Najaarsstorm
Eerst dacht ik dat de weermannen weer paniek wilden zaaien, maar niets was minder waar. Toen ik zondagmorgen op mijn fiets naar de studio reed kwakte ik bijna tegen de stoeprand. En ik had geen druppel gedronken. De eerste najaarsstorm raasde over Gouda. In Reeuwijk was het voetbalveld weer onbespeelbaar, dus op naar het hockey. Het was een apocalyptische sfeer in het Groenhovenpark. Cornervlaggen die tot de grond doorbogen. Wild zwaaiende bomen. Razende donkere wolken, plotseling neerkwakkende regendruppels en klepperende reclameborden. Maar wel een hartverwarmende wedstrijd, waarin de mannen van GMHC snel met 3-0 achter stonden, in de 2e helft sterk terugkwamen, maar uiteindelijk toch met 3-4 aan het kortste eind trokken.
Ondanks die hartverwarmende wedstrijd was het bibberen langs de lijn. Ik dacht aan de warme kachel en de glühwein. En aan een warme sporthal, want zaalhockey is op zo’n moment een aantrekkelijk vooruitzicht. Maar met het zaalhockey moeten de Goudse supporters wel een eindje reizen. Hendrik-Ido-Ambacht, Ridderkerk, Maasland, Vlaardingen en ‘s- Gravenzande. In Gouda is geen accommodatie beschikbaar. Raar eigenlijk, om niet te spreken van schandalig dat de hockeyers, en ook de zaalvoetballers, hun thuiswedstrijden ver van huis moeten afwerken. Maar er gloort hoop want de VGSO heeft plannen voor een soort mobiele sporthal in Gouda. Ik ben benieuwd.
Internationals
We hebben er lang op moeten wachten, maar “we” hebben weer een international. Ahmed Ali is opgenomen in de nationale voetbalselectie van Somalië. Ik sprak hem een aantal weken geleden na afloop van een wedstrijd van De Jodan Boys en complementeerde hem met zijn goede spel. Hij nam de complimenten dankbaar in ontvangst. Aardige jongen die Ahmed. Ik hoop dat hij furore maakt tijdens het toernooi van de CAF in Oeganda. Mooie reclame ook voor De Jodan Boys. Na de legendarische Bert Graafland, die in de jaren 70 van de vorige eeuw amateur-international was, weer een Jodan Boys voetballer die het nationale shirt mag dragen. En laat ik Rebekka de Jong niet vergeten, want die heeft al meerdere interlands bij de meisjes gespeeld.
Ik ben eens gaan spitten in mijn geheugen en dan komen vanzelf meer namen van Goudse profvoetballers boven die een interlandcarrière achter de rug hebben. De bekendste is natuurlijk Oeh Ah Ed de Goeij (31 interlands). Goalgetter Dick van Dijk (7 interlands) en doelman Tonnie van Leeuwen (2 interlands). Twee grote voetballers met een ONA achtergrond en beiden helaas niet meer onder ons. Misschien komen die tijden weer terug, maar dan moet eerst het Goudse voetbal uit die dip komen waar het nu in zit. Zet hem op Ahmed.
Schaatsen
Ik moest zondagmiddag, toen ik door onze mooie stad Gouda fietste, denken aan de woorden van de grote dichter Willem Kloos. “De bomen dorren in het laat seizoen en wachten roerloos den nabijen winter”. Ja, de bladeren vallen massaal van de bomen en verven straten en parken geel en bruin. Een voorbode van de naderende winter.
En als de winter er aan komt, zijn de schaatsers weer in beeld. Nieuwe ploegen, nieuwe outfit en nieuwe gezichten. En nieuwe ideeën om de schaatssport aantrekkelijker te maken. De discussie zal de komende tijd volop losbarsten.
Het afgelopen weekend waren de Nederlandse afstandskampioenschappen in Thialf. Bekende en onbekende namen kwamen voorbij. Bob de Jong heeft al bijna de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar weigert zijn schaatsen aan de wilgen te hangen. Dat heeft Paulien van Deutekom wel gedaan. Zij heeft ingezien dat haar tijd geweest is. Ik ga deze ambassadrice van Gouda missen.
Maar het tijdperk van Deutekom is afgesloten en het wachten is op de nieuwe lichting Goudse schaatsers. “We” hebben natuurlijk nog Ted-Jan Bloemen, die zich zondag plaatste voor de eerstvolgende wereldbekerwedstrijden. En als ik Hugo Vos van schaatsclub Gouda mag geloven stikt het in Gouda van het schaatstalent. Timo Verkaaik doet bij het marathonschaatsen regelmatig van zich spreken. Een nieuwe Goudse ambassadeur?
Blessuretijd
Het woord blessuretijd spookt door mijn hoofd. Ik zag zaterdag in de boekwinkel een boek liggen met die titel. De auteur, oud politicus Ed van Thijn, een man die tegen de 80 loopt en met recht kan zeggen dat hij in de blessuretijd van zijn leven zit. Toen ik dit boek zag moest ik denken aan die drie voetbalwedstrijden die ik de afgelopen twee weken heb mogen verslaan en waarbij de blessuretijd een cruciale rol speelde.
Eerst die absurde wedstrijd van Gouda tegen Concordia. Ondanks drie goals van Bouazatti trokken de Delftenaren met 3-4 aan het langste eind. En afgelopen zaterdag deed de zaterdagtak niet voor hun zondagcollega’s onder. In de blessuretijd met 1-2 verliezen van Forum Sport.
Maar driemaal is scheepsrecht. De regen viel zondag bij bakken uit de hemel. De haan op de kerktoren van Reeuwijk dorp schudde zijn veren. Ik meende zelfs de Ark van Noach te zien aanmeren. In de 89e minuut viel de 1-0. Juichende Reeuwijkers, maar in dezelfde minuut viel de 1-1. Juichende Waddinxveners. In de 4e minuut van de blessuretijd schoot Ralph Tol de winnende treffer binnen. Zonneschijn in Reeuwijk en regen in Waddinxveen. De haan op de kerktoren kraaide van plezier. De bierpomp maakte overuren.
Blessuretijd, heerlijk, het kan me niet lang genoeg duren.