Hein Otterspeer
Ik heb vorige week met verwondering gekeken naar de hysterische taferelen na de dood van Diego Armando Maradona. Vooral in Argentinië stond het gewone leven stil en werd drie dagen van nationale rouw afgekondigd. Ook in Nederland was de dood van Pluisje groot nieuws. Radio, tv en kranten kwamen zendtijd en papier te kort. De grootste voetballer allertijden is dood. Maar laten we hem nu niet heilig verklaren, want wat hij buiten het voetbal heeft uitgespookt geeft daar absoluut geen aanleiding toe. Maar hij zal voor velen altijd een held blijven.
Het afgelopen weekend heb ik met veel plezier gekeken naar het NK sprint. De strijd bij de vrouwen tussen de onbevangen Femke Kok en semi filmdiva Jutta Leerdam. Ook bij de mannen rukt de jeugd op. Talenten als Tijmen Snel, Merijn Scheperkamp, Serge Yoro, Janno Botman en Haastrechter Joost van Dobbenburgh, kloppen op de deur.
Maar ik heb vooral genoten van Hein Otterspeer. Waarom weet ik eigenlijk niet, maar ik heb een zwak voor Otterspeer. Misschien omdat hij in Gouda is geboren. Maar ik vermoed dat hij in het ziekenhuis in Gouda is geboren, want volgens mij heeft hij nooit in Gouda gewoond. Misschien ook omdat hij op de meest onverwachte en ongewenste momenten de meest rare blessures opliep. Maar Hein gaf niet op, bleef optimistisch en stond zondag met een zeer brede lach Bert Maalderink te woord. Voor de derde keer sprintkampioen van Nederland! Jammer dat hij in Heerenveen niet massaal kon worden toegejuicht, want zonder publiek blijft Thialf toch een sfeerloze omgeving. Ik begin bijna te verlangen naar al die merkwaardige supporters in hun soms ronduit idiote oranje uitdossingen. En zelfs naar het optreden van het beroemde dweilorkest Kleintje Pils.
