Hi-Lo-Fi – Dylan Wickens & The Grand Naturals
Dylan Wickens is een Canadese singer-songwriter, bluesgitarist en voorman van Dylan Wickens & The Grand Naturals, een powertrio dat muziek maakt die geworteld is in de psychedelische bluesrock van de jaren 60 van de vorige eeuw en met duidelijke invloeden van Jimi Hendrix, Cream, The Black Keys, Doyle Bramhall II en Gary Clark jr.
Het eerste album van de band Tattoo black, verscheen in 2010. Wickens was twee keer de winnaar van Toronto’s Blues Society’s National Talent Search en werd genomineerd voor een Maple Blues Award. De band bestaat naast zanger gitarist Dylan Wickens uit drummer Al Webster en bassist Dennis Pinhorn.
Deze maand verscheen Hi Lo-Fi, het nieuwe album van het Canadese bluesrock trio, een album met negen niet al te lange zeer krachtige heavy songs. In het openingsnummer Foolish heart wordt dat meteen al duidelijk. Het trio gaat daarna helemaal los in Love & lust, met de indringende gitaarsolo’s van Wickens over de zeer strakke ritmesectie heen. Het Gary Clark jr. achtige Run sister begint met een harde klap op de drums, waarna de heavy fuzzy bas en de zeer felle gitaarsolo’s losbarsten. In het hoekige Calamity Jane komt even een hammond om de hoek kijken en dat geeft een extra touch. In nummers als Fall apart en She’s back in town is duidelijk te horen dat Dylan Wickens ongetwijfeld beïnvloed is door Jimi Hendrix, met de (wah wah) gitaarsolo’s. In Your own man en Rock bottom is weer die zeer hechte en heavy ritmesectie prominent aanwezig en ook de keiharde soms vlammende gitaarsolo’s. De tamelijk rauwe stem van Wickens past daar weer precies bij. Het laatste nummer is een liveregistratie van In my time of dying. In vergelijking met de andere songs op dit album is er geen enkel verschil merkbaar. Ook live, en misschien wel juist live, spelen Dylan Wickens & The Grand Naturals de planken uit de bühne.
Conclusie: Hi Lo-Fi is een album met zeer energieke bluesrock. Rauw, echt, traditioneel en modern. Liefhebbers van dit genre worden door Dylan Wickens & The Grand Naturals op hun wenken bediend.
Tracks:
- Foolish heart
- Love & lust
- Run sister
- Calamity Jane
- Fall apart
- She’s back in town
- Your own man
- Rock bottom
- In my time of dying (live)
De nacompetitie
De reguliere voetbalcompetitie zit er op en de meeste voetballers kunnen met vakantie. Op zonnige stranden met een biertje het afgelopen voetbalseizoen nog even doornemen. Nog nagenieten van een kampioenschap of een promotie of je verdriet verdrinken om degradatie. Maar er zijn clubs die aan de bak mogen c.q. moeten. Mogen om via de nacompetitie alsnog promotie af te dwingen en moeten om via diezelfde nacompetitie toch nog aan degradatie te ontkomen.
De nacompetitie, een fenomeen. Een zwakke start van de competitie kan alsnog aan het eind van de rit op een feest uitdraaien. Sprekende voorbeelden zijn de verrichtingen van GOUDA en DONK. De eerste helft van de competitie was matig en voor DONK zelfs rampzalig. Maar halverwege het seizoen ging het bij beide Goudse voetbalteams lekker lopen en dat leverde terecht een periodetitel op. DONK had zelfs nog even uitzicht op de titel maar verprutste het.
Afgelopen weekend ging DONK voortvarend van start en kan donderdag in Schiedam een verdere stap zetten naar promotie, want na de eliminatie van Hermes DVS is DONK er nog niet maar bereiken ze slechts de volgende ronde. GOUDA kan het zaterdag thuis wel meteen afmaken. Winst tegen Excelsior volstaat, simpeler is het niet. Maar ja, dat is theorie, nu de praktijk nog. Ik gun zeker trainer Willem Dekker een mooi afscheid.