The BluesBones – Live on Tour
De vijfkoppige Belgische bluesband The Bluesbones is opgericht in 2011. Een jaar later verschijnt al hun eerste album Voodoo guitar en in datzelfde jaar krijgt de band de publieksprijs bij de Belgian Blues Challenge en wint de Belgian Blues Challenge in 2016. Bij de European Blues Challenge in Horsens in Denemarken in 2017 eindigt de band als Belgische vertegenwoordiger op de 2e plaats. The Bluesbones spelen op meer dan 400 Europese shows en op verschillende festivals zoals Blues Peer Festival, Ribs & Blues Festival, Moulin Blues, Swing Wespelaar Festival, Scinawski Blues Festival, Cahors Blues Festival, Breda, Jazz, Randers Blues Festival en Blues‘n Jazz Rallye. Ze hebben het podium gedeeld met o.a. Jimmy Vaughan, Seasick Steve, Tommy Castro, Guy Forsyth, Laurence Jones, Danny Bryant, The Nimmo Brothers en Jimmy Thackery.
Tijdens hun concerten in het voorjaar van de zomer van 2024 hebben The BluesBones verschillende concerten opgenomen. Een selectie van die opnamen zijn deze maand uitgebracht op het album Live On Tour. Het is een puur livealbum met het originele geluid en de rauwe energie zoals The BluesBones op het podium staan en spelen. Dus geen overdubs of correcties in de studio achteraf.
Changes, net als meer dan de helft van de nummers, afkomstig van hun meest recente album, het vorige jaar verschenen Unchained, is de sterkte opener. Spetterend gitaarwerk, een zeer strakke ritmesectie en wervelende orgelklanken. De vette bluesrocker Chain gang, is ook op single uitgebracht. Find me a woman is een stampende boogie met de slide van Paglia, het heerlijke orgel van Risbourg en de fantastische ritmesectie Boeckx en Roelandt. Alle bandleden zijn in het energiek rockende Broken down car in absolute topvorm, waarbij Paglia zijn gitaar bijkans aan flarden scheurt. Een van de hoogtepunten is de pianoballad I cry, een eerbetoon aan hun in 2022 overleden ex-drummer Koen Mertens. Een ultieme hommage met de emotionele zang, het prachtige pianospel en de formidabele gitaarsolo. She’s got the devil in her is een cover van de Amerikaanse blueszanger-gitarist uit Arkansas Cedell Davis (1926-2017). Een hoofdrol is weggelegd voor Risbourg met een indrukwekkende orgelsolo. The road ahead is een uptempo bluesrocker aangevoerd door de wederom zeer sterke ritmesectie. Nico De Cock is een uitstekende blueszanger en dat bewijst hij maar weer eens in Moving on. In de ruim 8½ minuut lange bluesballad Believe me zijn The BluesBones weer op hun best. Intense zang, snijdend gitaarwerk, fraaie orgellijnen en een onverstoorbare spelende drummer en bassist. Na de opwindende bluesrocker Time to learn wordt er in de boogie Talking to the Lord door Paglia op slide en Risbourg op orgel weer op los gesoleerd. Het door de Canadese blueszanger-gitarist Matt Andersen geschreven Devil’s bride is een meeslepende bluesrocker met een overheerlijke orgelsolo. Het album sluit af met de strak gespeelde uptempo bluesrocker No good for me.
Conclusie: Op Live on Tour past maar één etiket: TOPALBUM. Het wordt de hoogste tijd dat ik een keer naar een concert van The BluesBones ga.
Tracks cd:
- Changes
- Chain gang
- Find me a woman
- Broken down car
- I cry
- She’s got the devil in her
- The road ahead
- Moving on
- Believe me
- Time to learn
- Talking to the Lord
- Devil’s bride
- No good for me
Line-up:
- Nico De Cock – zang
- Stef Paglia – gitaar
- Edwin Risbourg – Hammond B3, Rhodes
- Geert Boeckx – bas
- Jens Roelandt – drums
Wedstrijd van de eeuw
“De wedstrijd van de eeuw”, kent u die uitdrukking zou dominee Gremdaat zeggen. Het feit is dat er meerdere wedstrijden van de eeuw zijn. Ik ben in de geschiedenisboeken gedoken en heb er een paar opgeduikeld.
Op 17 juni 1970 speelden Duitsland en Italië tijdens het WK voetbal in Mexico de halve finale. In het Aztekenstadion in Mexico-Stad zagen ruim 100.000 toeschouwers een sensationele wedstrijd. Na 90 minuten stond er 1-1 op het scorebord, maar in de verlenging werd er nog vijf(!) keer gescoord. Italië won uiteindelijk met 3 - 4. Franz Beckenbauer speelde de hele verlenging met een mitella omdat hij zijn sleutelbeen brak na een grove overtreding en omdat Duitsland alle wissels had gebruikt. Deze wedstrijd staat in Duitsland bekend als het Jahhundertspiel en in Italië als de Partita del secolo.
Een paar jaar later, op 30 oktober 1974, werd in Kinshasa (Zaïre), de bokswedstrijd van de eeuw gespeeld. Bokslegende Mohammed Ali was al 32 jaar en had acht jaar geen titelgevecht meer gewonnen. Zijn tegenstander, de 25e jarige George Foreman was op het hoogtepunt van zijn roem. Tot verrassing van velen kwam Ali als winnaar tevoorschijn uit deze “rumble in the jungle”.
In de 21e eeuw werd al vroeg in de eeuw een voetbalwedstrijd gebombardeerd tot wedstrijd van de eeuw. Op 16 oktober 2012 speelden Zweden en Duitsland een kwalificatiewedstrijd voor het WK 2014. Duitsland kwam met 4-0 voor maar Zweden presteerde het om toch een 4-4 gelijkspel uit het vuur te slepen.
Op 17 augustus 2017 kreeg de bokswedstrijd tussen de Amerikaan Floyd Mayweather en de Ier Conor McGregor in de T-Mobile Arena in Las Vegas ook het etiket ‘wedstrijd van de eeuw’ opgeplakt.
Afgelopen weekend werd stond er opnieuw een bokswedstrijd van de eeuw op de affiche. Bij het woord wedstrijd kun je vraagtekens zetten, want het gevecht tussen de bejaarde Mike Tyson en de 31 jaar jongere Jake Paul was meer een kermisact, waar met tientallen miljoenen dollars werd gestrooid.
Ik ben benieuwd wat de volgende ‘wedstrijd van de eeuw’ wordt.
