Gerritschinkel.nl Columns & meer

11jul/110

Prikkeldraad

De eerste week van de Ronde van Frankrijk zit er op. En in die eerste week is heel veel gebeurd. Wat mij vooral opviel was het grote aantal valpartijen. Ik zeg wel eens dat wanneer je niet gewoon op je fiets kunt blijven zitten, je eigenlijk niets te zoeken hebt in de Tour. Maar dat is natuurlijk praat van een dronken aardbei. Als je kijkt naar die smalle paadjes waar de renners doorheen worden gejaagd dan vraag je om moeilijkheden. Om over de aankomsten in pieter peuterige straatjes nog maar te zwijgen. Maar ja, de ontvangstcomités’s hebben pakken euro’s bij elkaar geharkt om het wielerevenement van het jaar binnen hun grenzen te halen. En wie geld heeft bepaalt. Zo gaat het altijd en de organisatie van de Ronde van Frankrijk gaat er in mee. Het circus van directeur Christian Prudhomme is deze drie weken aan de macht en het publiek vindt het prachtig. Vorig jaar stond Rotterdam helemaal op stelten en terecht, want hoe je er ook over denkt, het is ben blijft fascinerend om te zien. Ik ben zelf ook een fervent luisteraar naar Radio Tour en kijk ook naar de aankomsten op TV. 

Maar ik wil nog even terugkomen op al die valpartijen. Soms is het niet verwonderlijk dat renners ten val komen, want als je die hele massa wiel aan wiel ziet koersen, dan is een mug al genoeg om een valpartij te veroorzaken. Een onverwacht zuchtje wind, een uitstekende elleboog van een collega renner, of een al te enthousiast rondslingerend zakje eten kunnen voor ellende zorgen. Het kan allemaal gebeuren in het heetst van de strijd. Erger wordt het als renners te maken krijgen met een overstekende hond, een te ver vooroverbuigende fotograaf of in de bergetappes mee rennende idioten. Dit jaar juichen we vol overgave voor Johnny Hoogerland, een jongeling uit het vlakke Yerseke, die punten bijeensprokkelt voor de bolletjestrui. Zondag deed hij weer van zich spreken, maar toen vond een automobilist van de Franse TV het nodig om hem in het prikkeldraad te rijden. Bloedend en huilend nam de Zeeuw na afloop een nieuwe trui in ontvangst en gaat hij op de rustdag zijn wonden likken. Hopelijk gaan de ogen van de organisatie nu eindelijk open en gaan hun ongeremde commerciële blikken eindelijk eens de goed kant op kijken. Heroïek is prachtig, maar er zijn grenzen.

Gearchiveerd onder: Dé Weekkrant Geen reacties