Gerritschinkel.nl Columns & meer

20sep/160

I’m gonna tell you somethin’ that I know – David ‘Honeyboy’ Edwards

Ik neem u even mee terug in de tijd, naar 27 april 2007. In Rotterdam wordt het ‘Nothing but the real rhythm & blues’ festival georganiseerd. Op dit festival in muziekcentrum Waterfront aan de voet van de Willemsbrug treedt een aantal befaamde artiesten op waaronder The Hacienda Brothers met Chris Gaffney en Dave Gonzalez, de legendarische gitarist van de Palladins in de gelederen. Een mooi optreden, maar ik was speciaal gekomen voor het optreden van een legendarische bluesgitarist, David ‘Honeyboy’ Edwards. De kans dat je zo’n legende in levende lijve kunt aanschouwen komt tenslotte niet elke dag voor. De man die bevriend was en opgetreden heeft met Robert Johnson! Het optreden van de 91(!) jarige meester, begeleid door zijn manager/mondharmonicaspeler Michael Frank en gitarist Willem van Dullemen heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt.

David ‘Honeyboy’ Edwards overleed ruim 5 jaar geleden op 29 augustus 2011 op 96-jarige leeftijd. Op 17 april van dat jaar had hij zijn laatste concert gegeven in Clarksdale Mississippi. Hij had aanvankelijk ook plannen voor een tournee door de VS en Europa, maar door zijn ziekte zag hij hier van af.

Op 4 september 2010 trad David ‘Honeyboy’ Edwards op in the G-Spot in Los Angeles (Californië). De show werd opgenomen en gefilmd. Naar nu blijkt het laatste van Honeyboy Edwards. Van dit optreden van een van de grondleggers van de Delta blues verscheen vorige maand een dvd/cd. Op de eerste drie nummers wordt ‘Honeyboy’ Edwards begeleid door gitarist Jeff Dale en zijn manager Michael Franks op mondharmonica. Zij begeleiden de meester sober en Honeyboy Edwards vormt met zijn rode Les Paul het middelpunt. Fraai is zijn slide in That’s alright en in Little boy blue soleert Edwards er vrolijk op los. De rest van het concert wordt Edwards begeleid door Jeff Dale & The South Woodlawners met Jeff Dale op gitaar, Darryl Lieberstein op bas, Clark Pardee op drums en Geoff Mohan op mondharmoncia. Edwards zingt en soleert geconcentreerd in Jimmy Rogers’ You’r the one en Goin’ down slow van James Oden. Alvorens Edwards aan Country boy van Muddy Waters neemt Jeff Dale even het woord en maakt het publiek opmerkzaam op ‘The world don’t owe me nothing’, de biografie van Honeyboy Edwards en op het feit dat Edwards in 2008 werd onderscheiden met een Grammy Liftime Achievement Award. Robert Petway’s Catfish blues komt daarna een beetje moeizaam op gang maar al gauw heeft Edwards de draad weer te pakken. Bewonderende blikken van Dale en applaus van de andere bandleden zijn zijn deel. Apron strings is een mooie eigen compositie en daarna volgt uiteraard Sweet home Chicago, het lijflied van de Chicago blues. Een staand applaus is de beloning. Als het applaus is verstomd pakt Honeyboy Edwards de microfoon en vertelt over het spelen met Robert Johnson en over de nacht waarin Robert Johnson in augustus 1938 overleed. Hij vertelt o.a. ook over de dood van Charlie Patton in 1934. In de monoloog komen verder nog meerdere bluesmannen voorbij zoals Hubert Sumlin en Big Walter Horton.

Conclusie: Ik prijs me nog steeds heel gelukkig dat ik David ‘Honeyboy’ Edwards ooit heb zien optreden. Het album I’m gonna tell you somethin’ that I know is een historisch document. Een must voor iedere bluesliefhebber.

Tracks dvd:

  1. Ride with me tonight
  2. That’s alright
  3. Little boy blue
  4. You’re the one
  5. Goin’down slow
  6. Country boy
  7. Catfish blues
  8. Apron strings
  9. Sweet home Chicago
  10. Honeyboy tells you somethin’ that he knows

Tracks cd:

  1. Ride with me tonight
  2. That’s alright
  3. Little boy blue
  4. You’re the one
  5. Goin’down slow
  6. Country boy
  7. Catfish blues
  8. Apron strings
  9. Sweet home Chicago
  10. That’s alright (bonustrack)

 

 

Reacties (0) Trackbacks (0)

Nog geen reacties


Leave a comment

Nog geen trackbacks.