Willie Buck & Delmark All-Stars – Live at Buddy Guy’s Legends Chicago
Blueszanger Willie Buck (William Crawford) is in 1937 geboren in Houston, Mississippi. Hij verhuist in 1954 naar Chicago. Daar verdiept hij zich in de echte Chicago bluesscene en hij neemt hier ook zijn eerste plaat op, The disco blues. Vanaf die tijd treedt hij niet alleen in de VS op, maar ook in Canada, Mexico en Europa waaronder Nederland. In 2004 wordt Buck opgenomen in de Blues Hall of Fame in Chicago.
Willie Buck wordt beschouwd als een van de laatste vaandeldragers van de zgn. ‘old school’ Chicago bluesstijl. Hij kent veel musici in Chicago en heeft met velen opgetreden. Vorig jaar trad hij met een groep ervaren en gerespecteerde bluesartiesten uit Chicago (the Delmark All-Stars) op in Buddy Guy’s Legends Chicago. Opnamen van dit concert verschijnen deze maand op Delmark Records.
Het album Live at Buddy Guy’s Legends Chicago opent met de ruim zes minuten lange instrumental Jumping. Een scheurende mondharp, een swingende piano, een groovy ritmesectie en lekkere bluesy gitaarlicks. Na het voorstellen van de band introduceert Scott Durks de ‘star of the show’ Mr. Willie Buck. Buck neemt de microfoon ter hand in de door Leiber & Stoller geschreven bekende swingende door de piano gedragen shuffle Kansas city. In de groovy Chicago blues Try to work something out trekken de tinkelende pianosolo en het fraaie gitaarwerk de aandacht. What we were talking about is een lekkere shuffle waarin Buck goed bij stem is. Fraai ingetogen is het gitaarwerk in de slowblues Let’s see if we can come together. Ook in de slowblues Snow klinkt de stem van Buck tamelijk vitaal voor iemand van 87 jaar. Na een gesproken intermezzo horen we Muddy Water’s klassieker Rock me door een uitstekend spelende band. Na de slowblues Walking and swimming, met een strakke ritmesectie, wordt er met het door Willie Dixon geschreven en vooral van Muddy Waters bekende Hoochie coochie man afgesloten. Een echte Chicago blues afsluiter.
Conclusie: Live at Buddy Guy’s Legends is een album met (h)eerlijke lekkere klassieke Chicago blues zonder poespas.
Tracks cd:
- Jumping
- Kansas City
- Try to work something out
- What we were talking about
- Let’s see if we can come together
- Snow
- Willie Buck talking
- Rock me
- Walking and swimming
- Hoochie coochie man
Line-up:
- Willie Buck - zang
- Scott Durks - mondharmonica
- Thaddeus Krolicki – rhythm gitaar
- Billy Flynn – lead gitaar
- Johnny Iguana - piano
- Melvin Smith - bas
- Willy Hayes - drums
Solingen
Ik ben afgelopen zaterdagmorgen tijdens de open dag een kijkje wezen nemen in het nieuwe Biljart- en Denksportcentrum in Goverwelle. Een nieuw onderkomen dat een einde maakt aan de onzekerheid voor de sportclubs die hun locatie in Centrum De Hoog moesten verlaten.
Zij dreigden op straat komen te staan, maar gelukkig is er een oplossing gevonden. Een compliment voor degenen die dit allemaal mogelijk hebben gemaakt. Het ziet er allemaal mooi uit.
Tijdens de open dag raakte ik in gesprek met een aantal sportbestuurders en op een gegeven moment viel het woord Solingen. Deze zusterstad van Gouda was vrijdag opgeschrikt door een vreselijk steekincident met dodelijke afloop. Het gesprek ging toen verder over de jaarlijkse sportuitwisselingen tussen Goudse sportclubs en sportclubs uit Solingen.
Eind jaren ’70 en beginjaren ’80 werkte ik bij de Goudse Sportstichting. Ik heb toen ook meerdere keren met een zaalvoetbalteam van medewerkers van de Sportstichting deelgenomen aan een sportuitwisseling met Solingen. Als ik daar nog aan terugdenk dan komen de mooiste herinneringen boven.
De joviale ontvangst door onze gastheren op de vrijdagavond in een rokerig onderkomen. Erwtensoep, worst en veel bier. Een zaterdag een internationaal zaalvoetbaltoernooi in die immense Klingenhalle. Voor aanvang van de wedstrijd werden de volksliederen gespeeld. Wij moesten wel wennen aan de spelregels want het was eigenlijk veldvoetbal onder een dak. Het doel was zeker 7 meter breed en ik moest als doelman vaak vissen. Veel was geoorloofd en de tackles waren niet te tellen. Totdat wij het door hadden. Op welke plaats ons team uiteindelijk eindigde weet ik niet meer, maar het was een hele belevenis.
De traditionele Zöppkesmarkt werd uiteraard ook bezocht. En zaterdagavond was de grote feestavond met alle deelnemende teams. Ik herinner me nog een Duitse scheidsrechter die dansend op een tafel alle aandacht naar zich toe trok. Moe en voldaan werden we daarna ondergebracht in een Naturfreundehaus.
Voor ons vertrek op zondag werden we door onze gastheren getrakteerd op een bezoek aan een shop met typische Solingerproducten als messen en scharen.
Solingen, heel veel sterkte in deze donkere tijden.
Misty Blues – I’m too old for games – A live tribute to Odetta
Misty Blues is een Amerikaanse band, gevestigd in Berkshire County, Massachusetts. De band, geleid door zangeres Gina Coleman, die de band in 1999 oprichtte, speelt originele en traditionele blues met vleugjes jazz, soul, funk en gospel. Misty Blues stond in het voorprogramma van o.a. Roomful of Blues, Tab Benoit, James Montgomery en John Primer.
Odetta Holmes (31 december 1930 – 2 december 2008) was een Afro-Amerikaanse actrice, gitariste, componiste en militant activiste voor de burgerrechten. Zij werd ‘de stem van de beweging voor de burgerrechten’ genoemd. Haar repertoire bestond vooral uit Amerikaanse folkmuziek, blues, jazz en negrospirituals. Artiesten als Bob Dylan, Joan Baez en Janis Joplin werden door Odetta beïnvloed.
Begin jaren 90 waren zangeres Gina Coleman en Odetta allebei te gast bij Arlo Guthrie tijdens zijn optreden in de Bottom Line Club in New York City. Sinds die avond beloofde Coleman hulde te brengen aan de Queen of American Folk. In 2023 bracht Misty Blues hun eerste live-tribute-album aan Odetta uit, Tell me who you are, maar toen Coleman hoorde dat Misty Blues een van de eerste bands was die een volledig album-eerbetoon aan Odetta bracht, besloot Coleman dat Misty Blues nog een tributealbum moest maken om Odetta’s oeuvre niet in de vergetelheid te laten verdwijnen. Dit nieuwe tributealbum, I’m too old for games – A tribute to Odetta verscheen begin augustus.
Het album opent met de gospelblues Jim Crow blues, een song van Leadbelly. Fantastisch gezongen, met harmonieen, piano en een scheurende saxsolo. Gina Coleman is daarna weer in topvorm in de shuffle Weepin’ willow blues. Leadbelly’s Alabama bound is hier een opwindende funky song met een strakke ritmesectie. Yonder come the blues van Ma Rainy is een uptempo blues met lekker pianospel en een fraaie akoestische gitaarsolo. Intens is de zang van Coleman, begeleid door wederom een strakke ritmesectie, een swingende pianosolo en een spetterende saxsolo, in Special delivery blues. Piano en sax zijn daarna weer mooi in het jazzy Homeless blues. De traditional Jack Ó’ Diamonds is funky soul met prominent drumwerk, een vloeiende akoestische gitaarsolo en een verpletterende saxsolo. Uitbundig is de zang in de traditional Hold on met om beurten solerende bandleden. Keep on movin’ it on is een piano gedreven gospel met handclapping. Na de funky soulblues 900 Miles wordt het album op grootse wijze afgesloten met Freedom trilogy. een ruim negen minuten lange gospel.
Conclusie: Misty Blues brengt met I’m too old for games een fantastisch eerbetoon aan Odetta. En absoluut topalbum,
Tracks cd:
- Jim Crow blues
- Weepin’ willow blues
- Alabama bound
- Yonder come the blues
- Special delivery blues
- Homeless blues
- Jack ‘O’ Diamonds
- Hold on
- Keep on movin’ it on
- 900 Miles
- Freedom trilogy
Line up:
- Gina Coleman – zang
- Aaron Dean – saxofoon
- Seth Fleischmann – gitaar
- Diego Mongue – bas
- Rob Tatten – drums, zang
- Chantell McCulloch – zang, percussie
- Joel Nicholas – piano
- Eileen Markland - viool
Secondenspel
Je hebt van die sportwedstrijden waarbij je op het puntje van je stoel zit om te zien hoe het afloopt. Ik doe nu bijna 40 jaar als sportverslaggever live verslag van voetbal- en andere sportwedstrijden en heb dat regelmatig aan den lijve ondervonden. Wedstrijden die al lang beslist leken, maar waarin in de slotfase een totale omkering kwam. Tien minuten voor tijd op een onoverbrugbare achterstand van drie doelpunten staan om uiteindelijk toch nog vier keer scoren en er na het laatste fluitsignaal met de winst vandoor gaan. Toeschouwers in opperste opwinding of totale ontluistering achterlatend. Heerlijk om dit via de radio live te mogen meebeleven. Het kan mij niet spannend genoeg zijn. De winnende treffer, ver in blessuretijd en desnoods zeer omstreden, de ether in te mogen slingeren. En zo kan ik nog wel tientallen voorbeelden voor de geest halen.
Afgelopen zondag heb ik, en met mij ongetwijfeld velen, met verbijstering zitten kijken naar de laatste etappe van de Tour de France Femmes. Wielerheroïek op de flanken van de Alpe d’Huez. De laatste kilometers reed er steeds een andere renster virtueel in het geel. Uiteindelijk harkte de Poolse Katarzyna Niewiadoma de eindoverwinning binnen. Met een verschil van slechts vier seconden. Zelfs Alfred Hitchcock had dit niet kunnen verzinnen.
‘Drama in de Tour de France’ was een van de krantenkoppen. De Poolse winnares zal er ongetwijfeld anders over denken want voor haar was het zeker geen drama maar een feestelijke bekroning van een ultieme inspanning. Dat Demi Vollering ontgoocheld was en haar bittere tranen de vrije loop liet kan ik begrijpen. Topsport kan hard en ongenadig zijn.
Iets anders, volgende maand begint de nieuwe competitie bij de amateurvoetballers. Hoewel de KNVB eerder communiceerde dat er dit seizoen geen versterkte degradatie komt, blijft die blijkbaar voor de 2e klasse wel bestaan. Nu is communiceren niet het sterkste punt van de bond en zij zegt ook niet op de hoogte te zijn van de onvrede die er bij de clubs heerst. Dan ben je ziende blind en horende doof. September nadert met rasse schreden.
Various artists – Petty country – A country music celebration of Tom Petty
Op 2 oktober a.s. is het zeven jaar geleden dat Tom Petty (20 oktober 1950, Gainesville, Florida) in Santa Monica (Florida) overleed. Dat zijn muziek nog steeds wordt gewaardeerd blijkt o.a. uit het aantal postuum uitgebrachte albums en meerdere tribute albums. Een mooi voorbeeld van dat laatste is het album Runnin’ down a dream van Lucinda Williams uit 2021.
Juni jl. verscheen Petty country, een countrymuziek eerbetoon aan deze grote Amerikaanse singer-songwriter-gitarist. Dit album, Petty country, is samengesteld door enkele van de beste vrienden en medewerkers van Tom Petty. Bekende en bij het grote publiek minder bekende artiesten hebben een keuze gemaakt uit de grote catalogus van Petty. In 20 songs geven zij hun eigen tintje aan zijn muziek. Het album heeft de zegen van The Tom Petty Estate en is geproduceerd door Petty’s oude studiopartner George Drakoulias.
Het album opent met een ruige en rauwe versie van I should have known it door Chris Stapleton. Door mandoline en violen zijn er daarna Keltische invloeden te horen in het opwindende Wildflowers door Thomas Rhett. Luke Combs horen we in de strakke gitaarrocker Runnin’ down a dream. Fraai is de zang van Dolly Parton in Southern accents. Justin Moore blijft met Here comes my girl redelijk dicht in de buurt van het origineel van Petty uit 1980. Dierks Bentley’s bijdrage is een rockende versie van American girl, een song van het debuutalbum van Tom Petty & the Heartbreakers uit 1976. Stop draggin’ my heart around was een single van Petty en Stevie Nicks. Vooral door de zang van Hillary Scott van Lady A heeft deze versie hier een aardig Fleetwood Mac gehalte. Jamey Johnson brengt een prachtige ingetogen versie van I forgive it all (Mudcruch 2). I won’t back down is een van mijn favoriete Petty songs, vooral in de uitvoering van Johnny Cash. De cover door Brothers Osborne hier mag er ook zijn. Uitbundig met mandoline is Refugee door Wynonna & Lainy Wilson. Angel dream (no. 2) krijgt een typische Willie Nelson uitvoering. Eli Young Band en Ryan Hurd & Carly Pearce brengen met resp. Learning to fly en Breakdown recht toe recht aan covers. Steve Earle verrast met een strakke bluegrass versie van Yer so bad. Ways to be wicked (boxset Playback uit 1995) wordt opwindend gebracht door de uitbundige zang van Margo Price en het gitaarwerk van Heartbreaker Mike Campbell. Mary Jane’s last dance van de Texaanse rockband Midland is stevig. In Free fallin’ wordt de rockband The Cadillac Three uit Nashville vocaal bijgestaan door rapper Breland (die hier overigens niet rapt). Marty Stuart & His Fabulous Superlatives brengen een recht toe recht aan versie van I need to know. Heel apart is Don’t come around here no more met de geïnspireerde zang van Rhiannon Giddens met Silkroad Ensemble en pianist Heartbreaker Benmont Tench. Het album sluit af met een vette live versie van You wreck me door George Straitt.
Conclusie: Tom Petty krijgt met Petty country een mooi eerbetoon. Ik denk dat dit album zeker de goedkeuring van de meester had gekregen.
Tracks cd:
- Chris Stapleton – I should have known it
- Thomas Rhett – Wildflowers
- Luke Combs – Runnin’ down a dream
- Dolly Parton – Southern accents
- Justin Moore – Here comes my girl
- Dierks Bentley – American girl
- Lady A – Stop draggin’ my heart around
- Jamey Johnson – I forgive it all
- Brothers Osborne – I won’t back down
- Wynonna & Lainy Wilson – Refugee
- Willie Nelson & Lukas Nelson – Angel dream (no. 2)
- Eli Young Band – Learning to fly
- Ryan Hurd & Carly Pearce – Breakdown
- Steve Earle – Yer so bad
- Margo Price & Mike Campbell - Ways to be wicked
- Midland – Mary Jane’s last dance
- The Cadillac Three & BRELAND – Free fallin’
- Marty Stuart and His Fabulous Superlatives – I need to know
- Rhiannon Giddens & Silkroad Ensemble & Benmont Tench – Don’t come around here no more
- George Straitt – You wreck me
De Olympische Spelen
Mijn televisie heeft de afgelopen weken veel overuren gemaakt. De Olympische Spelen blijft toch het mooiste sportevenement dat er is. Genieten van topsport, ook van sporten die je niet dagelijks voorbij ziet komen, zoals handboogschieten en 3x3 basketbal met de nieuwe volksheld Worthy de Jong. De zwemfinales waren ook om van te smullen. Tes Schouten uit Bodegraven gefeliciteerd met je bronzen medaille op de 200 meter schoolslag. De Nederlandse roeiers en zeilers die grossierden in eremetaal.
Maar de moeder der sporten is en blijft voor mij toch de atletiek. De onwaarschijnlijke eindsprints van Femke Bol en de ‘abnormale’ prestaties van Sifan Hassan. Naast de vele loopnummers kijk ik graag naar de technische onderdelen kogelslingeren, speerwerpen, verspringen en hoogspringen.
Sinds ik een aantal maanden geleden een avond bij de Zesdaagse in Rotterdam was heeft het baanwielrennen echt mijn hart gestolen. Met wereldtopper Harrie ‘hattrick’ Lavreysen als absoluut boegbeeld. Deze man komt echt van een andere planeet.
Met een schuin oog heb ik ook gekeken naar sportonderdelen waarvan ik me afvraag of die op de Olympische Spelen thuishoren, zoals breaking en sportklimmen. Zonder iets af te doen van de prestaties kun je ook vraagtekens zetten bij ‘circusnummers’ als de paardendressuur en de ritmische gymnastiek met een hoepel. Maar smaken verschillen gelukkig.
Groot was de Goudse inbreng in de strijd om het brons van de Nederlandse waterpolovrouwen met een sensationele winnende treffer van aanvoerster en uitblinkster Sabrina van der Sloot. Ik verheug me nu al op de nieuwe waterpolocompetitie waarin Sabrina van der Sloot, samen met andere toppers, ‘gewoon’ weer te bewonderen is in het Groenhovenbad in Gouda.
Voor veel sportliefhebbers is het nu even afkicken. De wielerfans richten de komende week hun blik op de Tour de France Femmes. De amateurvoetballers trainen volop voor het nieuwe seizoen. Op 31 augustus worden de eerste bekerwedstrijden gespeeld. De competitie seizoen 2024 - 2025 start op zaterdag 21 september voor de Goudse voetballers met de wedstrijden Jodan Boys – SHO, RCL – DONK, Olympia – FC Zoetermeer, Perkouw – ONA en Gouda – Siveo ’60. Om naar uit te kijken.
E-ve-ne-poel
Daar zijn we weer, terug van vier weken vakantie. Vier weken, een hele tijd denk je, maar voor je het weet zijn ze alweer om. Nog even een laatste groet aan Pier Kloeffe in de duinen van De Panne en dan weer terug naar Gouda.
Vier weken Vlaanderen, het wielergekke Vlaanderen. Dat de Belgen helemaal idolaat zijn van de wielersport heb ik weer gemerkt. Het begon met de Ronde van Frankrijk waarin de loftrompet werd gestoken op Remco Evenepoel met zijn 3e plaats in het eindklassement. Maar de chauvinistische verslaggevers van Sporza gingen soms krijsend uit hun dak toen Remco E-ve-ne-poel, de achternaam in vier lettergrepen langzaam en donderend uitgesproken, vorige week bij de Olympische Spelen twee gouden medailles binnen harkte. De aerokogel van Schepdaal staat op eenzame hoogte, is in Vlaanderen heilig verklaard en het wachten is nu alleen nog op de zaligverklaring door de Paus. De andere favorieten Wout van Aert en Lotte Kopecky keken op gepaste afstand toe.
Terug in Gouda was ik benieuwd of ik veel gemist heb en dan beperk ik me tot de Goudse sport. De nieuwe competitie indelingen van de amateurvoetballers zijn bekend. Hier en daar andere en minder bekende tegenstanders.
Oud DONK voetballer Sven van Beek heeft zijn buitenlandse avontuur te pakken en verhuist naar Al-Shahania SC in Qatar. Een lucratief avontuur voor deze sympathieke verdediger. Succes Sven!
De waterpolovrouwen van GZCDONK kenden een dramatisch seizoen, maar gaan in het nieuwe seizoen naar verwachting hoge ogen gooien. Met de komst van toppers
Sabrine van der Sloot, Brigitte Sleeking, Marit van der Weijden, Maartje Keuning, Vivian Sevenich en Sarah Buis moet een landstitel mogelijk zijn.
Met heel veel plezier las ik dat er in Gouda sinds afgelopen donderdag een nieuw biljart- en denksportcentrum in Goverwelle is geopend. Donkere wolken pakten zich het afgelopen jaar samen boven de sportverenigingen die hun domicilie hadden in sportcentrum De Hoog. Door de verkoop van dat centrum door de nieuwe eigenaar dreigden dammers, schakers, biljarters, bridgers en go-spelers dakloos te worden. Hulde aan de initiatiefnemers voor dit nieuwe centrum.
Robert Jon & The Wreck – Red moon rising
De Amerikaanse bluesrock- en southern rockband Robert Jon & The Wreck (RJTW) uit Orange County, California, is in 2011 opgericht door zanger-gitarist Robert Jon Burrison. In 2013 verschijnt hun goed onthaalde debuut EP Rhythm of the road. Op de OC Music Awards 2013 in Orange County wordt de band verkozen tot beste liveband van dat jaar. In 2015 komt hun debuutalbum Glory bound uit. De band krijgt daarna een steeds grotere schare fans, niet alleen in de VS maar ook in Europa. Deze maand treedt de band in Nederland op (Amsterdam en Weert) en in het najaar komen ze ook weer voor twee concerten naar Nederland.
Eind vorige maand verscheen het nieuwe album Red moon rising. Het openingsnummer Stone cold killer is een keiharde strak gespeelde uptempo rocker met vet gitaarwerk en uitbundige zang. Spetterend gitaarwerk is ook te horen naast het orgel van de nieuwe keyboardspeler Jake Abernathie in Trouble. Ballad of a broken hearted man is een meeslepende ballad met intense soulvolle zang, harmoniezang, een vlijmscherpe gitaarsolo en fraaie orgelflarden. Het titelnummer Red moon rising, niet te verwarren met Bad moon rising van CCR, is een dampende swampy southern rocker. Uitbundig is de zang daarna weer in de met vuig snerpend gitaarwerk opgetuigde midtempo rocker Dragging me down. Na de heavy ballad Hold on, met een straffe ritmesectie, komt de melodieuze southern rock met lyrisch gitaarwerk en harmonieen bovendrijven in Down no more. Hierna twee ballads, de prachtige pianoballad Help yourself en Worried mind met soulvolle zang, harmonieen en een fraaie slide. De ritmesectie is prominent aanwezig in het intens gezongen Give love. De cd heeft twee bonustracks. Rager is een doordenderende uptempo rocker met vlijmscherp gitaarwerk en ‘jagend’ drumwerk. De tweede bonustrack Hate to see you go is een melodieuze rockballad in de beste traditie van de southern rock, met gitaarwerk dat herinneringen oproept aan b.v. The Allman Brothers Band.
Conclusie: Red moon rising is een topalbum.
Tracks cd:
- Stone cold killer
- Trouble
- Ballad of a broken hearted man
- Red moon rising
- Dragging me down
- Hold on
- Down no more
- Help yourself
- Worried mind
- Give love
- Rager (cd bonus track)
- Hate to see you go (cd bonus track)
Line-up:
- Robert Jon Burrison – zang, gitaar
- Andrew Espantman – drums, backing vocals
- Henry James Schneekluth – lead gitaar, backing vocals
- Warren Murrel – bas
- Jake Abernathie - keyboards