Rituelen en tradities in de sport
Al zappend belandde ik afgelopen week op Eurosport bij de rugbywedstrijd Frankrijk – Nieuw Zeeland. Gelukkig net op tijd om de haka van Nieuw Zeeland mee te maken. Prachtig die ceremoniële dans van The All Blacks. De Fransen leken mij duidelijk geïmponeerd door dit schitterende ritueel.
Rituelen hebben vaak een traditionele oorsprong. Rugby is een mooi voorbeeld. Een paar jaar geleden zag ik bij een wedstrijd van RFC Gouda een doedelzakspeler de wedstrijd ‘openen’. Aardbeien met slagroom op het tennistoernooi van Wimbledon. Het zingen van het Friese volkslied bij thuiswedstrijden van Heerenveen. Veel voetbalclubs hebben een pupil van de week die de hele voorbereiding mag meemaken en onder de ogen van het publiek het eerste doelpunt scoren. En na afloop wordt de pupil nog een keer in de bestuurskamer in de bloemetjes gezet. Zomaar een paar voorbeelden.
Je hebt ook rare en merkwaardige rituelen. Boksers die elkaar bij een persconferentie verbaal helemaal tot gort slaan. Allemaal voor de commercie en een beetje sneu. Als een voetballer gewisseld wordt gaat hij iedereen in de dug-out langs voor een handje. Merkwaardig ritueel en ik begrijp nog steeds niet wat de diepere bedoeling hier van is. En dan heb ik het maar niet over de vele vormen van bijgeloof van sporters.
Vorige week was ik op bezoek bij de Dojo Shinto Ryo van Sensei Stijn Donders. Bij een training van aikido in de Ton Winkelman Zaal aan de Johan den Haenstraat. Een training die bol staat van rituelen en tradities. Het ‘merkwaardige’ is dat aikido geen competitie kent en er geen sprake is van prestatiedrang. Dat kan een verademing zijn. Het gaat bij aikido om geweldloosheid. Daar kunnen voetbalhooligans een voorbeeld aan nemen.
Leave a comment