met speelsters van de deelnemende landen teruggeblikt op dit gedenkwaardige toernooi. Voetbalbonden, de FIFA voorop, moesten er niet aan denken dat vrouwen gingen voetballen. Voetbal was geen vrouwending, was gevaarlijk voor vrouwen en meer van die onzinnige opmerkingen. In sommige landen werd vrouwenvoetbal zelfs verboden.
Maar in 1971 speelden Engeland, Italië, Argentinië, Frankrijk, Mexico en Denemarken het WK voor vrouwen. In het Aztekenstadion in Mexico-Stad en Estadio Jalisco in Guadalajara. De publieke belangstelling was enorm, alle wedstrijden waren stijf uitverkocht. Mooie verhalen van speelsters en beelden van de wedstrijden. Hoewel de speelsters benadrukten dat ze één grote familie waren eindigde de halve finale tussen Mexico en Italië in een veldslag en floot de scheidsrechter 10 minuten eerder af. Op 5 september 1971 versloeg Denemarken in het met 110.000 fans gevulde Aztekenstadion favoriet Mexico met 3-0. Ondanks de teleurstelling van de Mexicaanse fans kregen beide elftallen na afloop een staande ovatie.
Het vrouwenvoetbal stond na dit voetbalfeest op de kaart. Ja dat dacht men, maar niets was minder waar. De bonden wilden er nog steeds niets van weten en de Engelse vrouwen werden zelfs geschorst. Tot op de dag van vandaag heeft de FIFA trouwens Copa 1971 nog steeds niet officieel erkend. Gelukkig is de kijk op vrouwenvoetbal de laatste jaren veranderd en is het zelfs de snelst groeiende sport. De vrouwen van 1971 hebben toch geschiedenis geschreven.
Ook in Gouda is er al jaren vrouwenvoetbal. SV DONK speelt sinds 1971 competitievoetbal. In 1994 promoveerden ze zelfs naar de nieuwe landelijke 1e divisie. Een hoogtepunt.
Het huidige vlaggenschip van het Goudse vrouwenvoetbal is het eerste vrouwenteam van De Jodan Boys. Ze werden 2 jaar achtereen kampioen en spelen in de subtop van de Hoofdklasse A. Let wel, het hoogst spelende voetbalteam in Gouda. Daar kunnen zelfs de mannen van De Jodan Boys nog een puntje aan zuigen.
Metamorfose
Ik was afgelopen zaterdag voor het eerst op Sportpark ’t Suyt in Waddinxveen. Dit sportcomplex ligt er al sinds 2008, dus kun je nagaan hoe lang het geleden is dat ik bij een wedstrijd van Be Fair was. Een prachtig nieuw complex waar de club trots op mag zijn. Iets dergelijks overkwam mij onlangs ook toen ik bij vv Cabauw was. Daar was ik zeker in geen 20 jaar geweest schat ik. Hier was veel veranderd, er was een tribune en alles was verder nieuw. Alleen de bestuurskamer was nog in dezelfde staat. Dat zowel in Waddinxveen als in Cabauw de tegenstander sv Gouda heette is toeval.
Ik loop sinds 1984 rond als sportverslaggever en dan realiseer je je dat veel sportcomplexen sindsdien een metamorfose hebben ondergaan. Zwembaden en sporthallen zijn gesloopt en er zijn nieuwe voor in de plaats gekomen. GRTC Excelsior opent na vele omzwervingen in 2001 een nieuwe wieleraccommodatie in de Goudse Hout. Eind jaren ’80 krijgen RFC Gouda, The Braves en Petanque Vereniging Gouda een nieuw onderkomen in Sportpark De Uiterwaard. Goudse voetbalclubs krijgen massaal kunstgrasvelden en renoveren hun accommodaties of verhuizen zelfs, zoals sv DONK in 2009, naar een nieuwe locatie in de Oostpolder. Er zijn een tennishal en een boogschietbaan gerealiseerd.
In 2013 opent oud-wereldkampioen driebanden Dick Jaspers een nieuw biljart- en denksportcentrum De Hoog. Dammen, schaken, bridge, biljarten en GO, die nogal eens moesten verhuizen, zitten nu onder één dak. Helaas is er nu onzekerheid omdat deze sporters misschien moeten verkassen omdat er plannen zijn om het Sportcentrum een andere bestemming te geven.
Over metamorfose gesproken, het afgelopen weekend was het weer een schaatsfeest in Thialf. Nu zit je lekker droog maar ik kan me nog de dag in 1971 herinneren dat ik bij het EK allround was in het toen nog onoverdekte Thialf. Het beruchte EK waar Jan Bols door een verkeerde wissel zijn Europese titel verspeelde. Verder was het regen regen en nog eens regen. Ik heb bijna de hele dag onder plastic gezeten. Maar het was toch iets dat je niet vergeet.
Krokusvakantie
In de krokusvakantie is het sportaanbod bij de amateurs minder dan gebruikelijk. Hier en daar een verdwaalde inhaalwedstrijd waarin sv DONK de koppositie heroverde. Door sommigen wordt al voorzichtig gedroomd van een kampioenschap. Maar zoals Joop Zoetemelk al opmerkte, de weg naar Parijs, in dit geval promotie naar de 1e klasse, is nog ver. Damlust verloor eervol van topteam Van Stigt Thans 1, maar blijft dapper in het linker rijtje van de ereklasse dammen meedraaien. Complimenten!
Ik heb genoten van het WK afstanden bij het schaatsen. Irene Schouten manifesteerde zich weer, ook met een val, als gouddelfster. Alleen op haar favoriete afstand werd ze afgetroefd door Joy Beune. En de 37-jarige Canadese Gouwenaar Ted-Jan Bloemen verraste weer met een zilveren plak op de 10 km. Femke Bol die doodleuk een wereldrecord loopt op de 400 meter indoor. De Bodegraafse Tes Schouten met haar wereldtitel op de 200 meter schoolslag.
Zaterdagmiddag deed ik verslag van de waterpolotopper GZCDONK – ZV De Zaan. Anders dan in de coronaperiode, toen er geen publiek bij mocht zijn, en er sprake was van een vrij desolate ambiance, was het nu lekker druk in het Groenhovenbad. In een soms chaotische wedstrijd, waarin ik ook af en toe het spoor bijster was en op een gegeven moment niet meer wist wie er nu het doel van GZCDONK verdedigde, ging de Goudse koploper met 13-14 nipt kopje onder. Maar ook hier zullen de woorden van Joop Zoetemelk doorklinken. Er zijn trouwens ergere dingen op de wereld dan een sportwedstrijd verliezen. Er zijn tenslotte veel ergere dingen op de wereld.
Maandagmorgen was ik in sporthal De Mammoet om als opa bij de Goudse Sport & Spel Spelen de verrichtingen van mijn vijf kleinkinderen gade te slaan. Ik heb meteen de gelegenheid te baat genomen om een blik te werpen op de Hall of Fame, met de naamplaatjes van heel veel Goudse topsporters. Er is nog ruimte en dat komt goed uit want op zaterdagavond 2 maart a.s. wordt deze eregalerij weer aangevuld met negen Nederlandse, Europese en Wereldkampioenen. Gaat dat zien!
Carnaval
Afgelopen weekend barstte het carnaval los. Aan mij gaat dit feest voorbij, maar voor hele volksstammen staat carnaval voor lol en jolijt. Ook in Pijpenburg zoals Gouda dezer dagen heet. Met Prins Johnny der Marktzotten die de stadssleutel een aantal dagen mag beheren.
Hoewel afgelopen weekend het aantal sportwedstrijden beperkt was, moesten toch de nodige voetballers zaterdag de wei in. Zoals die van RVC ’33 die liever carnaval hadden gevierd in Reedurp. Met moeite kon men een elftal samenstellen. Maar het inlevingsvermogen van de KNVB is blijkbaar niet groot want de bond had in haar oneindige wijsheid besloten dat ze naar Koudekerk moesten voor een inhaalwedstrijd. Waarom die wedstrijd niet op 17 februari kan worden gespeeld is mij een raadsel, want het komend weekend staat ook in het teken van inhaalwedstrijden. Waarom kan DONK – EMM ’21 wel op die datum worden gespeeld?
Ik moet bij de combinatie carnaval – voetbal denken aan een aantal gebeurtenissen van jaren geleden. Koploper UNIO speelde, met de Raad van Elf van Uivergein langs de lijn, bij DONK en verloor. Jammer, maar na afloop vertrokken de bezoekers snel naar Oudewater, want de kantine was helemaal klaar voor het grote carnavalsfeest. Dat ook in Reeuwijk carnaval hoog in het vaandel staat merkte ik toen ik verslag mocht doen van een wedstrijd van RVC ’33. Ik weet niet meer wie de tegenstander was, maar ik vond het prachtig dat de scheidsrechter van dienst, op verzoek van de thuisclub, de wedstrijd een half uur later liet beginnen. Dan konden de kerkgangers de wedstrijd ook helemaal bijwonen.
Ik was zaterdag in Cabauw om verslag te doen van de wedstrijd Cabauw – Gouda. Ook in Cabauw, een katholieke enclave in de overwegend reformatorische Lopikerwaard, is men dol op carnaval. Nu was de wedstrijd tegen Gouda na 8 minuten met een 3-0 stand eigenlijk al gespeeld, de volle 90 minuten moesten worden volgemaakt. Het carnaval moest nog even wachten, maar na afloop wisten de spelers van Cabauw niet hoe snel ze naar Uivergein of Knopengein moesten afreizen om het feest voort te zetten. Alaaf!
Clubiconen
“Buiten is het … graden, binnen zit …….”. Sinds 5 januari 1976 opent Hans Hogendoorn zo elke avond het populaire radioprogramma ‘Met het oog op morgen’. Maar binnenkort verdwijnt deze iconische radiostem na 48 jaar op het vertrouwde tijdstip. A.s. zaterdag wordt bekend wie de nieuwe ‘Stem van het Oog’ wordt. Of deze opvolger ook zo iconisch wordt zal in de toekomst blijken.
Over iconische radiostemmen gesproken, afgelopen zondag hebben overleed Jan van Veen. Jan van Veen, de man met de donkerbruine stem die jarenlang liefdesgedichten voorlas in het radioprogramma ‘Candlelight’.
Iconen zijn er in vele soorten en maten, uiteraard ook in de sportwereld. In iedere sport is er wel een man of vrouw op wie het etiket ‘icoon’ kan worden geplakt. Ook al is hij al bijna 8 jaar dood, de naam Johan Cruijff is wereldwijd nog steeds een begrip. Ard en Keessie zijn ook nog niet vergeten. Judokampioen Anton Geesink is nog steeds een legende in Japan.
Ook de Goudse sportwereld heeft zijn iconen. Mario den Edel, de missionaris van het jiujitsu is zo’n icoon die wereldwijd nog bewondering oproept. Net als Anton Geesink wordt zijn naam in Japan nog met veel eerbied uitgesproken.
En dan heb je de echte clubiconen. Sporters die hun leven lang hun cluppie trouw blijven. B.v. de heer Oussoren, de legendarische voorzitter van GRTC Excelsior. De vorig jaar overleden Siem de Jong weerstond de lokroep van andere voetbalclubs en bleef ‘zijn’ ONA trouw. Bij sv DONK spreekt men, bijna zeven jaar na zijn overlijden, nog steeds met vertedering over Jober Thoen. Afgelopen week verloor Jodan Boys met Henny Vermeer een echte clubicoon. Ik ken Henny alleen als zeer trouwe supporter bij thuis- en uitwedstrijden van zijn club. Altijd was hij in voor een praatje. Hij zat dan in de kantine op ‘zijn’ stoel. De man met de sigaar, hoewel hij die sinds 1 oktober 2021 niet meer mocht opsteken op het rookvrije sportcomplex. Zaterdag was er een indrukwekkend eerbetoon aan Henny. Bij zijn uitvaart a.s. donderdag zal het ongetwijfeld ook druk zijn.
Een Siamese tweeling
‘Ofwel hou je van sport, ofwel van poëzie. Ofwel van geen van beide’. Deze openingszinnen kwam ik al surfend op internet toevallig tegen op de website van de KU Leuven. ‘Wat een baarlijke nonsens’ was mijn eerste gedachte. Met zulke onzin moet je bij mij niet aankomen, zeker niet in de Poëzieweek 2024. Ik hou van sport en van poëzie.
Sport en poëzie zijn geen aparte grootheden. Zonder sport geen poëzie, zonder poëzie geen sport. Ze horen bij elkaar als een Siamese tweeling. In 1928 was poëzie op de Zomerspelen in Amsterdam een volwaardig olympisch onderdeel!
Het afgelopen weekend zag ik weer meerdere voorbeelden van een verbond tussen sport en poëzie. Zaterdag was ik bij de streekderby Gouda – CVC Reeuwijk. Een draak van een wedstrijd die in extremis door de thuisploeg werd gewonnen. Zou het Goudse trainersduo, dat
eerder die dag een jaar had bijgetekend, aan de woorden van dichter J.H. Leopold hebben gedacht? ‘O rijkdom van het onvoltooide’. De fraaie nieuwe namen in het Nederlandse schaatsen. Weliswaar niet zulke illustere namen als van der Karbargenbok, Kiekertak, Klotterbooke en Taas Daamde uit de roman Bint van Bordewijk, maar Jenning de Boo, Rem de Hair, Sylke Kas en Tjilde Bennis kunnen een inspiratiebron zijn voor een dichter. Tallon Griekspoor en Botic van de Zandschulp moeten toch ook fraaie tennisgedichten op kunnen leveren. Hoewel ik geen liefhebber ben van paardensport kan ik me voorstellen dat de dressuur dichters in beweging kan krijgen. En het kan niet anders of de VAR bij het voetbal moet wel een geliefd onderwerp zijn van een puntdichter. Kees Stip had er ongetwijfeld raad mee geweten. De wijze waarop Matthieu van de Poel de Stairway to heaven trappen bij het veldrijden beklimt en de concurrentie zijn hielen laat zien is pure poëzie. Ga zondagmorgen vroeg eens kijken op de Geluidswal als de veldrijders van GRTC Excelsior aan het werk zijn. Ook de ‘springende’ en hoog in de lucht zwevende motorcrossers van MCC Holland zijn ideaal om in een lofdicht te vereeuwigen.
Leve de sport, leve de poëzie!