Terry Marshall and Friends – Living the blues
Terry Marshall is een 80-jarige Britse saxofonist en medeoprichter van het Engelse Marshall Amplifiers. Meer dan 60 jaar geleden begonnen Terry en zijn vader Jim met het bouwen van de zeer populaire gitaarversterkers die hun naam droegen. Deze versterkers werden al snel de favoriete versterkers van artiesten als Eric Clapton, Jimi Hendrix, The Who en Guns ‘N’ Roses om er maar een paar te noemen.
Hoewel Terry Marshall al decennia lang muziek maakt als sessiemuzikant verscheen vorige maand pas zijn debuutalbum (!). Op dit album, Living the blues, wordt Marshall muzikaal bijgestaan door een verzameling geroutineerde en talentvolle bluesartiesten uit het Verenigd Koninkrijk, zoals bassist Nick Simper (oprichter van Warhorse en Deep Purple), gitarist Peter Parks (speelde met Simper in Warhorse), toetsenist Paul Long, gitarist Laurence Jones, de getalenteerde blueszangeressen Alice Armstrong, Emma Wilson en Zoë Schwarz en de Brits-Noorse zanger-gitarist Krissy Matthews. Gitarist op de meeste songs van het album is Robert Hokum, tevens oprichter en artistiek directeur van The Ealing Blues Festival, het langst lopende evenement in zijn soort in Londen. Het tragische is dat Hokum nog geen week na de release van het album overleed.
Het album opent met een spetterende versie van de Willie Dixon klassieker Hoochie coochie man. Krissy Matthews en Alice Armstrong met krachtige zang, snijdend gitaarwerk en een scheurende saxsolo. Phone booth van Robert Cray is een fraaie bluesballad met zang van Emma Wilson, gruizige gitaarlicks van Hokum en een ‘luie’ saxsolo van Marshall. Uitbundig is de zang van Alice Armstrong en Zoë Schwarz in de funky soulblues Voodoo woman, een song van Koko Taylor. Worried dreams van BB King is een schitterende slowblues met Laurence Jones en Robin Bibi op gitaar. Hugh Budden blaast een strakke mondharpsolo naast de uitbundige zang van Armstrong en Schwarz in Willie Dixon’s I got all you need. De mondharp is ook prominent aanwezig in Help me, de bluesklassieker van Sonny Boy Williamson II en Willie Dixon. De orgelsolo van Paul Long en de scheurende sax zijn ook niet te versmaden. Geweldig is de zang van Emma Wilson daarna in de fantastische soulballad Dr. Feelgood, een song van Aretha Franklin. Een spetterende sax, vlammend gitaarwerk van Jones en de mondharp kleuren Peter Green’s Long grey mare. Energiek is de zang van Alice Armstrong in Me and my gin, een negen minuten lange door pianist J.C. Johnson geschreven soulbluesballad die vooral bekend is van Dinah Washington.Na de Willie Dixon klassieker I’m ready, met Zoë Schwarz en Robert Hokum in de hoofdrollen, eindigt het album ook met een bluesklassieker, de Howlin’ Wolf song Smokestack lightning, met Hugh Budden’s mondharp en de master himself die er nog maar eens een scheurende saxsolo uitgooit.
Conclusie: Living the blues is een album dat iedere bluesliefhebber in zijn kast moet hebben. Verplichte aanschaf!
Tracks cd:
- Hoochie coochie man
- Phone booth
- Voodoo woman
- Worried dreams
- I got all you need
- Help me
- Dr. Feelgood
- Long grey mare
- Me and my gin
- I’m ready
- Smokestack lightning
Line-up
- Terry Marshall – saxofoon
- Krissy Matthews – gitaar, zang
- Alice Armstrong, Emma Wilson, Zoë Schwarz – zang
- Robert Hokum – gitaar
- Nick Simper – bas
- Paul Gordon White – drums
- Peter Parks – gitaar
- Paul Long – orgel, piano
- Kev Hickman – drums
- Hugh Budden – harmonica, zang
- Robin Bibi – zang, gitaar
- Laurence Jones – gitaar
- Oliver Brightman – gitaar
Top of flop
Er was op sportgebied het afgelopen weekend weer genoeg te beleven. Een weekend met hoogte- en dieptepunten. Voor velen was de 4e wereldtitel van Max Verstappen het hoogtepunt van het sportweekend. “We moeten trots zijn op onze Max”, was de veelgehoorde kreet, maar ik zie niet in waarom ik trots moet zijn op een autocoureur, die weliswaar de Nederlandse nationaliteit heeft, maar woont in het belastingparadijs Monaco. Het sportmoment was voor mij de World Tour Finale in Hongkong, waar de 3x3 basketballer Worthy de Jong zijn legendarische status nog verder oppoetste door in de absolute slotseconden met een gouden tweepunter de Franse basketballers van Parijs, die al aan het feesten waren geslagen, op een nederlaag te trakteren.
Om dichter bij huis te blijven, ook in Gouda kon men het sporthoogtepunt kiezen. Voor de supporters van Jodan Boys was de keuze niet moeilijk want met het halve dozijn treffers tegen Sparta AV is het chagrijn van de afgelopen weken verdwenen. Fans van DONK hebben de laatste weken de idee dat ze naar een korfbalwedstrijd zitten te kijken met die vele voor- en tegendoelpunten. Olympianen omarmen ongetwijfeld hun topscorer Lion van der Velde die zaterdag het thuispubliek op een hattrick trakteerde en hiermee de hele productie voor zijn rekening nam. Het eerste team van basketbalvereniging Bouncers won ook hun 8e wedstrijd en nam een flink voorschot op de titel. De dammers van Damlust hebben het veel lastiger dan het vorige seizoen, maar als er één schaap over de dam is volgen er hopelijk meer. Na het 10-10 gelijke spel tegen HDC Hoogeveen wordt het eerste puntje gekoesterd denk ik.
Helaas was het niet allemaal rozengeur en maneschijn. De rugbyers van RFC Gouda leden hun 2e opeenvolgende nederlaag en zien als koploper hun voorsprong slinken. De waterpolovrouwen van GZC DONK konden zaterdag niet winnen van het Griekse Alimos NAC Betsson en verloren na het nemen van penalty’s. Het bereiken van de kwartfinale in de Champions League is hiermee wel lastig geworden.
Top of flop, volgende week kan alles weer anders zijn.
