The Wild Feathers – Sirens
The Wild Feathers is een countryrockband uit Nashville, Tennessee. De band werd opgericht in 2010
door Ricky Young, Joel King en Taylor Burns. Na de release van hun debuutalbum The Wild Feathers in 2013 sluit drummer Ben Dumas zich aan bij de band en in 2015 multi-instrumentalist Brett Moore.
The Wild Feathers beginnen in 2013 te toeren en speelden honderden shows met o.a. Bob Dylan, Willie Nelson en ZZ Ward. Als hun inspiratiebronnen noemt de band o.a. Tom Petty, Eagles en Otis Redding. Na enige onmin met platenfirma’s tekenen The Wild Feathers een contract bij hun huidige label New West Records. Hun eerste album op dat label Alvarado verschijnt in 2021.
Voor hun begin oktober verschenen nieuwe album Sirens reisde de band af naar Los Angeles. Tijdens studiosessies o.l.v. Shooter Jennings in Dave’s Room in North Hollywood ontstonden uit een groot aantal demo’s volwaardige nieuwe songs voor hun 5e studioalbum.
Het album opent sfeervol met Stereo. Fraaie bastonen, driestemmige zang en een psychedelisch slotakkoord. Pretending is een mooi gezongen pianoballad met dromerige gitaren. Vooral bas, orgel en lyrisch gitaarwerk bepalen het uptempo Sanctuary. L.A. makes me sad is een met orgel en piano versierde fraaie ballad. Na het Tom Petty achtige meanderende Slow down gaan de remmen met uitbundige zang, een strakke ritmesectie en fel gitaarwerk los in de southern rocker Comedown. Fameus is het basintro in de uptempo meerstemmig gezongen rocker Don’t know. Het basspel van King is weer prominent aanwezig in de melodieuze midtempo rocker Rendez-vous. In Sleep for days wordt weer stevig en ‘vol’ geïnstrumenteerd. Het album eindigt heel sfeervol en ingetogen met de akoestische ballad Giving up.
Conclusie: Sirens is een zeer prettig in het gehoor liggend album. Chapeau voor The Wild Feathers.
Tracks cd:
- Stereo
- Pretending
- Sanctuary
- L.A. makes me sad
- Slow down
- Comedown
- Don’t know
- Rendez-vous
- Sleep for days
- Giving up
Line-up:
- Ricky Young – gitaar, zang
- Joel King – gitaar, bas, toetsen
- Taylor Burns – gitaar, zang
- Ben Dumas – drums
- Brett Moore – gitaar, toetsen
Onvoorspelbaarheid
De supporters van Jodan Boys gingen er zaterdagmiddag maar eens goed voor zitten. Nadat vorige week koploper Papendrecht met duidelijke cijfers werd verslagen moest het puntloze VOC toch zeker geen probleem zijn. De opmerking dat de eerste nederlaag en de eerste overwinning theoretisch steeds dichterbij komen werd voor kennisgeving aangenomen.
De Goudse supporters werden heel snel op hun wenken bediend want na 1 minuut en 42 seconden lag de bal al in het Rotterdamse net. Het feest kon beginnen! Maar ondanks de nodige kansen om de voorsprong uit te breiden stokte de doelpuntenmachine en putte de tegenstander hieruit moed schat ik zo in. Sterker nog, VOC stroopte, zoals het echte Rotterdammers betaamt, de mouwen op en nam in de 2e helft zelfs een voorsprong. Zou dit nu de beruchte VOC-mentaliteit zijn volgens de definitie van minister-president Jan Peter Balkenende destijds tijdens de algemene politieke beschouwingen in de Tweede Kamer?
Ondanks de kansen die Jodan Boys ook in de slotfase nog kreeg, bal op de lat, doelpunt afgekeurd, sleepte VOC de eerste punten binnen en bezorgde het Jodan Boys zijn eerste onverwachte nederlaag. De theorie waar ik eerder over sprak was al snel praktijk geworden.
‘Als je zelf niet scoort dan doet de tegenstander het wel’, een voetbalwet die wekelijks opgaat. Jodan Boys kan er over meepraten. Vorige week zag ik Olympia zo ongeveer twee handen vol opgelegde kansen om zeep helpen. Uiteindelijk kwam het toch nog goed voor de Gouwenaars omdat tegenstander Groeneweg zo vriendelijk was een handje te helpen door de winnende treffer in eigen doel te scoren. Typisch een kwestie van pech en van geluk.
Geluk en pech gaan tijdens een sportwedstrijd vaak hand in hand. Degene die mist zal pech roepen en de tegenpartij zal van geluk spreken. En als het missen van kansen zulke groteske vormen aanneemt zou je natuurlijk ook het woord onkunde in de mond kunnen nemen.
Hoe dan ook, het is maar goed dat er fouten worden gemaakt en niet elke kans een doelpunt wordt. Pech, geluk, of onkunde? Lang leve de onvoorspelbaarheid.
