Gerritschinkel.nl Columns & meer

Brookfield – Mike Brookfield

Ik heb vaker geschreven dat het mooie van cd’s recenseren is dat je ook regelmatig onbekende artiesten ontdekt. En dat is nu ook weer het geval bij mijn kennismaking met de Ierse in Dublin woonachtige singer-songwriter-gitarist Mike Brookfield. Tijdens zijn studie in Liverpool, waar Brookfield een jazz opleiding volgt, wordt hij samen met de Amerikaanse jazzpianist Charlie Banacos genomineerd als ‘jazz musician of the year’. Brookfield begint zijn muzikale carrière in 1989 in het Londense West End waar hij optreedt in rockmusicals en als sessiemuzikant werkt. Brookfield heeft een eigen muziekschool in Portmarnock, een plaatsje in het graafschap Dublin. Daar geeft hij gitaarles. Tevens werkt hij als muziekcoördinator voor RTE (‘Raidió Teilifís Éireann’, de Ierse publieke gefinancierde omroepmaatschappij, die meerdere televisie- en vier radiozenders bezit).

Het debuutalbum van Mike Brookfield, Skin on bone, verschijnt in 2012 en drie jaar later komt Love breaks the fall uit. Op 22 september a.s. verschijnt zijn nieuwe album, simpelweg getiteld Brookfield. Op dit album staan elf nieuwe nummers, waarvan Brookfield de muziek heeft geschreven. De teksten zijn van Eamon Carr, voormalig drummer van de Ierse rockband Horslips. De openingstrack A message for Willie Johnson is een funky ode aan Blind Willie Johnson, met lekkere gitaarsolo’s die vervolgens ook te horen zijn in Beaten to death by the blues. De gitaargashendel gaat helemaal open in de uptempo rocker Zombie craze. De rust keert terug in Suitcase blues, met een mooi rustig gitaarintro, maar waar het er daarna steviger aan toe gaat. Bij het schrijven van Don’t close the gates zegt Brookfield beïnvloed te zijn door Eric Clapton en dat is duidelijk te horen in deze slowblues, die sterk doet denken aan ‘nobody knows you when you’re down and out’ van Derek & the Dominos. Living in a better world is lichtelijk psychedelisch met wah wah gitaar. De felle gitaarblues keert weer terug in Letter from the devil, een bluesballad met een muzikale verwijzing naar ‘death letter blues’ van Son House. Hoge roodgelakte schoenen van de ladies zijn het onderwerp in de prachtige slowblues Hi class shoes. Gun crime is weer een uptempo bluesrocker die met felle gitaarsolo’s lekker weg rockt. De zang van Brookfield doet mij hier trouwens denken aan die van Garland Jeffreys. De Amerikaanse bluesgitarist Jimmie Vaughan is volgens Brookfield de inspirator voor This restless heart, waarin Brookfield zijn niet geringe gitaarkunsten weer bot viert. En over botvieren gesproken, Brookfield heeft het mooiste voor het laatst bewaard. Written in chains is het absolute hoogtepunt van het album. Een politiek getinte bluesballad met een hoog Southern rock gehalte in de geest van Lynyrd Skynyrd en The Outlaws. Uitstekende zang en een verpletterende gitaarsolo aan het eind.

Conclusie: Brookfield is een uitstekend album van een uitstekend gitarist en zanger die mij vanaf heden tot zijn fans mag rekenen. Laat ik weer eens een cijfer uitdelen. Een 9!!

Tracks:

1. A message for Willie Johnson
2. Beaten to death by the blues
3. Zombie craze
4. Suitcase blues
5. Don’t close the gates
6. Living in a better world
7. Letter from the devil
8. Hi class shoes
9. Gun crime
10. This restless heart
11. Written in chaines

Line up

• Mike Brookfield – zang, gitaren
• Andrew Lavery – drums, percussie