Nostalgie in de sport
Ik loop nu 33 jaar als verslaggever rond in de sportwereld en in die tijd heb ik veel zien veranderen. Ik was getuige van vele hoogte- en dieptepunten. Kampioenschappen en degradaties. Sporters en bestuurders die kwamen en gingen. Aanpassing van spelregels.
De meeste veranderingen zijn te zien bij de sportaccommodaties. Sporthal De Springers en de zwembaden De Trefkuil en de Tobbe zijn gesloopt. In het Spaardersbad komen zonnige loftwoningen. Over het voormalige knusse complex van SV DONK rijden nu auto’s. De oude handbalvelden van Vires et Celeritas zijn ook verdwenen.
Nieuwe sportaccommodaties verschenen. Sportpark Uiterwaarden en het onderkomen van SV DONK in de Oostpolder. De sporthallen De Zebra en de ‘nieuwe’ Mammoet. Het Groenhovenbad. De bestaande complexen van Jodan Boys en Olympia ondergingen een metamorfose. AV Gouda heeft een atletiekbaan om jaloers op te zijn.
Veranderingen zijn ook in de sport onvermijdelijk of je het nu leuk vindt of niet. Desondanks kan ik nog genieten van de sfeer op oude sportcomplexen waar de tijd lijkt stil te hebben gestaan. Waar de geest van ‘Toen was geluk heel gewoon” rondwaart en je elk moment Gerard Cox tegen kunt komen.
Zaterdag was ik bij RVV Swift Boys in Rotterdam. Geen bewakers die naar je pasje vragen. Geen sponsorhome waar de bobo’s zich ophouden. Geen tribune met kuipstoeltjes. De kassa is een bouwval zonder functie. Een voorzitter die verbaasd is een radioverslaggever aan te treffen, maar je van harte welkom heet. In de kantine rinkelen de glazen en de kleine keuken is een eldorado voor smulpapen.
Swift Boys is een willekeurig voorbeeld en gelukkig zijn die er nog. Soms is het heerlijk in nostalgie te zwelgen en dan is voetbal eigenlijk maar bijzaak.
Leave a comment