100 Jaar ONA
Als ik goed geteld heb zijn er acht Goudse sportverenigingen die ouder zijn dan 100 jaar. Vier van hen zijn zelfs opgericht in de 19e eeuw, met schaakclub Messemaker 1847 als absolute koploper. Olympia en GZC zagen in 1886 het licht. De tennisverenigingen Be Quick en TIOD werden resp. in 1895 en in 1905 geboren. SV Gouda kwam in 1906 ter wereld en in 1911 de Roei- en Zeilvereniging Gouda. De jongste 100+ jarige is GSV dat ook al sinds 1913 voetbalt.
In 2019 voegt zich een nieuwe Goudse telg bij dit selecte gezelschap, voetbalvereniging ONA. De club werd opgericht op 15 augustus 1919 door een aantal mensen in de toenmalige melksalon Rona aan de Zeugstraat en kreeg de doopnaam Victoria en gaat vanaf 1921 onder de huidige naam door het voetballeven.
ONA, de trots van de wijk Korte Akkeren en een begrip in de Goudse voetbalwereld. En niet alleen in de Goudse voetbalwereld, want ONA is de enige Goudse voetbalclub die ooit betaald voetbal heeft gespeeld in de jaren ’50 van de vorige eeuw. Legendarisch was de wedstrijd tegen Blauw Wit op zondag 11 september 1955. Ruim 7000 toeschouwers aan de Walvisstraat konden volgens de overlevering hun ogen niet geloven toen de Amsterdammers met 6-1 werden afgedroogd.
ONA, de club waar latere internationals als doelman Tonny van Leeuwen en de veel scorende spits Dick van Dijk hun eerste voetbalstapjes zetten. Grote trekpleisters waren de wedstrijden tegen Feyenoord, (oud) Ajax en Napoli. Johan Cruyff vertoonde er zijn grote klasse. Piet Keizer liet zijn beroemde schaar zien. Pierre van Hooijdonk scoorde aan de lopende band. Super Soccer aan de Walvisstraat!
ONA heeft een mooie geschiedenis. Loop door de gang van het clubgebouw en je zwelgt in de nostalgie. De tijden zijn veranderd. Rozen verwelken en schepen vergaan, maar ONA blijft hopelijk nog heel lang bestaan.
The Rolling Stones – Beggars banquet (50th Anniversary edition)
Het jaar 1968 was een jaar waarin legendarische albums verschenen. Zoals b.v. The White Album (The Beatles), Astral weeks (Van Morrison), Electric Ladyland (The Jimi Hendrix Experience), The Kinks are the Village Green Preservation Society (The Kinks), Music from Big Pink (The Band), Sweetheart of the rodeo (The Byrds), Wheels of fire (Cream) en At Folsom Prison (Johnny Cash). Een halve eeuw later worden veel van deze albums opnieuw, geremasterd en veelal voorzien van veel extra’s opnieuw uitgebracht.
The Rolling Stones brachten in 1968 het album Beggars banquet uit. Het jaar daarvoor, in 1967, waren de Britse rockers op hun album Their satanic majesties request in de psychedelische sferen, maar op Beggars banquet werd het roer (gelukkig) weer omgegooid en voerden de blues en rock weer de boventoon. De inbreng van gitarist Brian Jones was sterk afgenomen, hetgeen het naderende einde leek in te leiden. Jones werd niet lang daarna uit de band gezet en verdronk in 1969. The Stones gingen in 1968 ook in zee met een nieuwe producer, Jimmy Miller.
Vorige maand kwam de 50th Anniversary editon van Beggars banquet uit. Helaas zonder bonustracks of andere extra’s. Alleen bij de vinyleditie zit de bonus flexi disc ‘Hello this is Mick Jagger’, waarop een interview van 17 april 1968 met de leadzanger staat.
Het album opent met de bongo’s van Sympathy for the devil, een alltime klassieker, die heden te dage nog steeds op het liverepertoire van The Stones staat. Jagger werd volgens zeggen bij het schrijven van de tekst geïnspireerd door het boek De meester en Margarita van de Russische schrijver Michail Boelgakov. Keith Richards speelt naast zijn schrikdraadsolo’s ook bas op dit nummer. Mooi is vervolgens de bijdrage van Brian Jones op slide in No expectations en Jones speelt ook mondharp in Dear doctor en het fraai rockende Parachute woman. In Jigsaw puzzle dreunt de pompende bas van Bill Wyman de speakers uit evenals de hamerende pianoklanken van Nicky Hopkins. Een ander nummer dat tegenwoordig nog op hun playlist staat is Street fighting man, een echte straatrocker met een blèrende Jagger, strak drumwerk, en Jones op sitar en shehnai. De enige cover op het album is Prodigal son, een prachtige uptempo akoestische blues van Rev. Robert Wilkins. Stray cat blues is weer een vette rocker met door merg en been gaand gitaarwerk van Richards, een fabuleuze ritmesectie en Jagger die zijn longen uit zijn lijf schreeuwt. Rick Gretch speelt vervolgens mooi fiddle op de mooie akoestische blues Factory girl. In het slotnummer, de gospelblues Salt of the earth krijgt de band vocale assistentie van Watts Street Gospel Choir en het nummer heeft een ‘jagend’ einde met een strak drummende Charlie Watts en een hamerende piano van Nicky Hopkins.
Conclusie: Beggars banquet wordt door veel muziekliefhebbers (en ook Stones fans) beschouwd als een van de vier beste albums die ze tot nu toe hebben gemaakt. Ik kan me hierin helemaal vinden. Een klassiek Stones album dat over 50 jaar wellicht nog wordt gedraaid.
Tracks cd:
- Sympathy for the devil
- No expectations
- Dear doctor
- Parachute woman
- Jigsaw puzzle
- Street fighting man
- Prodigal son
- Stray cat blues
- Factory girl
- Salt of the earth
Line up:
- Mick Jagger – zang, mondharmonica (track 4), maracas (track 6,8)
- Keith Richards – elektrische gitaar (track 1,4,5,8,9), akoestische gitaar (track 2,3,5,6,7,9,10), bas (track 1,6), backing vocals (track 1,3,10)
- Brian Jones – akoestische gitaar (track 1,4), backing vocals (track 1), slide gitaar (track 2), mondharmonica (track 3,4), mellotron (track 5,8), sitar (track 6), tambura (track 6)
- Charlie Watts – drums (tracks 1,3,4,5,6,7,8,10), backing vocals (track 1), claves (track 2), tamboerijn (track 3), tabla (track 9)
- Bill Wyman – bas (track 2,3,4,5,8.9,10), dubbele bas (track 3), backing vocals (track 1), maracas (track 1), synthesizer (track 5)
- Nicky Hopkins – piano (track 1,2,3,5,6,8,10)
- Rocky Dijon – congas (track 1,8,9)
- Rick Grech – fiddle (track 9)
- Dave Mason – shehnai (track 6), mellotron (track 9)
- Jimmy Miller – backing vocals (track 1)
- Watts Street Gospel Choir – backing vocals (track 10)
