Afscheid
Veel sportcompetities eindigden het afgelopen weekend. Sommigen waren al eerder afgelopen en nu werden via de play-offs de kampioenen bekend. De finale van de play-offs om de landstitel waterpolo werd voor de mannen van GZCDONK een sof. De regerend landskampioen werd twee keer weggespeeld door De Zaan. Helaas.
In het amateurvoetbal was zaterdag de laatste competitieronde. Het al gedegradeerde Olympia sloot een zeer teleurstellend seizoen voor eigen publiek af met een korfbalnederlaag. Er werd niet alleen afscheid genomen van de 2e klasse, maar ook van een aantal sterkhouders die of gaan stoppen of naar elders vertrekken. Olympia het komend in de 3e klasse, het is even wennen.
Het eveneens gedegradeerde SV Gouda nam afscheid van de 4e klasse. Met opgeheven hoofd met een terechte overwinning op Cabauw. Afscheid was er hier voor scribent en fotograaf Hans Sanders, die na 16 seizoenen zijn pen en fototoestel opbergt.
Voor DONK en ONA is er nog een toetje.
DONK, dat de laatste weken het spoor bijster leek, herstelde zich op de laatste speeldag en plaatste zich door een overwinning op EMM ‘21 in het doorweekte Roelofarendsveen voor de derde achtereenvolgende keer voor de nacompetitie. De weg naar promotie naar de 1e klasse begint in Den Haag, bij TAC ’90. Als die horde wordt genomen is, echt waar, voor de derde achtereenvolgende keer, HVV de volgende opponent.
ONA stelde zaterdag een plaats in de nacompetitie veilig. Ook ONA begroet in HMSH als eerste horde een Haagse tegenstander. De kans op een tweede achtereenvolgende promotie is nog aanwezig en lonkt volgend seizoen de stadsderby tegen Olympia.
Jodan Boys had voor eigen publiek een aantal weken geleden al afscheid genomen van een aantal spelers en hoofdtrainer. Maar tot verbazing van velen is er zelfs na zaterdag nog een kans op de nacompetitie. Ze zitten in de wachtkamer en moeten wachten op de uitslag van de gestaakte wedstrijd Aalsmeer – Montfoort SV ‘19, die op het moment dat ik dit schrijf, nog moet worden gespeeld. Nu maar duimen dat Aalsmeer niet wint, anders kan de Goudse 1e klasser echt met vakantie.
Ad Vanderveen – Rise in love
De muziek van singer-songwriter Ad Vanderveen (21 september 1956, Hilversum) is stevig geworteld in de americana. Dit heeft wellicht te maken met zijn Canadese roots omdat zijn halve familie de Canadese nationaliteit heeft. Vanaf zijn 14e speelt hij al in R&R bandjes. Muzikaal is Vanderveen beïnvloed door o.a. Bob Dylan, Neil Young, John Lennon en Townes van Zandt. Begin jaren ’80 richt hij zijn eigen band Personnel op. Hun debuutalbum On strike verschijnt in 1983. Op hun in 1992 in Nashville, Tennessee, opgenomen album Continuing stories spelen o.a. Al Kooper, Flaco Jimenez en Al Perkins mee. Begin jaren ’90 verlaat Vanderveen Personnel en start een succesvolle solocarrière.
Vanderveen is zeer productief want jaarlijks komen er nieuwe albums van hem uit.
In april jl. verscheen zijn nieuwe album Rise in love. Een album met tien nieuwe eigen songs.
Het album opent met het titelnummer Rise in love, een soort knipoog naar Falling in love. Een heerlijke melodieuze en fijn georkestreerde song over de vele facetten van de liefde. Can’t cross over is een warm ingetogen gezongen liedje. Why wonder why is fraai geinstrumenteerde americana. De stem van Vanderveen heeft hier iets weg van Gerry Rafferty. In het prachtig gezongen Good life horen we pedal steel en fijne gitaarlicks. Where does love belong is een ballad met pianol en fijne harmonieen. Iets steviger, met percussie, is What is it. In het akoestische One more goodbye, met piano, is het weer genieten van de harmony vocals van Kersten de Ligny, naast de sterke zang van Vanderveen. Na het korte Homesick is het in het bluesy Forgiveness weer genieten van het gitaarspel en de harmonieen. Ad Vanderveen heeft het beste voor het laatst bewaard. De titel Best for last dekt dan ook de lading. Een ruim 6 minuten durend fraai geïnstrumenteerde en heel mooi gezongen song.
Conclusie: Ad Vanderveen blijft mooie albums afleveren. Ook op Rise in love is het weer volop genieten.
Tracks cd:
- Rise in love
- Can’t cross over
- Why wonder why
- Good life
- Where does love belong
- What is it
- One more goodbye
- Homesick
- Forgiveness
- Best for last
Line-up:
- Ad Vanderveen – zang, gitaren, piano, harmonica, banjo, mandola
- Kersten de Ligny – harmony vocals, percussie
- Jan Erik Hoeve – pedal steel, harmony vocals
- René Kaay – mellotron
- Michael Kay – drums, percussie
- Pete Fisher – bas
- Per Hu – strings
Beaux Gris Gris & the Apocalypse – Hot nostalgia radio
De Amerikaans/Britse band Beaux Gris Gris and the Apocalypse is in 2017 opgericht door de Amerikaanse zangeres Greta Valenti en haar partner de Britse gitarist Robin Davey, o.a. bekend van de Britse bluesband The Hoax. Beaux Gris Gris and the Apocalypse maakt op New Orleans geïnspireerde muziek die zich niet in een apart hokje laat plaatsen. Hun debuutalbum Love & murder verscheen in 2019. Deze maand verschijnt hun nieuwe album Hot nostalgia radio, hun 3e, de opvolger van het vorig jaar verschenen dubbele livealbum Live in the United Kingdom.
Het album opent met de stevige uptempo rocker Oh yeah! die er meteen in knalt met vette gitaren, een bonkende ritmesectie, hamerende piano en flamboyante zang. Het blijft stevig rocken in Wild woman met een Greta Valenti in topvorm. Safety queen, met vlijmscherp gitaarwerk, kent rustigere gedeeltes met backing vocals. Uitbundig is de zang weer in de gitaarrocker I told you baby. In Middle of the night komen de blazers in actie, waarna in Sad when I’m dancing gas wordt teruggenomen. All I could do was cry is een prachtige intens gezongen soulballad, die me doet denken aan het bekende Pain in my heart (o.a. Otis Redding en The Rolling Stones). In de powerballad The runaway, met scherp gitaarwerk, varieert de zang van ingetogen tot intens. Na de ballad Harder to breathe gaat het tempo weer flink omhoog in Don’t let go met keys, gitaren en percussie. Na de mooie ingetogen bluesy ballad Penny paid rockstar musiceert de band er in het heerlijk melodieuze Marie lustig op los. In de twee slotnummers horen we waar Beaux Gris Gris and the Apocalypse hun inspiratie vandaan halen. Met de accordeon belanden we in Let’s ride in de New Orleans sferen en ook in de geweldige feestelijke afsluiter Mama cray, tex-mex en zydeco in optima forma, met een fraaie accordeonsolo is het volop genieten.
Conclusie: Hot nostalgia radio is een energiek en gedreven album van een geweldige band met een flamboyant boegbeeld.
Tracks cd:
- Oh yeah!
- Wild woman
- Satisfy your queen
- I told my baby
- Middle of the night
- Sad when I’m dancing
- All I could do was cry
- The runaway
- Harder to breathe
- Don’t let go
- Penny paid rockstar
- Marie
- Let’s ride
- Mama cray
Line-up:
- Greta Valenti (a.k.a Beaux Gris Gris) – zang, percussie
- Robin Davey – gitaren, backing vocals
- Stephen Mildwater – bas, backing vocals
- Sam Robertson – keys, piano, accordeon, glockenspiel, backing vocals
- Tom Rasulo – drums, percussie, backing vocals
- Chris Cunningham – bas (track 14), backing vocals
- Jon-Paul Frappier - trompet
- Yuri Villar – tenor- en bariton sax
- Marie Gammage, Daniel Jester, Alesia Jester – backing vocals
Blind Lemon Pledge – Oh so good
De in San Francisco woonachtige producer, singer-songwriter en multi-instrumentalist James Byfield ontdekt op jonge leeftijd de blues en folk in de plaatselijke clubs. Behalve blues en folk hebben ook country, jazz en rock & roll zijn interesse. Na zijn studie aan de universiteit van San Francisco besluit Byfield zich toe te leggen op een carrière in de muziek, naast zijn werkzaamheden als grafisch designer, multimedia producer en animator. In 2008 neemt hij het besluit om fulltime muzikant te worden en noemt zich voortaan Blind Lemon Pledge. Zijn eerste album Livin’ my life with the blues, een album met originals en bluesklassiekers, verschijnt in 2009.
Medio april verscheen Oh so good, het nieuwe studioalbum van Blind Lemon Pledge.
Het openingsnummer Big Bill is een countryblues met slide en nodigt uit tot meezingen. De slide is ook aanwezig met ‘wolvengehuil’ in Junkyard dog. Het titelnummer Oh so good heeft ragtime-invloeden. How can I still love you is een ingetogen gezongen en gespeelde blues. Fraai zijn de baslijnen. Na de jumpblues Hard heart honey bee belanden we in de cajunsferen met het gedeeltelijk in Creools patois gezongen Ma belle cherie. In de langzame wals Moon over Memphis brengt het trio een mooie ode aan Memphis. Go jump willie is een merkwaardig nummer maar het swingt wel lekker. Cora Lee is een klaagzang over een in de steek gelaten minnaar. In Come back little Sheba met rumba ritme zitten ook jugband invloeden. Mooi is het gitaarspel in de gospel Give my poor heart ease. Het slotnummer is het vooral van The Animals bekende, maar ook door veel anderen gecoverde House of the risin’ sun. Pledge geeft een mooie eigen interpretatie van deze traditional met een vette slide en een strakke ritmesectie.
Conclusie: Oh so good is een liefdevol gemaakt album dat het beluisteren meer dan waard is.
Tracks cd:
- Big Bill
- Junkyard dog
- Oh so good
- How can I still love you
- Hard heart honey bee
- Ma belle cherie
- Moon over Memphis
- Go jump the willie
- Cora Lee
- Come back little Sheba
- Give my poor heart ease
- House of the risin’ sun
Line-up:
- Blind Lemon Pledge – gitaar, zang
- Peter Grenell – bas
- Juli Moscovitz – drums
We leven nog
De 1e helft van de wedstrijd was zaterdag tamelijk tam, maar wat er in de rust in de thee heeft gezeten weet ik niet, want Olympia en FC Oudewater schotelden de supporters in de twee helft van deze regelrechte degradatiekraker een waar spektakel voor. Winst zou voor beide teams een godsgeschenk betekenen, hoewel de bezoekers wellicht ook met een gelijkspel tevreden zouden zijn. De supporters schreeuwden hun kelen schor en stonden soms te bibberen van de spanning. Een cruciaal moment was toen Olympia 2-1 dacht te scoren, maar de scheidsrechter door liet spelen en de bal nauwelijks een halve minuut later in het andere doel lag. “De bal was zeker een halve meter over de doellijn” foeterde na afloop een Olympiaan. FC Oudewater rekende zich rijk, maar in de 86e minuut werd uiteindelijk toch de gelijkmaker gescoord.
Teleurstelling en opluchting streden om voorrang. Olympia beleefde de laatste weken een opleving en de hoop op overleving nam toe. Maar op deze zonovergoten zaterdagmiddag werd de finalereeks van Olympia wreed onderbroken en lijkt het doek nu toch te gaan vallen. “We leven nog” hoorde ik desondanks een optimist opmerken, maar er klonk toch ook berusting in zijn stem door. Maar de wonderen zijn de wereld niet uit.
We zijn nu in de beslissende fase van de competitie beland. Verrassingen zijn in de laatste twee ronden niet uit te sluiten. Elk punt telt en soms zet dat ook geen zoden aan de dijk. De wil is aanwezig, maar als je het niet meer in eigen hand hebt wordt het lastig. Dat laatste zal Jodan Boys zich ook realiseren. Maar koester die minieme kans.
De voetbaljaargang 2023 – 2024 lijkt voor Gouda geen succesverhaal te worden. Misschien dat DONK en ONA nog voor verrassingen gaan zorgen. We mogen ons in ieder geval gelukkig prijzen met de geweldige prestaties van het 1e vrouwenteam van Jodan Boys. A.s. zaterdag is een gelijkspel tegen Jong Sparta voldoende om voor het 3e(!) achtereenvolgende seizoen kampioen te worden en te promoveren naar de Topklasse. Dat is top, dat is klasse!
De bananenschil
In de vaderlandse politiek zijn maandag de finaleweken begonnen. De vier onderhandelaars voor een nieuw kabinet moeten nu echt met de billen bloot. Het is tijd om eindelijk knopen door te hakken. Ik ben benieuwd.
In het amateurvoetbal zijn de finaleweken al een tijdje bezig. In mijn sportcolumn van 17 april jl. voorspelde ik dat de competitie voor veel clubs als een nachtkaars uit zou gaan. Maar voor waarzegger ben ik blijkbaar niet in de wieg gelegd, want drie competitieronden later is de situatie weer anders.
Jodan Boys nam zaterdag afscheid van het thuispubliek en kan zich alvast gaan richten op een nieuw seizoen in de 1e klasse. DONK droomde een aantal weken geleden stiekem nog van een kampioenschap. Dat worden ze in ieder geval niet en ze zullen de laatste drie wedstrijden naar verwachting met RCL moeten uitvechten wie van hen mag hopen om via de nacompetitie naar de 1e klasse te promoveren. Het waakvlammetje brandt nog.
Olympia was een aantal weken geleden dood verklaard en nog net niet begraven. Het zeer kleine waakvlammetje lijkt een steekvlam te worden. Van de vijf finales die men voor zich zag zijn er nu al twee gewonnen. De rode lantaarn is overgedragen en de concurrentie is weer in zicht. A.s. zaterdag wordt cruciaal. Winst op FC Oudewater zou de spanning helemaal opvoeren, maar verlies zou ook degradatie kunnen betekenen. De bal is ronder dan ooit.
ONA is ook een verhaal apart. De laatste weken was de trots van Korte Akkeren ‘op de sukkel’ zoals onze zuiderburen zo mooi kunnen zeggen. Er werden sinds 23 maart veel punten verspeeld en een riante positie kwam in acuut gevaar. Zaterdag werd eindelijk weer eens gewonnen. Maar de grootste winst was misschien wel het cadeautje dat men kreeg van vorige week gedegradeerde stadgenoot Gouda. Een regelrechte bananenschil waar Perkouw op uitgleed en de eveneens onverwachte nederlaag van koploper Groeneweg opent ineens weer perspectieven.
De finaleweken zijn nu echt aangebroken. Sommigen rekenen zich voorzichtig een beetje rijk, maar dat is link want bananenschillen kunnen overal liggen.
De voetbaltrainer
Zijn naam komt de laatste dagen overal voorbij. Er is geen medium waar de naam Arne Slot niet valt. De succestrainer van Feyenoord heeft zich de afgelopen drie jaar in de kijker gespeeld. En dan wordt er in de opportunistische voetbalwereld volop gespeculeerd. Iedereen heeft een mening over de toekomst van Slot en komt met adviezen.
Succestrainer Arne Slot vertrekt bij Feyenoord. Maar er zijn legio voorbeelden van trainers die de andere kant van de medaille zien. Gaat het even niet naar wens dan mag je de deur achter je dichttrekken. De trainers van Ajax, AZ, FC Utrecht, Vitesse, Heracles, Telstar, NAC Breda en Willems II konden in de loop van dit seizoen hun biezen pakken. Soms in onderling overleg, maar die zinsnede is vaak een dooddoener volgens mij.
Wekelijks lees ik de laatste tijd dat ook in het amateurvoetbal trainers met onmiddellijke ingang opstappen of worden ontslagen. In de Goudse regio was het ook raak. Frank Bloemheuvel (Olympia), René van Beek (DONK), Frans Schaap (De Rijnstreek), Chris Snatersen (Alphen), Mark Evers (ARC) en Remco Tuinenburg (Alphense Boys) maakten om verschillende redenen het voetbalseizoen 2023-2024 bij hun club niet af.
Ik kan niet in de hoofden van de trainers en de beleidsmakers kijken en je kunt alleen maar gissen waarom trainers tussentijds (moeten) vertrekken. Je hoort uiteraard verschillende verhalen en de waarheid zal vaak wel in het midden liggen. Je bent als trainer ook afhankelijk van de selectie waarover je kunt beschikken. En dan spelen pech en geluk ook nog een rol.
Het is trouwens geen wet van Meden en Perzen dat een trainer die degradeert automatisch wordt ontslagen. Olympia en Jodan Boys degradeerden vorig jaar en de trainers mochten blijven. Ook sv Gouda degradeerde vorige week naar de 5e klasse, de kelderklasse. Even slikken voor de oude(re) supporters waarvan sommigen nog veel vuur kunnen vertellen over de twee landskampioenschappen die Gouda begin jaren ’60 behaalde. Maar met trainer Romeo el Bouazatti, die ook mag blijven, gaat de 117-jarige club uit het Groenhovepark vol vertrouwen weer bouwen aan de toekomst.
Pernice Brothers – Who will you believe
The Pernice Brothers is een Amerikaanse indierockband uit Massachusetts. De band wordt in 1998 opgericht door Joe Pernice na het uiteenvallen van zijn oude band The Scud Mountain Boys. Hun debuutalbum Overcome by happiness verschijnt in 1998.
Begin april verscheen het nieuwe album van The Pernice Brothers. Who will you believe is de opvolger van Spread the feeling uit 2019. De twaalf nieuwe songs op het album zijn geschreven door Joe Pernice.
Het openingsnummer Who will you believe is een fraaie melodieuze titelsong van het album in de beste traditie van Tom Petty. Look alive is een lekker vrolijk nummer waarna er in Not this pig heerlijk wordt geïnstrumenteerd met o.a. vette gitaarlicks. Lyrische gitaarlicks zijn te horen in het gevoelig en ingetogen gezongen What we had. Ook December in het eyes is een gevoelig nummer met strings, toetsen en trompetten. Na de enigszins zweverige georkestreerde instrumental A song for Sir Robert Helpmann gaat het tempo flink omhoog in de stevige gitaarrocker Hey, guitar. A man of means, met stevig en strak drumwerk en fraaie basloopjes, doet me denken aan de sound van The Beatles ten tijde van Sgt. Pepper. Don’t need that anymore is een mooi countryduet met country singer-songwriter Niko Case. Ordinary goldmine is een rustig akoestisch nummer met backing vocals. Na het prachtige en gevoelige How will we sleep wordt het album afgesloten met The purple rain, een emotionele en dramatische, met koor en strijkers gelardeerde ode aan Joe Harvard, de in 2019 overleden neef van Joe Pernice.
Conclusie: We hebben er lang op moeten wachten, maar die vijf jaar waren het wachten waard. Who will you believe is een mooi album dat bij tijd en wijle ontroert.
Tracks cd:
- Who will you believe
- Look alive
- Not this pig
- What we had
- December in her eyes
- A song for Sir Robert Helpmann
- Hey, guitar
- A man of means
- Don’t need that anymore
- Ordinary goldmine
- How will we sleep
- The purple rain
Line-up:
- Joe Pernice – zang, gitaar, bas, keyboards, percussie
- Bob Pernice – gitaar
- Michael McKenzie – gitaar, bas, keyboards, percussie
- Liam Jaeger – zang, gitaar, bas, keyboards, drums, percussie
- Patrick Berkery – drums, percussie
- Michael Belitsky – drums, percussie
- Peyton Pinkteron – gitaar
- Neko Case – zang (track 9)
- Andrew Joslyn – viool en viola
- Joshua Karp - trompet
- Greg Kramer - trombone
- Mike Evin - piano
- Choir! Choir! Choir! - zang
- Laura Stein - zang
- Jennifer Pierce - zang
- Stephen Dyte - trompet
- Christian Overton - trombone
- Julian Nali - saxofoon
- Jon Brooks - gitaar
- Matthew Zapruder – gitaar