Mavis Staples & Levon Helm – Carry me home
Levon Helm werd geboren op 26 mei 1940 in Marvell, Arkansas. Hij werd vooral bekend als drummer, multi-instrumentalist en zanger van de Canadees-Amerikaanse rockband The Band. Na het afscheid van The Band in 1976 (afscheidsconcert The Last Waltz in San Francisco, uitmuntend gefilmd door Martin Scorsese), maakte Helm een aantal soloalbums en speelde ook filmrollen. In 1983 werd The Band (zonder Robbie Robertson) weer opgericht. Met het overlijden van Rick Danko in 1999 stopte The Band definitief. Helm ging daarna door met muziek maken. Hij overleed op 19 april 2012 in New York op 71-jarige leeftijd.
Soul- en gospelzangeres Mavis Staples is geboren 10 juli 1939 in Chicago, Illinois. In de jaren ’50 begint ze met haar vader Roebuck ‘Pops’, zus Cleotha en broer Pervis als The Staple Singers te zingen in lokale kerken en op te treden. In 1969 verschijnt het eerste soloalbum van Mavis Staples. In de jaren ’80 gaat zij samenwerken met Prince. Later maakt zij platen die geproduceerd worden door Ry Cooder en Jeff Tweedy (Wilco).
Levon Helm organiseerde vanaf het begin van deze eeuw regelmatig concerten (The Midnight Ramble Sessions) met o.a. The Levon Helm Band en Mavis Staples in zijn studio The Barn, een omgebouwde schuur in Woodstock. In de zomer van 2011 trad Mavis Staples voor het laatst op tijdens zo’n concert. The Levon Helm Band werd voor die gelegenheid uitgebreid met een blazerssectie en leden van de band van Mavis Staples. Dit concert is vorige maand verschenen op het album Carry me home.
Het album opent met This is my country, een compositie van Curtis Mayfield en een grote hit in 1968 van de Impressions, waarin racisme en politieke ongelijkheid aan de kaak worden gesteld. Schitterende soul en geweldige zang. Blazers en een hamerende piano zijn prominent aanwezig in de rauwe blues Trouble in mind, een song van jazzpianist Richard M. Jones. De acapella zang van Mavis en de harmonieen zijn zeer indrukwekkend in W.B. Stevens’ gospel Farther along. De blazers zijn weer fantastisch in Hand writing on the wall, de uptempo gospel van Dottie Peoples en Harvey Lee Watkins jr. Het drumwerk van Levon Helm is lekker strak en de saxsolo mag er ook zijn. Het van Nina Simone bekende I wish I knew how it would feel to be free swingt lekker weg. Dan volgen er twee composities van ‘Pops’ Staples, het met orgel gelardeerde Move along train (een nummer dat Levon Helm zelf ook in 2009 op de plaat zette) en het ontroerende This may be the last time uit 1961. When I go away van gitarist Larry Campbell is lekkere uptempo soul. Prachtig en ingetogen is de soulballad Wide river to cross, een song van Buddy & Julie Miller. De blazerssectie is hier ook weer in topvorm. You got to move van Mississippi Fred McDowell, en ook bekend van The Rolling Stones, is een opwindende uptempo spiritual. Ook Bob Dylan komt langs met een strakke versie van diens You got to serve somebody, een nummer van zijn album Slow train coming uit 1979. Het slottakkoord The weight, de klassieker van The Band, is grandioos met een emotioneel duet tussen Mavis Staples en Levon Helm, waarbij diens stem helaas door zijn ziekte duidelijk is aangetast.
Conclusie: Carry me home is een topalbum. Soul en gospel van het allerhoogste niveau.
Tracks cd:
- This is my country
- Trouble in mind
- Farther along
- Hand writing on the wall
- I wish I knew how it would feel to be free
- Move along train
- This may be the last time
- When I go away
- Wide river to cross
- You got to move
- You got to serve somebody
- The weight
Line-up
Levon Helm Band
- Levon Helm – drums, zang
- Erik Lawrence – bariton sax
- Byron Isaacs – bas
- Jim Weider – gitaar
- Amy Helm en Teresa Williams – harmoniezang
- Larry Campbell – gitaar, mandoline, harmoniezang
- Brian Mitchell – piano, keyboards
- Jay Collines – tenor sax
- Steven Bernstein – trompet
Mavis Staples Band
- Mavis Staples – zang
- Jeff Turmes – bas
- Rick Holstrom – gitaar
- Donny Gerrard, Vicki Randle, Yvonne Staples – harmoniezang
Geen kers op de taart
Het was me het weekje wel voor sv DONK. Donderdagavond was het heel druk op het complex aan de Nieuwe Donkstraat. Voetbalminnend Gouda en omstreken zag dat het team van Pieter van Zoest 1e klasser Rood Wit uit St. Willebrord met 2-1 versloeg en zich door deze overwinning plaatste voor de finale in de nacompetitie. Weer een stap gezet op weg naar de 1e klasse.
Vrijdagavond was een goed gevulde kantine getuige van een bevlogen optreden van topscheidsrechter Bas Nijhuis. Niks geen standaardverhaaltje, maar vooral veel mooie verhalen en anekdotes uit de voetbalwereld. Hoe aardig b.v. Christiano Ronaldo is in tegenstelling tot de irritante Zlatan Ibrahimovic. Verhalen over de ontvangst van scheidsrechters bij wedstrijden in het buitenland. Een speler van het G-team van DONK trok de stoute schoenen aan en vroeg of Nijhuis een keer een wedstrijd van zijn team wilde fluiten. Tot zijn grote geluk beloofde Nijhuis dit te doen. Zijn avond kon helemaal niet meer stuk.
Zondag was dan de grote dag waar veel Donkianen naar hadden toegeleefd. De finale! Op Sportpark Het Hoge Land in Berkel en Rodenrijs moest de kers op de taart worden gezet. Maar helaas bleek tegenstander de Koninklijke HVV een maatje te groot. DONK kwam er die middag tegen de tienvoudig landskampioen (oké, de laatste landstitel dateert uit 1914), geen moment aan te pas. Een uitstekend seizoen kon helaas niet met promotie naar de 1e klasse worden afgesloten. Maar met opgeheven hoofd werd afscheid genomen van het zondagvoetbal. In het nieuwe seizoen dan maar weer naar ESTO en RVC ’33. En daar is absoluut niets mis mee, in tegendeel. Ik had het alleen mooi gevonden als het seizoen 2022 – 2023 zou worden afgetrapt met een stadsderby tegen Olympia.