David Gogo – 17 Vultures
De Canadese bluesgitarist en singer-songwriter David Gogo is op 18 maart 1969 geboren in Nanaimo, British Columbia, Canada. Hij krijgt op zijn 5e een gitaar. Als hij 15 jaar is wordt hij gegrepen door de blues wanneer hij een backstage ontmoeting heeft met Stevie Ray Vaughan in The Royal Theatre in Victoria, British Columbia. Een jaar later gaat hij de muziek in. Hij formeert The Persuaders en staat daarmee in het voorprogramma van Johnny Winter, Buddy Guy en Albert Collins. Met The Fabulous Thunderbirds toert hij door Europa en treedt op tijdens het Montreux Jazz Festival. Hij sleept meerdere onderscheidingen in de wacht.
In de loop van de jaren brengt Gogo een groot aantal albums uit en vorige maand verscheen het nieuwe album, zijn 15e. Op dit album, 17 Vultures, staan negen songs, variërend van traditionele blues tot moderne (blues)rocksongs. Vijf songs zijn nieuw geschreven door Gogo en de andere vier zijn covers. Gogo wordt bijgestaan door de strakke ritmesectie Pat Steward (bekend van o.a. Bryan Adams en The Odds) op drums en Ben Dwyer (zoon van jazzsaxofonist Phil Dwyer) op elektrische en staande bas.
Met een one, two, three trapt het album fors rockend af met Thanks for the destraction. Zeer sterk gitaarwerk achter de ferme ritmesectie en mooie achtergrondzang. De eerste cover is Tomcat prowl, een song van de Canadese band Doug and the Slugs uit 1988. Vlammend gitaarwerk, hammond, een song met een groot Grand Funk Railroad gehalte. Zeer stevig gaat het er ook met gierende gitaarsolo’s aan toe in het titelnummer 17 Vultures. Een mooi rustpunt is het door George Harrison geschreven Don’t bother me, een nummer van het album With the Beatles van The Beatles uit 1963. Een fraaie bluesy en mooi gezongen akoestische versie. Sulfite boogie spettert daarna weer de speakers uit met goede zang en scheurende mondharp. Schitterend is de slide in de countryblues Yo yo blues, een cover van Barbecue Bob uit 1929. Die slide is vervolgens weer zeer prominent aanwezig in From a Buick 6. Een schitterende gedreven versie van dit nummer van Bob Dylan uit 1965. Too good to be true is een gestaag doordenderde midtempo bluesrocker met scheurende gitaar en de strakke ritmesectie. Het lange slotnummer Shake my head is wat mij betreft het prijsnummer. Prachtig akoestisch gitaarwerk aan het begin en halverwege het nummer, naast een formidabele lange gierende elektrische gitaarsolo. Het nummer zou zo op een album van Led Zeppelin kunnen staan. Gogo bewijst in dit nummer ook een uitstekende zanger te zijn.
Conclusie: Een verbluffend goed album.
Tracks cd:
- Thanks for the distraction
- Tomcat prowl
- 17 Vultures
- Don’t bother me
- Sulfite boogie
- Yo yo blues
- From a Buick 6
- Too good to be true
- Shake my head
Line-up
- David Gogo – zang, gitaar
- Pat Steward – drums
- Ben Dwyer – bas
Guests:
- Marisha Devoin – upright bass
- Tina Jones – zang, banjo
- Simon Kendall – keyboards
Leave a comment