Polsstokverspringen
Als ik aan polsstokverspringen denk, gaan mijn gedachten automatisch terug naar mijn vroege jeugd. Naar de tijd dat ik met vriendjes de polders rond Benschop introk om eieren te zoeken en om slootje te springen. Met een houten polsstok die normaal dienst deed als vaarboom. En dan maar hopen dat je niet in de sloot viel, want met een nat pak thuis aankomen was vragen om moeilijkheden.
Over polsstokverspringen gesproken, afgelopen zaterdag was ik in Vlist. Op de knusse accommodatie van Polsstokclub de Vlist werd het 56e Hollands Kampioenschap Polsstokverspringen gehouden. Ik was vroeg aanwezig en na een aantal bekenden te hebben begroet zetelde ik me comfortabel in het gras. Na de opening door de voorzitter en het massaal meegezongen Wilhelmus kon de strijd op de drie schansen beginnen. Zorgvuldig werd de lange carbonpolsstok ‘vast’ gezet. Geconcentreerd en enthousiast ‘achterna’ gezeten door de trainer namen de atleten de aanloop op de steiger, werd de polsstok beklommen en geprobeerd over het dode punt heen te komen. Met grazende koeien op de achtergrond, onder Hollandse wolkenluchten en gehinderd door een sterke wind stortte menigeen al dan niet vertwijfeld in het water. Maar voor de meeste springers stond volgens mij het plezier in de sport voorop.
Polsstokverspringen is een mooie sport. Lekker laagdrempelig en heel sportief. En waar wij vroeger al lang blij waren als we een slootje van pakweg drie meter bedwongen, is polsstokverspringen gewoon topsport. Soms ook eenvoudig om oud voetballer Gary Lineker te parafraseren: ‘een wedstrijd duurt vijf sprongen en aan het eind wint Jaco de Groot’. Deze recordhouder werd weer kampioen bij de senioren en gaat nu op 1 september in Burgum de Friezen een poepie laten ruiken om ook Nederlands kampioen te worden.
