Zac Harmon – Long as I got my guitar
De Amerikaanse blueszanger en –gitarist is geboren en getogen in Jackson, Mississippi. Hij woont tegenwoordig in Texas. Zijn moeder was pianiste en zijn vader speelde harmonica en was apotheker die als klanten o.a. Muddy Waters, BB King, Albert King, Ike en Tina Turner en Little Walter had. Tijdens zijn studie op de middelbare school en universiteit speelt Zac gitaar voor o.a. ZZ Hill en Sam Meyers. In de jaren ’80 verhuist hij naar Los Angeles om een carrière in de muziek op te bouwen. Hij werkt als studiomuzikant en als songwriter en producer en hij schijft songs voor o.a. Evelyn ‘Champagne’ King, Freddie Jackson, The Whispers, The O’Jays en Black Uhuru. In 2003 komt zijn solodebuutalbum Live at Babe and Ricky’s Inn uit.
Begin oktober verscheen het nieuwe album van Zac Harmon, Long as I got my guitar. Het album is geproduceerd door Jim Gaines en opgenomen in de Sonic Ranch, de studio van Bob Trenchard in de buurt van El Paso. Harmon heeft het album opgedragen aan zijn moeder Floreada Harmon, die op 6 mei van dit jaar overleed.
In het openingsnummer Deal with the devil is meteen de soulvolle zang van Harmon te horen en zijn
snijdende bluesy gitaarlicks roepen herinneringen op aan Albert King. In de langzame soulblues People been talking zit ook weer heerlijk gitaarwerk, de ritmesectie is strak en Dan Ferguson strooit met orgeltonen. Door de accordeon komen we met de ontspannen soulballad Crying shame in de zydecosferen. Dat Harmon een groots zanger is blijkt daarna weer in de soulballad Soul land, met naast zich de heerlijke backing vocals. En datzelfde geldt daarna ook in Love for you baby. Fameus zijn Harmon’s gitaarlicks achter golvende orgeltonen in de titelsong Long as I got my guitar. Na het felle en funky gitaarwerk in Waiting to be free, schakelt Harmon in New Year’s eve over naar lyrisch gitaarspel en zorgen de backing vocals voor een fijn soulgevoel. In Imagine a prayer gaat het tempo omhoog. Keyboard, passievolle zang en mooie harmonieen. Met Ashes to the wind brengt Zac Harmon een fantastisch slotakkoord. Een hartverscheurend mooie ballad waarin de soul van de jaren ’60 en ’70 herleeft.
Conclusie: Long as I got my guitar is een album om te koesteren.
Tracks cd:
- Deal with the devil
- People been talking
- Crying shame
- Soul land
- Love for you baby
- Long as I got my guitar
- Waiting to be free
- New year’s day
- Imagine a prayer
- Ashes to the wind
Line up:
- Zac Harmon – lead gitaar, zang
- The Rays (track 1,2,3,4,5,6,8,9,10)
- Bob Trenchard – bas
- Richy Puga – drums
- Johnny McGhee – gitaar
- Dan Ferguson – keyboards, accordeon
- The Zac Harmon Band
- Corey Lacy – keyboards (track 5,7,8,10), backing vocals
- Chris Gipson – bas (track 5)
- Jamil Byron – drums (track 5)
- SueAnn Carwell – backing vocals
- Munyungo Jackson – percussie (track 1,4,5,7,8)
Damlust maakt furore
Hoewel het nog erg vroeg is om conclusies te trekken, wil ik hier toch een sportteam noemen dat verrassend aan de weg timmert. Het Goudse Damlust boekte afgelopen zaterdag in Friesland al weer de 3e overwinning van het nog prille seizoen en staat in de ereklasse op een 2e plaats. De Gouwenaars moeten alleen het Schiedamse Van Stigt Thans voor zich dulden. Ik kan me niet herinneren dat de Goudse damtrots ooit zo hoog heeft gestaan.
Over herinneringen gesproken, ik herinner me nog wel zondag 29 december 1991. Op die dag organiseerde RTV Gouwestad de Goudse Sportverkiezing. De verkiezing van de sportman, sportvrouw, sportploeg en het sporttalent van 1991. Erno Prosman, wie had buiten de damwereld ooit van hem gehoord, was door de jury gekozen als sporttalent van dat jaar. Helaas kon Prosman hij tijdens de live-uitzending vanuit een bomvolle kantine van GSV niet aanwezig zijn. De sportredactie baalde natuurlijk, maar zijn afwezigheid had een voor Erno prettige oorzaak. Hij was n.l. een aantal dagen daarvoor opgeroepen om deel te nemen aan het jeugd WK dammen in Brussel. Met dank aan een Russische dammer die geen visum kreeg.
Oer damluster Gerard van der Wouden was in de kantine aanwezig om de honneurs waar te nemen. En laat Erno Prosman nu uitgerekend die middag als 19-jarig dambroekie wereldkampioen worden. Toch was Erno tijdens de uitzending aanwezig. Wie dat geregeld had weet ik niet meer, maar we kregen Erno Prosman via een telefoonverbinding live in de uitzending, zodat we hem onder luid applaus van de aanwezigen dubbel konden feliciteren. Nu, bijna 30 jaar later is Erno Prosman nog steeds een van de steunpilaren van Damlust. Niet alleen als voorzitter, maar ook als speler van het team dat nu furore maakt.
