Vreugde en verdriet
Vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar zegt men wel eens en dit is een waarheid als een koe. Er zijn veel voorbeelden te noemen, maar ik heb in de sportwereld zelden zo’n voorbeeld gezien als in het afgelopen weekeinde. Zaterdag speelde het 1e zaterdagteam van GOUDA tegen KOUDEKERK. De voetballers van trainer Willem Dekker hadden aan een gelijkspel genoeg om de 1e periodetitel te veroveren. Ambitieus als hij is ging de Goudse trainer niet voor een draw maar wilde winnen. En dat deed hij, althans zijn spelers want zij moeten het binnen de lijnen doen. Na een gelijkopgaande eerste helft werd de tegenstander onder aanvoering van een magistrale aanvoerder Laurens Borg opgerold en met 7-1 naar huis gestuurd. Voor het eerst in het bestaan werd de 1e periodetitel behaald en daarom mochten de champagneflessen worden ontkurkt, het Bengaalse vuurwerk worden afgestoken en konden de bierpompen op topdrukte rekenen. En het bleef nog lang onrustig in het Groenhovenpark.
Hoe groot was de tegenstelling zondag toen in hetzelfde Groenhovenpark het 1e zondagteam moest aantreden. Ook hier stond een periodetitel op het spel, maar in tegenstelling tot hun zaterdagbroeders was die eer niet voor het team van Rens Binken weggelegd. Zij konden alleen hopen op een stunt waardoor ze zusterclub DONK een feestje konden bezorgen. De hymne van de Championsleague moest als warming-up dienen. Als dat niet vragen om moeilijkheden is. Maar een stunt zat er niet in. Zelfs het beperken van de schade bleek al snel een utopie. Tegenstander ALPHEN hoefde zich niet eens in te spannen om na 90 minuten met een zevenklapper van het veld te stappen. Het deed mij als voetballiefhebber en Gouwenaar enorm veel verdriet om het geploeter van GOUDA aan te zien. De Goudse supporters zagen het gelaten aan en hadden zelfs geen tranen om te huilen.
Waar is de tijd gebleven. De tijd dat de Goudse voetbaltrots begin jaren zestig van de vorige eeuw de Kaasstad op de been bracht. Twee maal werd het landskampioenschap bij de amateurs behaald. Maar dat is historie en nostalgie. En in nostalgie kun je niet leven, hoewel sommigen dat nog wel doen of graag willen. Ik kan dat wel begrijpen, maar de waarheid is helaas heel hard. En dat uitgerekend in het jaar dat de club 100 jaar bestaat.
Ik hoop van harte dat GOUDA aan het eind van dit seizoen een tweedeklasser heeft, maar ik vrees ook dat de club dan ook een vijfdeklasser “rijk” is. En dat is iets waar ik dan zeker een traan om zal laten.
Leave a comment