Terry Marshall and Friends – Living the blues
Terry Marshall is een 80-jarige Britse saxofonist en medeoprichter van het Engelse Marshall Amplifiers. Meer dan 60 jaar geleden begonnen Terry en zijn vader Jim met het bouwen van de zeer populaire gitaarversterkers die hun naam droegen. Deze versterkers werden al snel de favoriete versterkers van artiesten als Eric Clapton, Jimi Hendrix, The Who en Guns ‘N’ Roses om er maar een paar te noemen.
Hoewel Terry Marshall al decennia lang muziek maakt als sessiemuzikant verscheen vorige maand pas zijn debuutalbum (!). Op dit album, Living the blues, wordt Marshall muzikaal bijgestaan door een verzameling geroutineerde en talentvolle bluesartiesten uit het Verenigd Koninkrijk, zoals bassist Nick Simper (oprichter van Warhorse en Deep Purple), gitarist Peter Parks (speelde met Simper in Warhorse), toetsenist Paul Long, gitarist Laurence Jones, de getalenteerde blueszangeressen Alice Armstrong, Emma Wilson en Zoë Schwarz en de Brits-Noorse zanger-gitarist Krissy Matthews. Gitarist op de meeste songs van het album is Robert Hokum, tevens oprichter en artistiek directeur van The Ealing Blues Festival, het langst lopende evenement in zijn soort in Londen. Het tragische is dat Hokum nog geen week na de release van het album overleed.
Het album opent met een spetterende versie van de Willie Dixon klassieker Hoochie coochie man. Krissy Matthews en Alice Armstrong met krachtige zang, snijdend gitaarwerk en een scheurende saxsolo. Phone booth van Robert Cray is een fraaie bluesballad met zang van Emma Wilson, gruizige gitaarlicks van Hokum en een ‘luie’ saxsolo van Marshall. Uitbundig is de zang van Alice Armstrong en Zoë Schwarz in de funky soulblues Voodoo woman, een song van Koko Taylor. Worried dreams van BB King is een schitterende slowblues met Laurence Jones en Robin Bibi op gitaar. Hugh Budden blaast een strakke mondharpsolo naast de uitbundige zang van Armstrong en Schwarz in Willie Dixon’s I got all you need. De mondharp is ook prominent aanwezig in Help me, de bluesklassieker van Sonny Boy Williamson II en Willie Dixon. De orgelsolo van Paul Long en de scheurende sax zijn ook niet te versmaden. Geweldig is de zang van Emma Wilson daarna in de fantastische soulballad Dr. Feelgood, een song van Aretha Franklin. Een spetterende sax, vlammend gitaarwerk van Jones en de mondharp kleuren Peter Green’s Long grey mare. Energiek is de zang van Alice Armstrong in Me and my gin, een negen minuten lange door pianist J.C. Johnson geschreven soulbluesballad die vooral bekend is van Dinah Washington.Na de Willie Dixon klassieker I’m ready, met Zoë Schwarz en Robert Hokum in de hoofdrollen, eindigt het album ook met een bluesklassieker, de Howlin’ Wolf song Smokestack lightning, met Hugh Budden’s mondharp en de master himself die er nog maar eens een scheurende saxsolo uitgooit.
Conclusie: Living the blues is een album dat iedere bluesliefhebber in zijn kast moet hebben. Verplichte aanschaf!
Tracks cd:
- Hoochie coochie man
- Phone booth
- Voodoo woman
- Worried dreams
- I got all you need
- Help me
- Dr. Feelgood
- Long grey mare
- Me and my gin
- I’m ready
- Smokestack lightning
Line-up
- Terry Marshall – saxofoon
- Krissy Matthews – gitaar, zang
- Alice Armstrong, Emma Wilson, Zoë Schwarz – zang
- Robert Hokum – gitaar
- Nick Simper – bas
- Paul Gordon White – drums
- Peter Parks – gitaar
- Paul Long – orgel, piano
- Kev Hickman – drums
- Hugh Budden – harmonica, zang
- Robin Bibi – zang, gitaar
- Laurence Jones – gitaar
- Oliver Brightman – gitaar
Top of flop
Er was op sportgebied het afgelopen weekend weer genoeg te beleven. Een weekend met hoogte- en dieptepunten. Voor velen was de 4e wereldtitel van Max Verstappen het hoogtepunt van het sportweekend. “We moeten trots zijn op onze Max”, was de veelgehoorde kreet, maar ik zie niet in waarom ik trots moet zijn op een autocoureur, die weliswaar de Nederlandse nationaliteit heeft, maar woont in het belastingparadijs Monaco. Het sportmoment was voor mij de World Tour Finale in Hongkong, waar de 3x3 basketballer Worthy de Jong zijn legendarische status nog verder oppoetste door in de absolute slotseconden met een gouden tweepunter de Franse basketballers van Parijs, die al aan het feesten waren geslagen, op een nederlaag te trakteren.
Om dichter bij huis te blijven, ook in Gouda kon men het sporthoogtepunt kiezen. Voor de supporters van Jodan Boys was de keuze niet moeilijk want met het halve dozijn treffers tegen Sparta AV is het chagrijn van de afgelopen weken verdwenen. Fans van DONK hebben de laatste weken de idee dat ze naar een korfbalwedstrijd zitten te kijken met die vele voor- en tegendoelpunten. Olympianen omarmen ongetwijfeld hun topscorer Lion van der Velde die zaterdag het thuispubliek op een hattrick trakteerde en hiermee de hele productie voor zijn rekening nam. Het eerste team van basketbalvereniging Bouncers won ook hun 8e wedstrijd en nam een flink voorschot op de titel. De dammers van Damlust hebben het veel lastiger dan het vorige seizoen, maar als er één schaap over de dam is volgen er hopelijk meer. Na het 10-10 gelijke spel tegen HDC Hoogeveen wordt het eerste puntje gekoesterd denk ik.
Helaas was het niet allemaal rozengeur en maneschijn. De rugbyers van RFC Gouda leden hun 2e opeenvolgende nederlaag en zien als koploper hun voorsprong slinken. De waterpolovrouwen van GZC DONK konden zaterdag niet winnen van het Griekse Alimos NAC Betsson en verloren na het nemen van penalty’s. Het bereiken van de kwartfinale in de Champions League is hiermee wel lastig geworden.
Top of flop, volgende week kan alles weer anders zijn.
The BluesBones – Live on Tour
De vijfkoppige Belgische bluesband The Bluesbones is opgericht in 2011. Een jaar later verschijnt al hun eerste album Voodoo guitar en in datzelfde jaar krijgt de band de publieksprijs bij de Belgian Blues Challenge en wint de Belgian Blues Challenge in 2016. Bij de European Blues Challenge in Horsens in Denemarken in 2017 eindigt de band als Belgische vertegenwoordiger op de 2e plaats. The Bluesbones spelen op meer dan 400 Europese shows en op verschillende festivals zoals Blues Peer Festival, Ribs & Blues Festival, Moulin Blues, Swing Wespelaar Festival, Scinawski Blues Festival, Cahors Blues Festival, Breda, Jazz, Randers Blues Festival en Blues‘n Jazz Rallye. Ze hebben het podium gedeeld met o.a. Jimmy Vaughan, Seasick Steve, Tommy Castro, Guy Forsyth, Laurence Jones, Danny Bryant, The Nimmo Brothers en Jimmy Thackery.
Tijdens hun concerten in het voorjaar van de zomer van 2024 hebben The BluesBones verschillende concerten opgenomen. Een selectie van die opnamen zijn deze maand uitgebracht op het album Live On Tour. Het is een puur livealbum met het originele geluid en de rauwe energie zoals The BluesBones op het podium staan en spelen. Dus geen overdubs of correcties in de studio achteraf.
Changes, net als meer dan de helft van de nummers, afkomstig van hun meest recente album, het vorige jaar verschenen Unchained, is de sterkte opener. Spetterend gitaarwerk, een zeer strakke ritmesectie en wervelende orgelklanken. De vette bluesrocker Chain gang, is ook op single uitgebracht. Find me a woman is een stampende boogie met de slide van Paglia, het heerlijke orgel van Risbourg en de fantastische ritmesectie Boeckx en Roelandt. Alle bandleden zijn in het energiek rockende Broken down car in absolute topvorm, waarbij Paglia zijn gitaar bijkans aan flarden scheurt. Een van de hoogtepunten is de pianoballad I cry, een eerbetoon aan hun in 2022 overleden ex-drummer Koen Mertens. Een ultieme hommage met de emotionele zang, het prachtige pianospel en de formidabele gitaarsolo. She’s got the devil in her is een cover van de Amerikaanse blueszanger-gitarist uit Arkansas Cedell Davis (1926-2017). Een hoofdrol is weggelegd voor Risbourg met een indrukwekkende orgelsolo. The road ahead is een uptempo bluesrocker aangevoerd door de wederom zeer sterke ritmesectie. Nico De Cock is een uitstekende blueszanger en dat bewijst hij maar weer eens in Moving on. In de ruim 8½ minuut lange bluesballad Believe me zijn The BluesBones weer op hun best. Intense zang, snijdend gitaarwerk, fraaie orgellijnen en een onverstoorbare spelende drummer en bassist. Na de opwindende bluesrocker Time to learn wordt er in de boogie Talking to the Lord door Paglia op slide en Risbourg op orgel weer op los gesoleerd. Het door de Canadese blueszanger-gitarist Matt Andersen geschreven Devil’s bride is een meeslepende bluesrocker met een overheerlijke orgelsolo. Het album sluit af met de strak gespeelde uptempo bluesrocker No good for me.
Conclusie: Op Live on Tour past maar één etiket: TOPALBUM. Het wordt de hoogste tijd dat ik een keer naar een concert van The BluesBones ga.
Tracks cd:
- Changes
- Chain gang
- Find me a woman
- Broken down car
- I cry
- She’s got the devil in her
- The road ahead
- Moving on
- Believe me
- Time to learn
- Talking to the Lord
- Devil’s bride
- No good for me
Line-up:
- Nico De Cock – zang
- Stef Paglia – gitaar
- Edwin Risbourg – Hammond B3, Rhodes
- Geert Boeckx – bas
- Jens Roelandt – drums
Wedstrijd van de eeuw
“De wedstrijd van de eeuw”, kent u die uitdrukking zou dominee Gremdaat zeggen. Het feit is dat er meerdere wedstrijden van de eeuw zijn. Ik ben in de geschiedenisboeken gedoken en heb er een paar opgeduikeld.
Op 17 juni 1970 speelden Duitsland en Italië tijdens het WK voetbal in Mexico de halve finale. In het Aztekenstadion in Mexico-Stad zagen ruim 100.000 toeschouwers een sensationele wedstrijd. Na 90 minuten stond er 1-1 op het scorebord, maar in de verlenging werd er nog vijf(!) keer gescoord. Italië won uiteindelijk met 3 - 4. Franz Beckenbauer speelde de hele verlenging met een mitella omdat hij zijn sleutelbeen brak na een grove overtreding en omdat Duitsland alle wissels had gebruikt. Deze wedstrijd staat in Duitsland bekend als het Jahhundertspiel en in Italië als de Partita del secolo.
Een paar jaar later, op 30 oktober 1974, werd in Kinshasa (Zaïre), de bokswedstrijd van de eeuw gespeeld. Bokslegende Mohammed Ali was al 32 jaar en had acht jaar geen titelgevecht meer gewonnen. Zijn tegenstander, de 25e jarige George Foreman was op het hoogtepunt van zijn roem. Tot verrassing van velen kwam Ali als winnaar tevoorschijn uit deze “rumble in the jungle”.
In de 21e eeuw werd al vroeg in de eeuw een voetbalwedstrijd gebombardeerd tot wedstrijd van de eeuw. Op 16 oktober 2012 speelden Zweden en Duitsland een kwalificatiewedstrijd voor het WK 2014. Duitsland kwam met 4-0 voor maar Zweden presteerde het om toch een 4-4 gelijkspel uit het vuur te slepen.
Op 17 augustus 2017 kreeg de bokswedstrijd tussen de Amerikaan Floyd Mayweather en de Ier Conor McGregor in de T-Mobile Arena in Las Vegas ook het etiket ‘wedstrijd van de eeuw’ opgeplakt.
Afgelopen weekend werd stond er opnieuw een bokswedstrijd van de eeuw op de affiche. Bij het woord wedstrijd kun je vraagtekens zetten, want het gevecht tussen de bejaarde Mike Tyson en de 31 jaar jongere Jake Paul was meer een kermisact, waar met tientallen miljoenen dollars werd gestrooid.
Ik ben benieuwd wat de volgende ‘wedstrijd van de eeuw’ wordt.
Chuck Prophet & Cumbia Group ¿Qiensave? – Wake the dead
Chuck Prophet (28 juni 1963, Whittier, Californië) start zijn muzikale carrière in de Amerikaanse gitaarrockband Green on Red uit Tucson, Arizona, waarmee hij in de jaren ’80 optreedt en een aantal succesvolle platen opneemt. Prophet maakt in 1985 zijn debuut in Green on Red op het album Gas food lodging. Na zijn vertrek uit Green on Red start Chuck Prophet een solocarrière. In 1990 verschijnt zijn eerste soloalbum Brother Aldo, waarna er regelmatig nieuwe albums uitkomen. Met het verschijnen van zijn album No other love (2002) wordt Prophet succesvol als soloartiest. Hij toert regelmatig met zijn begeleidingsband Mission Express (Stephanie Finch, keyboards, zang, Kevin White bas, Vicente Rodriguez, drums, zang en James DePrato gitaar, lapsteel).
In 2022 werd bij Prophet lymfeklierkanker vastgesteld en werd zijn Europese tournee waarbij hij ook in Nederland zou optreden afgelast. Hij onderging een half jaar chemokuren en is nu weer genezen verklaard. In een interview in het Belgische weekblad HUMO in april 2023 zegt Prophet “De ziekte heeft me een enorme optater gegeven, maar ik ben er wellicht wel een beter mens door geworden”.
Tijdens de herstelperiode van zijn ziekte verdiepte Prophet zich in Cumbia muziek, een muziekgenre van Latijns-Amerikaanse oorsprong. Cumbia wordt gespeeld met accordeons, een bajo sexto gitaar en temperamentvolle percussie.
Vorige maand verscheen het album Wake the dead, waarop Chuck Prophet behalve door zijn band Mission Express wordt begeleid door de Cumbia groep ¿Qiensave?. Deze band uit Salinas, Californië, werd opgericht in 2009 en bestaat uit de broers Carlos Cortez (zang, slaggitaar), Mario Cortez (keyboards, zang), William Cortez (bas) en Ricardo Cortez (drums) en Alejandro Gomez (zang, lead gitaar). De roots van ¿Qiensave? liggen in Michoacán, Mexico.
Het album opent met het titelnummer Wake the dead een funky song met een smakelijke cumbia saus van drums en accordeon overgoten. In het reggae achtige Betty’s song, een lied over een immigrantendochter, is een hoofdrol weggelegd voor de sterke ritmesectie. Give the boy a kiss is lekker groovy, gevolgd door het strak gespeelde en met een vette cumbia saus overgoten First came the thunder. Stevig met een fraaie bas en felle gitaarlicks is Sally was a cop. De romantische ballad Red sky night, met wah wah gitaar, is ook op single uitgebracht. Uitbundig is de zang met harmonieen in het met percussie en vette funky gitaarlicks versierde Same old crime. Mooi is het gitaarwerk in het langzame bluesy One lie for me, one for you. Het drums gedreven Sugar into water brengt je door de pompende keyboards in de tex mex sferen van Sir Douglas Quintet. Het reggae achtige In the shadows, met een heerlijk farfisa orgel, lijkt te zijn ‘opgedragen’ aan Elon Musk. Het slotnummer It’s a good day to be alive is een gevoelige ballad waarin Prophet dankbaar is dat hij weer gezond is.
Conclusie: Wake the dead is een verrassend mooi album.
Tracks cd:
- Wake the dead
- Betty’s song
- Give the boy a kiss
- First came the thunder
- Sally was a cop
- Red sky night
- Same old crime
- One lie for me, one for you
- Sugar into water
- In the shadows (for Elon)
- It’s a good day to be alive
Puntloos
De waterpolovrouwen van GZC DONK verloren afgelopen zaterdag de 2e kwalificatiewedstrijd in groep C van de Champions League. De Goudse vrouwen konden in Piraeus tegen het favoriete Olympiakos niet stunten en een nederlaag met 17-13 was een feit. Geen schande om als amateurs van een team met louter fullprofs te verliezen. Maar jammer is het natuurlijk wel. De kans op plaatsing voor de kwartfinales is na twee ronden absoluut nog aanwezig. Als Olympiakos op 23 november nummer 2 SIS Roma verslaat en GZC DONK wint dezelfde dag van het nog puntloze Griekse Alimos NAC Betsson, met ex GZC DONK speelster Maud Megens in de gelederen, dan is de strijd om de 2e plaats helemaal open. Ik ga er vanuit dat Olympiakos uiteindelijk de poulewinnaar wordt en of SIS Roma of GZC DONK mee gaan mee naar de kwartfinales. Maar ook bij waterpolo is de bal rond, dus eerst zelf winnen van Alimos is een vereiste, anders wordt het lastig.
GZC DONK wordt wellicht geacht van het puntloze Alimos te winnen, maar spelen tegen clubs die nog puntloos zijn is niet iets om lichtvaardig over te doen. Het gevaar van onderschatting ligt altijd op de loer. Op voorhand al drie punten incalculeren is niet zonder risico.
De laatste weken hebben we daar genoeg voorbeelden van gezien. Feyenoord werd vorige week in de eigen Kuip door het puntloze RB Salzburg onverwacht afgeserveerd. Jodan Boys incasseerde op 19 oktober een zeperd want het Rotterdamse VOC ging die dag, tot verbijstering van de Goudse supporters, met de eerste drie punten aan de haal. Afgelopen zaterdag zagen de supporters van de Goudse 1e klasser het weer mis gaan, nu was het DCV dat het eerste puntje binnen harkte. DONK kon zaterdag jl. met enig geluk nog voorkomen dat het bezoekende Koudekerk zijn eerste punt(en) haalde en zo van de gehate nul af te komen.
Het aantal regioclubs met nul punten is bijna nul. De uitdaging is nu om ongeslagen teams te verslaan, of de trotse koploper in 5B VV Moordrecht het eerste puntverlies te bezorgen.
Sean Taylor – The end of the rainbow
Sean Taylor (29 december 1983, Kilburn) is een Britse singer-songwriter uit Londen. Hij treedt veelvuldig op in het Verenigd Koninkrijk (hij speelde o.a. vier keer op het Glastonbury Festival) en Europa. Hij was support act van Robert Cray, Tony Joe White, Richard Thompson, John Fogerty, The Neville Brothers, George Benson, Tom Paxton, Eric Bibb, June Tabor, John Mayall en The Band of Horses. Zijn debuutalbum Corrugations verscheen in 2006. In 2023 werd hij genomineerd voor de UK Blues Ward Acoustic Act of the Year.
In september jl. verscheen er weer een nieuw album van Sean Taylor, The end of the rainbow, een album met tien door Taylor geschreven originele nummers.
Het openingsnummer, het melodieuze Berlin, gaat over Berlijn, de stad waar Taylor een week doorbracht, en volgens hem een van de meest levendige en inspirerende steden in de wereld. Steviger is de blues Eternal damnation, met gitaren, drums en een huilende mondharpsolo. Invitation is een ballad met prachtig pianospel en een fraaie cello van de Amerikaanse cellist Brian Standefer. De soms fluisterende zang van Taylor doet me af en toe denken aan Steve Forbert. In de blues 2024 zijn mooie bijdragen te horen van de Britse mondharpspeler met Jamaicaanse roots Errol Linton en de Ierse Hammondspeler Justin Carroll. Taylor schreef samen met bassist Mike Seal de pianoballad DWP, over de bureaucratie en vernederingen waarmee werkzoekenden te maken hebben bij het DWP (Department for Work & Pensions). Helder is de bijdrage van Ben Walker op banjo en mandoline in Mary Jane. Bij het schrijven van Searchin’ for Skip James werd Taylor geïnspireerd door de film Two trains running (2016), over de tocht van twee groepjes muziekminnende jongemannen in de zomer van 1964 naar Mississippi op zoek naar de blueslegendes Skip James (1902 – 1969) en Son House (1902 – 1988). Deze zoektocht vond plaats tegen de achtergrond van het bloedige geweld waarmee de invoering van het stemrecht voor zwarte Amerikanen gepaard ging in het diepe zuiden van de VS. The end is een ballade met mooi akoestisch gitaarspel, een pianosolo en strakke percussie. Way down in Enniscorthy gaat over de historische plaats in het Ierse graafschap Wrexford, bekend van o.a. bluesfestivals en de Slaney River. Naast de boogiewoogie piano is een hoofdrol weggelegd voor de fantastische ritmesectie Mike Seal (contrabas) en de Poolse Paulina Sczzepaniak (drums, percussie). De ballad Only beauty can save the world, met prachtig pianospel en de virtuoze viool van de Poolse violiste Basia Bartz, is een optimistische oproep voor universele mensenrechten. De sfeervolle ballad Gaia, vernoemd naar de mythische Griekse godin van de Aarde die Moeder Natuur personifieert, is een hoopvol geloof dat de aarde zichzelf altijd ‘repareert’. Een mooie afsluiter met akoestische en elektrische gitaren en backing vocals van Donna Edmead.
Conclusie: The end of the rainbow is een heel mooi en sfeervol album.
Tracks cd:
- Berlin
- Eternal damnation
- Invitation
- 2024
- DWP
- Mary Jane
- Searchin’ for Skip James
- The end
- Way down in Enniscorthy
- Only beauty can save the world
- Gaia
Line-up:
- Sean Taylor – zang, gitaren, piano, mondharmonica
- Ben Walker – gitaren, banjo, mandoline, keyboards
- Mike Seal – double en elektrische bas
- Paulina Szczepaniak – percussie, drums
- Errol Linton – mondharmonica (track 4)
- Justin Carrol – Hammond (track 4)
- Brian Standefer – cello (track 3)
- Basia Bartz – viool (track 10)
- Donna Edmead – backing vocals (track 4,9,11)
Wintertijd
Vorige week zondag gaf de zomertijd het stokje weer over aan de wintertijd. Al jaren wordt er tussen voor- en tegenstanders gediscussieerd over het fenomeen zomertijd. Tegenstanders zeggen dat het slecht is voor je lichaam. Je slaapt slechter en je hebt minder energie. Sommigen spreken van een mini jetlag. Andere bronnen zeggen juist dat de winter beter aansluit bij je bioritme. Kortom, de geleerden zijn het niet eens, de meningen zijn verdeeld en de discussies zullen nog wel even doorgaan. Ik heb geen problemen met de overgang van de zomertijd naar de wintertijd en andersom.
Er is ongetwijfeld veel onderzoek gedaan naar dit onderwerp, ook naar eventuele voor- en nadelen voor de sport. Ik heb voor de lol wat feiten van de Goudse voetbalclubs op een rijtje gezet.
Jodan Boys verloor op de laatste competitiedag van de zomertijd thuis van het puntloze VOC. De eerste wedstrijd in de wintertijd ging afgelopen zaterdag ook weer verloren tegen laagvlieger Heinenoord. Ik ben benieuwd wat de Goudse 1e klasser a.s. zaterdag doet tegen het puntloze DCV.
ONA was de laatste weken van de zomertijd bezig aan een gestage opmars, maar verloor de eerste wedstrijd in de wintertijd thuis van hekkensluiter SPV ’81. Een team waarvan voorzover ik heb kunnen achterhalen nog nooit in competitieverband werd verloren.
DONK scoorde de laatste weken in de zomertijd maar liefst drie zeperds op rij. In de eerste ‘winterwedstrijd’ werden ineens drie punten binnengesleept. Als a.s. zaterdag tegen het puntloze Koudekerk wordt gewonnen zou de optimist kunnen stellen dat de weg omhoog gevonden is.
Olympia wint weer uitwedstrijden en dat is wel eens anders geweest. Ze staan nu waar ze jaren niet hebben gestaan. Maar met alle respect, het niveau van de 3e klasse is wel lager dan de 2e en 1e klasse.
SV Gouda is de afgelopen zomertijd al afgehaakt en helaas niet eens aan de wintertijd begonnen. Ik hoop van harte dat ze volgend seizoen wel weer actief worden in de zomer- en de wintertijd.
Ik trek (nog) geen conclusies en ga voorlopig maar uit van toeval.
Kat Riggins & Her Blues Revival – Revival
De op 7 februari 1980 in Miami, Florida, geboren Kat Riggins groeit op in een gezin waar altijd muziek is te horen. En dat vormt haar brede liefde voor muziek. Al op jonge leeftijd begint ze te zingen op familiefeesten en tijdens kerkelijke bijeenkomsten en zo ontwikkelt ze haar zangkwaliteiten. Kat Riggins wordt tegenwoordig vergeleken met Koko Taylor, Etta James en Tina Turner, om maar een paar grootheden te noemen. In 2014 komt Riggins’ debuutalbum Lily Rose uit.
Ze toert met haar band Blues Revival over de hele wereld, ook in Nederland, waar ze vooral bekend is geworden door haar deelname in 2018 en 2019 aan het theaterprogramma Johan Derksen Keeps the Blues Alive. Op 18 oktober jl. verscheen Revival, het nieuwe (6e) album van Kat Riggins & Her Blues Revival, een album met tien nieuwe songs geschreven door Riggins en producer Tim Mulberry.
Met het openingsnummer Lucky zit het tempo er meteen flink in. Een rockende uptempo blues met uitbundige zang, harmonieen, keys en vet gitaarwerk. In de funky blues Revived bewijst Riggins opnieuw over een krachtige stem te beschikken. Ook hier weer harmoniezang van Shaelyn Mulberry en Mark Barner, een orgelsolo van Tim Mulberry en een lyrische gitaarsolo van Erik Guess. Mulberry vormt in de stevige soulblues Southern soul de strakke ritmesectie van drums en bas naast het gruizige gitaarspel. Geweldig is de zang van Riggins daarna weer in het rockende New level. In het gospelachtige Set me free wordt gas teruggenomen. Het is genieten van de baslijnen. Mojo thief begint met een kort tinkelend piano-intro, daarna nemen bas en drums het heft in handen. De uitbundige zang en de harmonieen maken het ‘af’. Straf is het gitaarspel in Chasin’ time met de gepassioneerde zang van Kat Riggins. De rauwe stem van Riggins past daarna goed in de ‘donkere’ begeleiding van Guess en Mulberry in Mighty. In de stevige rocker Old time way is er een terugblik op de goede oude muziektijden. Een boodschap van hoop klinkt door in het slotnummer, de ballad Healer.
Tracks cd 1:
- Lucky
- Revived
- Southern soul
- New level
- Set me free
- Mojo thief
- Chasin’ time
- Mighty
- Old time way
- Healer
Conclusie: Revival is een energiek en gepassioneerd album van een uitstekende zangeres.
Line-up:
- Kat Riggins – zang
- Shaelyn Mulberry & Mark Barner – backing vocals
- Erik Guess – gitaar
- Tim Mulberry – bas, drums, keys, horns