Gerritschinkel.nl Columns & meer

27feb/170

Bridge – Lee Palmer

De Canadese singer-songwriter Lee Palmer (1953) is geboren in Hartland, een klein plaatsje van nog geen 1000 inwoners in New Brunswick aan de Canadese oostkust. Palmer woont tegenwoordig in Etobicoke (gemeente Toronto) in de provincie Ontario. Als hij 16 jaar is treedt hij voor het eerst op met zijn band Zithern Image op de Highschool in zijn geboorteplaats Hartland. Zijn eerste gitaar is een Eaton’s Silvertone. Het eerste optreden van Palmer als fulltime muzikant is in Williams Lake, British Columbia. Hij vindt zijn inspiratie eerst in de muziek van Willie Nelson en Don Williams en later in die van Dough and the Slugs, Powder Blues Band en Six Cylinder, lokale bands in Vancouver. Begin jaren 80 vertrekt hij naar de grote stad Toronto.

Maar het duurt tot 2013 eer One take, het eerste album van Lee Palmer wordt uitgebracht. Een live album, in 2014 gevolgd door 60 Clicks en weer een jaar later komt Like Elway uit. Vooral met dit laatste album oogst Palmer lovende kritieken.

Inmiddels is het vierde album in vier jaar verschenen. Oorspronkelijk zou dit album in 2016 uitkomen maar ziekte van Lee Palmer zorgde voor enige vertraging en is nu deze maand uitgebracht. Een album met tien door Palmer geschreven songs, een mix van americana en blues. Bridge is opgenomen in de Metalworks Studio en Palmer produceerde het album zelf met gitarist Elmer Ferrer als co-producer.

Het openingsnummer That’s no way to go is een prachtige rustige song met fijne backingvocals. Dit nummer gaat over de strijd van countryveteraan Glen Campbell tegen de ziekte Alzheimer. In Tulsa sound brengt Palmer een ode aan de sound van JJ Cale. Een opwindend nummer, met verwijzingen naar bekende songs van JJ Cale (After midnight, Cocaïne, Crazy mama, Call me the breeze). Back to lonely is een zeer relaxte ballad met uitstekende zang, backing vocals, piano en een coole gitaarsolo. Het tempo wordt weer opgevoerd in het rockende Our love bears repeating, met een stevige ritmesectie en Hammond- en gitaarsolo’s. In de ballad Did it feel like this wordt Palmer vocaal voortreffelijk geassisteerd door Mary McKay. In de uptempo countryrocker My town en de ballad My old man wordt weer verwezen naar JJ Cale, die Palmer zegt nog elke dag te missen. Hierna komen de blazers in actie in het funky Well, well, well, well en de soulblues Chock full of trouble, met Hammond, heerlijke backing vocals en een vette saxsolo. Lee Palmer heeft het beste voor het laatst bewaard. So long as you’ve been loved is het glinsterende pareltje van het album. Een prachtige folky song met relaxte zang, voortreffelijke backing vocals, de viool van Aaron Solomon, de accordeon van Mark Lalama en de mandoline van Kevin Breit. Werkelijk een wonderbaarlijk mooi nummer.

Conclusie: Bridge is een uitstekend album. Bluesy americana van grote klasse. Het zou mij niet verbazen als dit album aan het eind van het jaar hoog scoort in de traditionele eindejaar lijstjes.

Tracks:

  1. That’s no way to go
  2. Tulsa sound
  3. Back to lonely
  4. Our love bears repeating
  5. Did it feel like this
  6. My town
  7. My old man
  8. Well, well, well, well
  9. Chock full of trouble
  10. So long as you’ve been loved

Line up

  • Lee Palmer – zang
  • Al Cross – drums
  • Alec Fraser – akoestische en elektrische bas
  • Mark Lalama – Hammond orgel, piano en accordeon
  • Kevin Breit – gitaar, mandoline en dobro

Guest performers
Elmer Ferrer, Kiki Ferrer, Aaron Solomon, Turner King, Dave Dunlop, Mary McKay, Lori-An Smith en Patricia Shirley

 

 

27feb/170

De toekomst van het zondagvoetbal

Er is in district West II van de KNVB al jaren een merkwaardige tendens zichtbaar. Steeds meer voetbalverenigingen stoppen met prestatievoetbal op de zondag. Voorbeelden zijn SC Feyenoord, SV Nieuwkoop, VV Schoonhoven, VV Bergambacht, GSV en UNIO. Soms kappen ze er zelfs midden in het seizoen mee zoals vorig jaar SV Gouda en het bestuur van Floreant uit Boskoop trok er een aantal weken geleden ook acuut de stekker uit.

Het einde is nog niet in zicht want ook OVV en Woerden gaan met prestatievoetbal op zondag te stoppen. Deze week las ik dat gerenommeerde clubs als DRL en Hermes DVS het volgend seizoen ook voor gezien houden. En ik hoorde dat VV Moordrecht het ook overweegt, maar ik weet niet wat daar van waar is.

Het wordt rustig op de voetbalvelden op zondag. Bij sommige verenigingen wordt er op de Dag des Heren nog recreatief tegen een balletje getrapt, maar het Groenhovenpark is op zondag een oase van rust.

‘Het zondagvoetbal is ten dode opgeschreven’ hoor ik steeds vaker beweren. Zo somber zie ik het (nog) niet in, maar het is wel een zorgwekkende ontwikkeling. Wat b.v. te denken van de logistieke problemen. Langere reistijden voor de overblijvende zondagteams en het aantal wedstrijden op de zaterdag neemt dusdanig toe dat ik me afvraag of de capaciteit van de velden genoeg is.

Ik vind het wel frappant dat het vooral in district West II speelt. Ik weet niet of de KNVB hier zicht op heeft anders zou ik dit maar snel onderzoeken.

 

Gearchiveerd onder: Columns, Dé Weekkrant Geen reacties