Magertjes
Het is de laatste tijd wat magertjes met het sportaanbod. Een mooie gelegenheid om de microfoon even in de ruststand te zetten en iets anders te doen dan de radioluisteraars lastig vallen. Vorige week zaterdag, paaszaterdag, zat ik met mijn oudste zoon in de zon op een terras op de Grote Markt in Groningen, met zicht op de Martinitoren, te genieten van een lekkere Wieckse Witte. Toch kon ik de verleiding niet weerstaan om af en toe contact te zoeken met de verslaggever bij de Jodan Boys. Na een verontrustende ruststand bleken de Gouwenaars in een hectische slotfase toch nog de overwinning uit het paasvuur gesleept te hebben. Een wederopstandig op het laatste moment. En toen ik later hoorde dat Gouda in ’s-Gravenzande de koploper met 3-0 het bos in had gestuurd, hebben we nog een geel witte rakker genomen.
Op 1e Paasdag werd ik door mijn zwager, na eerst genoten te hebben van een heerlijke Groningse paasbrunch getrakteerd op een toeristische rondrit door het mooie Oostgroningse land. Het Oldambt met zijn golvende gele koolzaadvelden. De Pekela’s, Eemshaven, Heiligerlee, Delfzijl, Beerta, Finsterwolde. Grote boerderijen waar de rijkdom nog van af straalt. De huisjes van de arbeiders en de boerenknechten. Land waar de geest van de gestaalde kaders van Fre Meis nog rondwaart. In een flits zag ik een bord dat verwees naar WVV, de legendarische voetbalclub uit Winschoten, waar latere kanonnen als Jan Mulder, Klaas Nuninga en Arie Haan hun eerste voorzichtige voetbalstapjes hebben gezet. Vandaag zullen ze daar ongetwijfeld nog de Dag van de Arbeid vieren.
Ik kon het ook niet laten om de laatste kilometers van Luik-Bastenaken-Luik te zien. De gebroeders Schleck probeerden tevergeefs Philippe Gilbert van zijn derde overwinning in een week af te houden. Ook in Luik scheen de zon volop. Mijn gedachten flitsten terug naar 1980 en 1981 toen ik met een aantal vrienden deze tocht ook heb gereden. In 1980 regende het de hele dag pijpenstelen. Maar de lol was er niet minder om, ook toen het jaar daarop de regen weer met bakken uit de Waalse hemel viel. Ik moet de uitdaging van mijn zoon maar aannemen en volgend jaar de Amstel Goldrace rijden. Als je Luik-Bastenaken-Luik twee keer hebt uitgereden, dan moet de Limburgse klassieker ook geen probleem zijn. Maar ja, het verschil met toen is wel ruim 30 jaar en de nodige kilootjes.
Om mij een beetje te paaien had mijn zoon mij het boek “de man en zijn fiets” van Wilfried de Jong gegeven. Prachtige wielerverhalen. Of het toeval is of niet, maar ik kwam de schrijver donderdagmiddag in een grote boekwinkel in Rotterdam tegen. Ik kon het niet laten om hem mijn complimenten over te brengen. Had nam ze gelukkig dankbaar in ontvangst. Ja, voor hetzelfde geld doet hij of hij je niet ziet, want hij zal ongetwijfeld vaker door voor hem wildvreemden worden aangeschoten.
Gisteren weer geen sport! Op de overvolle terrassen aan de Goudse Markt wemelde het van de voetballers. En nu maar hopen dat ze niet te diep in het glaasje hebben gekeken, want de meesten van hen moesten vandaag weer volop aan de bak. Ik gelukkig ook.