De ene medaille is de andere niet
Vorige week zat de tribune bij DWDD vol met oud schaatsers. Helden met duizenden kilometers in hun benen. Helden voor wie ik decennia geleden de longen uit mijn lijf heb geschreeuwd. Sjoukje Dijkstra, Peter Nottet, Gerard van Velde, Jan Ykema en natuurlijk het legendarische duo Ard en Keesie. Kees Verkerk, de kasteleinszoon uit Puttershoek en Ard Schenk, de blonde reus uit Anna Paulowna. Ard Schenk zei doodleuk dat hij zijn Olympische medailles had verkocht. Hij wilde er eens lekker van gaan leven en ging van de opbrengst uitgebreid op vakantie in de VS. Waarom ook niet, ze liggen toch maar in een doosje.
Ik moest aan Ard Schenk denken toen ik zondag een voetbalsupporter van SV Gouda tegenkwam in Bodegraven. Hij was vrijdagavond gehuldigd voor zijn 50-jarig lidmaatschap. Ik vroeg hem waar zijn speld was, maar kreeg geen duidelijk antwoord. Maar de man was zeer trots. “Ik heb al een Feyenoord speld, nu een Gouda speld, de cirkel is rond” sprak hij trots. Ondanks het feit dat hij zijn onderscheiding ergens thuis had liggen denk ik dat deze supporter zijn spelden nooit zal verkopen. Ook niet nadat zijn kluppie zondag in de laatste minuut een niet verwachte nederlaag leed en ik hem hoofdschuddend naar de uitgang zag sjokken.