Rory Block – Positively 4th street – a tribute to Bob Dylan
Singer-songwriter Rory Block (6 november 1949) draait al vele decennia mee in de muziekbusiness. De in Princeton, New Jersey, geboren en in Manhattan opgegroeide Amerikaanse richt zich op de studie klassieke gitaar, maar als ze op haar 14e kennis maakt met gitarist Stefan Grossman, die haar kennis laat maken met de muziek van de gitaristen van de Mississippi Delta Blues, gaat ze zich in deze muziek verdiepen. Haar grote doorbraak in Nederland is in 1988 met Lovin’ whiskey, een song over de alcoholverslaving van haar ex man. De liefde van Rory Block voor de oude countryblues blijkt uit albums waarop ze een ode brengt aan Robert Johnson, Mississippi John Hurt, Skip James, Mississippi Fred McDowell, Son House, Rev. Gary Davis, Bukka White en Bessie Smith.
Eind juni verschijnt er weer een nieuw tributealbum van Rory Block, Positively 4th Street – A tribute to Bob Dylan. Rory Block speelt op dit album alle instrumenten (akoestische gitaar, slide gitaar, drums, akoestische bas) zelf.
Het album opent met twee Dylan songs uit 1989 van het album Oh mercy. Het intens gezongen Everything is broken en de ook door veel anderen (o.a. Joan Baez, Sufjan Stevens, Cindy Lauper, Mary Black) gecoverde ballad Ring them bells. Uiteraard ontbreekt ook Dylan’s bekendste song Like a rolling stone niet. Block verblijdt de luisteraar hier, ook met haar fraaie gitaarwerk, met een schitterende versie van dit oorspronkelijke nummer uit 1965. Prachtig is de (soms vibrerend) gezongen zes minuten lange ballad Not dark yet uit 1997. Block bewijst hier ook goed met de slidegitaar overweg te kunnen. Na de bekende folksong, en vooral bekend van de hitversie van The Byrds uit 1965, Hey, Mr. Tambourine man, verrast Rory Block met Positively 4th street, een van mijn favoriete Dylan songs uit 1965. Het oudste nummer van Dylan komt uit 1963 van zijn 2e studioalbum The freewheelin’ Bob Dylan. De gedreven versie van Block van A hard rain’s a gonna fall duurt ruim zeven minuten. De laatste twee songs stammen uit 2020. Het van Rough and rowdy ways afkomstige Mother of muses is een fameuze in verschillende toonhoogten en soms bijna acapella gezongen folksong. Het slotakkoord Murder most foul verwijst naar de moord op president John F. Kennedy in november 1963. Dylan schreef dit nummer om zijn dankbaarheid naar zijn fans uit de spreken voor hun steun en loyaliteit door de jaren heen. Een indrukwekkend slotnummer van maar liefst ruim 20 minuten (zelfs vier minuten langer dan de versie van Dylan).
Conclusie: Positively 4th street is een indrukwekkende ode aan Bob Dylan van een fantastische zangeres.
Tracks cd:
- Everything is broken
- Ring them bells
- Like a rolling stone
- Not dark yet
- Hey, Mr. Tambourine man
- Positively 4th street
- A hard rain’s a gonna fall
- Mother of muses
- Murder most foul
Voetbal en wielrennen
Het EK voetbal is in volle gang, dat kan zelfs iemand die onder een steen heeft gelegen niet zijn ontgaan. Duitsland wordt overspoeld door horden voetbalsupporters van divers allooi. Supporters met uitdossingen waarvan ik wel eens denk ‘gaat het verder wel goed met jou’? Het oranje is zo nadrukkelijk aanwezig dat zelfs iemand die kleurenblind is zonder aarzeling kan vaststellen dat we hier te maken hebben met supporters van het Nederlands Elftal. De mooiste supporters zijn de Schotten, The Tartan Army. Ik heb het onlangs tijdens de vriendschappelijke interland Nederland – Schotland van dichtbij meegemaakt. Supporters van jong tot oud, velen in de traditionele Schotse kilt. En hoewel ik niet direct warm loop voor al die nationale volksliederen vind ik het toch prachtig hoe Schotten The Flower of Scotland uit volle borst meebrullen. Jammer dat Schotland al in de poulefase is uitgeschakeld.
Het staat wel vast dat Oranje de poulefase overleeft. Niet alleen goed nieuws voor de Nederlandse voetbalfan maar ook voor de vele analytici in de talkshows en voor hen die denken er ook verstand van te hebben. Die kunnen voorlopig nog hun ‘visie’ spuien en spelers de hemel in prijzen en soms zonder enige nuance de grond in boren.
Hoewel het EK voetbal nog volop bezig is, kijk ik uit naar de 111e Ronde van Frankrijk die a.s. zaterdag in het Italiaanse Florence van start gaat. Ik ga weer uren voor de televisie doorbrengen en om al een beetje in de vakantiestemming te komen kies ik voor mijn favoriete Sporza met José De Cauwer en Karl Vannieuwkerke. Het Vlaamse chauvinisme neem ik voor lief, hoewel het af en toe wel erg ver gaat en ik ze er van verdenk voorzitter van de fanclubs van Wout van Aert en van Remco Evenepoel te zijn.
Maar ook in Nederland is chauvinisme geen vies woord, vraag dat maar aan Mathieu van der Poel. Hoewel hij geen potten zou breken ga ik Bauke Mollema missen. Geen 13e Tour voor deze Groninger. En ik vrees dat die er ook niet meer komt. Jammer.