Lucinda Williams – Good souls better angels
De op 26 januari 1953 in Lake Charles, Louisiana, geboren Amerikaanse singer-songwriter Lucinda Williams loopt ruim vier decennia mee in de muziekscene. Ze begint op haar zesde te schrijven en heeft al vroeg belangstelling voor muziek. Ze komt in aanraking met de muziek van Bob Dylan (Highway 61 revisited) en later met de muziek van The Band en legendarische bluesmannen als Skip James, Bukka White en Robert Johnson. In 1979 verschijnt haar debuutalbum Ramblin’. Het grote succes komt in 1998 met het album Car wheels on a gravel road. Dit betekent haar doorbraak naar een groter publiek en het album levert haar een Grammy Award op.
Lucinda Williams, die in januari jl. haar 67e verjaardag vierde, weet van geen ophouden. We hebben er vier jaar op moeten wachten maar op 24 april komt er weer een nieuw album van haar uit. Op dit album, Good souls better angels, de opvolger van The ghosts of highway 20, wordt Williams begeleid door haar trouwe band bestaande uit drummer Butch Norton, gitarist Stuart Mathis en bassist David Sutton. Het album is geproduceerd door Tom Overby en Ray Kennedy, de man die verantwoordelijk was voor haar album Car wheels on a gravel road. In de songs, waarvan Lucinda Williams er een aantal schreef samen met echtgenoot Overby, komen menselijke, sociale en politieke issues aan bod.
Good souls better angels is een stevig album en dat blijkt meteen al bij het openingsnummer You can’t rule me. Rauwe blues, gruizig gitaarwerk, een straffe ritmesectie naast de karakteristieke zang van Williams. In Bad news blues zingt Williams over het spervuur aan nieuws dat dagelijks over ons wordt uitgestort. Het idee voor Man without a soul werd aangedragen door Overby. Het kan haast niet anders dat in deze indringende ballad president Trump het onderwerp is. Overby was ook de inspirator voor Big black train, een song over de wolken van depressie die boven ons hoofd hangen. De band houdt zich in deze met vibrerende stem gezongen ballad redelijk ‘koest’, maar in Wakin’ up, met als thema huiselijk geweld, gaat de band weer los, met fraaie baslijnen en een gitaarsolo als een kettingzaag. Pray the devil back to hell begint akoestisch, maar langzamerhand rockt het weer stevig. Williams is vocaal daarna in topvorm in de melodieuze ballad Shadows & doubts. Gedreven is haar zang in Bone of contention, waarin de basis gelegd wordt door het strakke drumwerk. Explosief zijn Down past the bottom en Big rotator. Het mooiste wordt voor het laatst bewaard, want met de tamelijk ingetogen spelende bandleden is de intens gezongen schitterende ballad Good souls een perfect eindschot.
Conclusie: Lucinda Williams blijft ons op prachtige albums trakteren en ook dit fraaie exemplaar wordt weer met veel plezier dankbaar in ontvangst genomen.
Tracks:
- You can’t rule me
- Bad news blues
- Man without a soul
- Big black train
- Wakin’ up
- Pray the devil back to hell
- Shadows & doubts
- When the way gets dark
- Bone of contention
- Down past the bottom
- Big rotator
- Good souls