Gerritschinkel.nl Columns & meer

6nov/170

Dick LeMasters en Douglas Greer

Steeds als ze in Nederland optraden kwam er iets tussen. Maar eindelijk was het dan toch raak. Op vrijdagavond 3 november 2017 toog ik naar Rotterdam. Met de sprinter op naar de Bergsingelkerk in Rotterdam Noord. Op naar Dick LeMasters en Douglas Greer, de Texaanse singer-songwriters die een korte tournee door Nederland maken.

Om 19.30 gingen de deuren open van de Bergsingelkerk, een mooie kerk uit 1914, ontworpen door de gereformeerde kerkenbouwer Tjeerd Kuipers. Ik werd samen met mijn vrouw vriendelijk ontvangen en de kaartjes lagen voor ons klaar. De musici waren aan het soundchecken en al snel werd ik begroet door Jolanda Haanskorf, mijn oud-collega en degene die de toer had georganiseerd en die me daarna voorstelde aan Douglas Greer en Dick LeMasters.

Ik kwam begin dit jaar eerst in aanraking met de muziek van Douglas Greer toen Jolanda diens album Baja Louisiana opstuurde en dat ik toen mocht recenseren voor Bluesmagazine. Een lekker in het gehoor liggend album met americana van de bovenste plank. Een paar maanden later ontving ik het album Incompatible things van Dick LeMasters. Een mooi akoestisch luisteralbum met sfeervolle en intieme americana.

Behalve LeMasters en Greer trad die avond ook het Nederland/Amerikaanse duo Jiri Schefferlie en Joe Ziemba op. Zij beten het spits af. Zij speelden eigen nummers maar ook een aantal covers, zoals Listen to the music (The Doobie Brothers), I won’t back down (Tom Petty & The Heartbreakers) en Who’ll stop the rain (Creedence Clearwater Revival).

Na een kleine pauze was het de beurt aan LeMasters en Greer. Dick trapte af met een lekker felle versie van Big ol’Buick van zijn album One bird, two stones en daarna mocht Douglas het voortouw nemen met Take my name off your facebook page van Baja Louisiana. Jolande Haanskorf verzorgde de backingvocals in de mooie LeMasters ballad Lightnin from a clear blue sky. Beiden waren gitaristisch op dreef in Greer’s California, waarna LeMasters de indringende cover Copperhead road van Steve Earle de zaal in slingerde. Greer kwam met een voor mij verrassend nummer, The ballad of John & Yoko van The Beatles, waarbij hij zich naar mij als Stones fan een klein beetje verontschuldigde. Maar later maken Jiri & Joe dit goed. Na Right on me van LeMasters akoestische album Gasoline & fire en Back in my skin again, het openingsnummer van Greer’s Baja Louisiana was het tijd voor laatste nummer voor de pauze. Jolanda Haanskorf betrad het podium weer en zong mee in de sfeervolle versie van Bob Dylan’s Knockin’ on heavens door.

Na de pauze was het weer de beurt aan Jiri en Joe. Joe begon met een akoestische ingetogen versie van A fool such as I van Elvis Presley. Jiri zette zich vervolgens achter de piano voor de Neil Young klassieker Helpless. Na een paar eigen songs, met Jiri soms op mondharmonica en waarin Joe er met zijn elektrische gitaar steeds meer zijn in leek te krijgen, verrasten ze de aanwezigen met de Stones cover Dead flowers, mijn favoriete countrysong van The Rolling Stones.

Dick LeMasters en Douglas Greer pakte na de pauze weer hun gitaren voor hun tweede set. In de stijl van Steve Earle begon LeMasters met Three fifty seven en Greer bracht daarna een ode aan Hank Williams met Why don’t you love me, waarbij Jolanda Haanskorf ook weer meedeed. Covers kwamen er ook nog van The Charlie Daniels Band en van Hayes Carll (de gevoelige ballad Take me away.

Voor het slotakkoord kwamen alle vijf musici op en trakteerden de aanwezigen op een lekkere versie van Rock me mama, a.k.a Wagon wheel, een Bob Dylan song uit 1973 van de soundtrack Pat Garrett & Billy the Kid.

Om 23.30 was het afgelopen. Jammer voor Dick, Douglas, Jiri, Joe en Jolanda dat er zo weinig publiek was. Ik heb in ieder geval genoten van (h)eerlijke muziek.

 

Reacties (0) Trackbacks (0)

Nog geen reacties


Leave a comment

Nog geen trackbacks.