Gerritschinkel.nl Columns & meer

10jul/150

Brothers in this world – Blackburn

“I had a Boss Time last night in Memphis. I saw some really cool bands. There was a band from Canada, called BLACKBURN; 3 brothers and a bass player. Very funky hammond organ! Very charged and at heart!“ Deze zinnen van David Fricke van Rolling Stone Magazine staan prominent op de hoes van Brothers in this world, het onlangs verschenen nieuwe album van Blackburn.

Blackburn, een Canadese band, bestaande uit de broers Duane, Brooke en Cory Blackburn en bassist Andrew Stewart. De broers hebben de muziek met de paplepel ingegoten gekregen want hun vader is Bobby Dean Blackburn, een bekende in de R&B scene in Toronto.

En met zo’n juichende reactie op de hoes was ik zeer benieuwd naar het album van Blackburn. Het album opent met a capella zang, maar al heel snel valt het orgel van Duane Blackburn in. Lekkere soulblues. Vervolgens gaat het uptempo in Good woman. Fijn gitaarwerk en de lead vocals van Brooke Blackburn. In Holla back wordt de luisteraar getrakteerd op de lekker “dansende” blazers. R&B in optima forma. In Walking in New, New Orleans verzeilen we in Bourbon Street, in de sferen van Dr. John en Lee Dorsey. Een tamelijk ingetogen song trouwens, met piano en tenorsax. Railroad song is een funky nummer in de stijl van The Meters. In de slowblues I can’t go home neemt Brooke weer de lead vocals voor zijn rekening en excelleert Geoff Bornes op alt sax. De funk knalt daarna met Hey hey weer uit de speakers. Orgel, blazers, pompende bas, vocoder. Herinneringen aan The Average White Band komen spontaan bij mij boven. Ook Traces is weer een lekker funky nummer met een prachtige orgelsolo. In de midtempo soulblues You think you know me wordt weer even wat gas teruggenomen, waarna in I can’t take it de eerste seconden de Average White Band met Pick up the pieces om de hoek komt kijken. De geest van The Neville Brothers zweeft boven Still taking care of business en die orgelsolo doet erg aan Jimmy Smith denken die in White lightning een vervolg krijgt, maar dat is dan ook een instrumental van Jimmy Smith en daar heeft Duane een tekst bij gemaakt. Het prijsnummer van dit album. Een andere cover is de B.B. King klassieker Why I sing the blues, met een trombonesolo. Het album wordt besloten met Good woman. Nu is het een slowblues die de eerste versie op dit album overtreft.

Conclusie: David Fricke heeft niets te veel gezegd. The Blackburn Brothers en hun kompanen hebben met Brothers in this world een lekker album gemaakt. Liefhebbers van soul, blues, R&B en funk kunnen hun hart ophalen. En Blackburn lijkt me ook typisch zo’n band die live het beste tot zijn recht komt.

De band:

  • Duane Blackburn lead en background vocals, orgel, piano, vocoder
  • Brooke Blackburn gitaar, lead en background vocals
  • Cory Blackburn drums, percussie, background vocals
  • Andrew Stewart bas

Overige muzikanten

  • Robert Blackburn gitaar, background vocals
  • Garret Parry gitaar (track 9 en 10)
  • Collin Barret bas (track 2 en 6)
  • Howard Ayee bas (track 11,12,13 en 14)
  • Jojo Bowden drums (track 2 en 6)
  • Ted Peters trombone
  • Elena Kapeleris tenor sax
  • Alexander Brown trompet
  • Steve Kennedy tenor sax (track 4)
  • Geoff Bornes alt sax (track 6)

Tracks:

  1. My train
  2. Good woman
  3. Holla back
  4. Walking in New, New Orleans
  5. Railroad song
  6. I can’t go home
  7. Hey hey
  8. Traces
  9. You think you know me
  10. I can’t take it (I miss your smile)
  11. Still taking care of business
  12. Why I sing the blues
  13. White lightning
  14. Good woman (reprise)

Releasedatum : april 2015

Reacties (0) Trackbacks (0)

Nog geen reacties


Leave a comment

Nog geen trackbacks.