The Magpie Salute – Highwater II
De zeskoppige Amerikaanse rockband The Magpie Salute wordt in 2016 opgericht door Rich Robinson, vroeger gitarist van The Black Crowes. Ook de oud Black Crowes leden gitarist Marc Ford en bassist Sven Pipien treden toe tot The Magpie Salute. De overige bandleden zijn zanger John Hogg, drummer Joe Magistro en keyboardspeler Matt Slocum. Het eerste liveoptreden van de band, ontstaan uit een uit de hand gelopen studiosessie, is in januari 2017 in het Gramercy Theatre in New York City.
In augustus 2018 komt hun eerste album High water I uit. Het album werd alom lovend ontvangen.
Deze maand verscheen de opvolger, Highwater II. Het album bevat 12 songs, waarvan de meeste nummers al zijn geschreven toen hun eerste album werd opgenomen in Dark Horse Studios in Nashville. The Magpie Salute gaat in feite verder waar de band bij hun debuutalbum begon.
High water II opent spetterend met Sooner or later. Stevige rock met schroeiend gitaarwerk. Het tempo blijft er goed in met Gimme something, een rocker in de beste traditie van The Rolling Stones met prominent drumwerk van Magistro. Ook Leave it all behind rockt met een twangy gitaar, keyboards en een strakke ritmesectie de tent uit. In here, de eerste single van het album, is een melodieuze rootsrocker waar Tom Petty patent op had. Ook het eveneens melodieuze You and I, met mooie akoestische gitaarlicks en backing vocals, rockt lekker. Een van de hoogtepunten is de fraaie ballad Mother storm, met de indringende zang, de samenzang in het refrein, een verpletterende gitaarsolo en een subtiel eind met tinkelende pianoklanken. Na de rocker A mirror is het tijd voor de tranen trekkend mooie countryballad Lost boy, met een gastrol van Allison Krauss op viool en backing vocals. De stijl van David Bowie (Jean Genie) is in de Dylan achtige ballad Turn it around te horen. Na de midtempo rocker Life is a landscape en de funky bluesrocker Doesn’t really matter, met halverwege een rustig intermezzo, wordt het album afgesloten met de bluesballad Where is the place.
Conclusie: Highwater II is een uitstekende opvolger van hun debuutalbum. Laat High water III maar snel komen.
Tracks:
- Sooner or later
- Gimme something
- Leave it all behind
- In here
- You and I
- Mother storm
- A mirror
- Lost boy
- Turn it around
- Life is a landslide
- Doesn’t really matter
- Where is the place
Line-up The Magpie Salute
- Rich Robinson – gitaar, zang
- Marc Ford – gitaar, zang
- John Hogg – zang, gitaar, percussie
- Sven Pipien – bas, backing vocals
- Matt Slocum – keyboards
- Joe Magistro - drums
Geen doelpunten
Net als het publiek wil de voetbalcommentator doelpunten zien. En als het aan mij ligt zo veel mogelijk. Liefst zo veel dat je na 90 minuten je stem kwijt bent en geruime tijd bij moet komen van de doelpuntenregen. En het summum is uiteraard dat je een doelpunt ‘live’ hebt. Daar kan ik op kicken.
Maar het feit dat er veel doelpunten vallen in een wedstrijd hoeft niet automatisch te betekenen dat er sprake is van een spannende pot voetbal. Bij een stand van 4-4, 5-4 of 5-5 gieren de zenuwen ongetwijfeld door de keel. Maar ik deed zondag verslag van TAC ’90 – Olympia en daar ebde de spanning na 3-0 snel weg en was de uitslag 7-1 zeker voor de Olympianen niet leuk. Ik heb ook wedstrijden gezien met uitslagen van 15-1 en zelfs 17-3. Nou daar is de lol heel snel van af en krijgt medelijden met de verliezer de overhand.
Maar alles beter dan een bloedeloze 0-0 wedstrijd, met de nadruk op bloedeloze. Maar dat een 0-0 wedstrijd ook heel aantrekkelijk en spannend kan zijn heb ik zaterdag ervaren. In de wedstrijd Gouda – Aarlanderveen werd niet gescoord. De legendarische Frits van Turenhout zat in gedachten de hele wedstrijd zenuwachtig naast me. Zou er toch nog een verdwaalde goal vallen waardoor hij met zijn karakteristieke stem niet de einduitslag null null door de ether kon laten klinken?
Een doelpuntloze wedstrijd hoeft dus niet altijd saai te zijn. Een taart zonder slagroom smaakt soms ook voortreffelijk. De wedstrijd van zaterdag verdiende terecht geen verliezer. Eigenlijk hadden er twee winnaars moeten zijn. Maar daar voorzien de regels helaas (nog) niet in.
Na afloop gaf ik in gedachten ‘mister nul nul’ een schouderklopje. Bedankt meneer van Turenhout!
