The Rolling Stones in de Johan Cruijff ArenA in Amsterdam
Op vrijdag 9 oktober 1970, ik was 20 jaar, bezocht ik voor het eerst een concert van The Rolling Stones. De RAI in Amsterdam was uitverkocht. In het voorprogramma stonden Buddy Guy en Junior Wells. The Rolling Stones, Mick Jagger, Keith Richards, Charlie Watts, Bill Wyman en Mick Taylor. Bobby Keys op saxofoon en Jim Price op trompet. Op een paar nummers speelden ook Leon Russel en Stephen Stills mee. Op de setlist stonden o.a. Jumpin’ Jack Flash, Roll over Beethoven, Sympathy for the devil, Stray Cat Blues, Love in vain, Brown Sugar, Honky tonk women en Street Fighting Man. De avond schijnt gepresenteerd te zijn door Simon Vinkenoog, maar daar kan ik me niets meer van herinneren.
Bijna 47 jaar later, op 30 september 2017, zijn The Rolling Stones weer in Amsterdam. Nu in de Johan Cruijff ArenA. Ik had weer een kaartje weten te bemachtigen. Op naar mijn 10e concert van The Greatest Rock ‘n‘ Roll Band in the World.
Nadat ik die middag eerst nog een voetbalwedstrijd van De Jodan Boys voor de radio had verslagen, ging ik om 18.00 uur met een paar voetbalmaten naar het station van Gouda. De trein naar Amsterdam Bijlmer had een kwartier vertraging, maar dat kon de pret niet drukken. Dat wij niet de enige concertgangers waren bleek bij de ingang van het stadion. Lange rijen wachtenden die allemaal door de controlepoortjes moesten en gefouilleerd werden. Om 19.45 waren we dan toch binnen en gingen op zoek naar onze plaatsen op de hoofdtribune. Mooi uitzicht en hebben nog een staartje van het voorprogramma van De Staat mee kunnen maken. Na een paar biertjes onze zitplaatsen ingenomen en wachten tot de opkomst van The Stones.
Om 20.50 floepten de lichten aan en nam de spanning toe. Met de bekende tonen van Sympathy for the devil ging het los. Mick Jagger fladderde als een jonge god over het podium. Toch al 74 jaar, maar de tijd schijnt moeilijk vat op hem te krijgen. Keith Richards, met zijn verweerde piratenkop met groeven waarin een roeiboot kan varen, ranselde zijn bekende riffs uit zijn Telecaster. Ron Wood vond ik er niet zo florissant uit zien, maar gedurende het concert was hij toch ook dominant aanwezig. En dan Charlie Watts. Ach Charlie, ik ben altijd een fan geweest van deze stoïcijnse drummer. Hij wordt duidelijk ouder, maar zoals hij al decennia doet, zat hij nu ook weer onverstoord te meppen achter zijn drumstel. Ruim 76 jaar, en dan mag je af en toe wel eens zuchten en puffen tijdens een concert dat toch weer ruim 2 uur duurde.
Na de opener werd verder gerockt in It’s only rock ‘n’ roll. Hier en daar zat Keith er wel eens naast, en dat gebeurde in de loop van het concert nog een paar keer, maar een kniesoor die daar op let. Het moet niet te gelikt gaan anders kun je ook gewoon de cd opzetten. Zoals hij altijd bij concerten doet verwelkomde Mick Jagger ook nu het publiek weer in een aantal zinnen in de landstaal. ‘Het is fijn terug te zijn in Mokoem’ aldus de leadzanger waarna Tumblin’ dice werd ingezet en waar Woody kort mocht soleren.
The blues. Uiteraard werden twee nummers gespeeld van hun recente bluesalbum Blue & Lonesome, Just a fool en Ride ‘m on down, met Jagger op mondharmonica en lekker basspel van Daryll Jones.
Jagger memoreerde daarna dat dit het 38e optreden van The Stones in Nederland was en het 8e in Amsterdam, liet even het woord Ajax vallen, maar vroeg toen snel of er ook mensen uit Rotterdam, Den Haag en Groningen aanwezig waren.
You got me rocking van Voodoo lounge uit 1994 werd gespeeld en dat nummer was al een tijdje verdwenen van het repertoire. Blijft een fantastisch nummer en Keith en Ronnie soleerden om de beurt. De publiekskeuze was Shine a light, de prachtige gospel met Matt Clifford en Chuck Leavell op toetsen en Bernard Fowler en Sasha Allen in de backing vocals. De Franse hoorn van Tim Ries kondigt de ballad You can’t always get what you want aan, een vast nummer op de setlist. Deze keer geen lokaal koor zoals de laatste jaren gebruikelijk was, maar het refrein werd weer door het publiek massaal meegezongen.
Paint it black krijgt een enigszins rommelige uitvoering. Daarna de cowbells van Chuck Leavell, de enorme grijns van Keith die met een mokerslag Honky tonk women inzet. De blazers komen er bij en ook de mooie pianosolo van Leavell.
Na het voorstellen van de band, waarbij Charlie zijn mooie oranje sokken toont en Woody het publiek opport, is het tijd voor het onderdeel waarin Keith Richards de schijnwerper op zich gericht krijgt en twee nummers mag zingen. Het oeroude Happy, met Wood op pedal steel, en de ballad Slippin’ away, waarin Richards stem toch iets charmants heeft. De kraker Miss you ontbreekt uiteraard niet. Het publiek doet weer mee en Daryll Jones mag soleren op zijn bas en Tim Ries geeft een mooie saxsolo weg.
Een van de hoogtepunten van concerten van The Stones is al jaren Midnight rambler, de vuige bluesrocker. The Stones raken nu echt op stoom en er volgt een zeer vette versie van Street fighting man en de uitvoering van Start me up is een van de beste die ik de laatste jaren heb gehoord. Over vet gesproken, Brown sugar, staat altijd garant voor succes. Ik mis op een gegeven moment wel de massale gestalte van de helaas drie jaar geleden overleden saxofonist Bobby Keys. Maar Karl Denson is geen koekenbakker en kan er ook wat van. Jumpin’ Jack Flash davert daarna door de ArenA en de Stones laten nogmaals in beeld en geluid zien en horen dat ze er duidelijk plezier in hebben.
Het concert nadert zijn einde. Keith slaat de gitaartonen aan van Gimme shelter. Het duet van Jagger met Sasha Allen is aardig, maar ik mis de flamboyante Lisa Fischer. Niet dat Allen geen goede zangeres is, maar Fischer maakt van dit nummer altijd een verpletterende versie waarin ze iedereen als een orkaan wegzingt.
Het slotnummer is geen verrassing, Satisfaction! De hele band gaat er nog eens flink tegenaan. Na een bescheiden vuurwerk, het dak is tenslotte dicht en dan zou de boel kunnen affikken (sommigen zouden daar geen bezwaar tegen hebben), gaan de lichten aan en kan het 38e optreden van The Rolling Stones worden bijgeschreven in de geschiedenisboeken. En wat mij betreft met de opmerking: ‘uitstekend concert’.
november 21st, 2020
Ik was er ook bij in 1970…… was destijds 16 jaar. We kwamen met de bus uit Nijmegen. Bus plus ticket Rolling Stones totaal 25 gulden. Vorig jaar in Houston gezien voor 165 dollar, maar nog steeds onvergetelijk!