Gerritschinkel.nl Columns & meer

13dec/060

Puskas

Vorige week overleed op 79-jarige leeftijd een van de grootste voetballers aller tijden. En afgelopen zaterdag werd hij in Boedapest onder grote belangstelling begraven. De Hongaarse regering had die dag tot een nationale rouwdag uitgeroepen.

De voetballende Majoor werd hij liefkozend genoemd. Ik heb het natuurlijk over Ferenc Puskas. In een flits gingen mijn gedachten terug naar mijn jeugd. Zoals vele jongens wisten we als we uit school kwamen niet hoe snel we naar een weiland moesten hollen om te voetballen. Eerst nog even de koeien aan het schrikken maken en de vlaaien verwijderen eer we konden beginnen. Een doel hadden we niet, maar jassen fungeerden als doelpalen. We speelden met een denkbeeldige doellat en de doelpunten werden vaak na lange discussies goed- dan wel afgekeurd. Het begon altijd met het zgn. “poten”, waarbij de winnaar als eerste een ploeggenoot mocht kiezen. En ieder van ons riep dan wie hij was. Onze vaste midvoor was altijd Altafini. Verder waren Di Stefano, George Best en Pele altijd van de partij. Een klein dik roodharig buurjongetje kon niet zo goed voetballen dus die was altijd de pineut want er moest ook een keeper zijn. Hij was dus Lev Yashin, de grootste keeper aller tijden, hoewel hij af ten toe ook als Gordon Banks door het leven ging, ook geen slechte keuze.

Ik was altijd Ferenc Puskas. Waarom weet ik niet meer maar die man schijnt op mij een onuitwisbare indruk te hebben gemaakt. Hij voetbalde bij Real Madrid en dat was mijn favoriete voetbalclub in de vroege jaren zestig van de vorige eeuw. Later heeft jij mijn favoriete Nederlandse club Feyenoord helemaal dolgedraaid tijdens een Europacupwedstrijd, maar dat heeft mijn liefde voor het Hongaarse buikje niet doen verdwijnen.

De helden van je jeugd. Ik zal niet de enige puber zijn geweest die plakboeken maakte en wiens jongenskamer vol hing met voetbalelftallen en posters uit muziekbladen. Ik herinner me nog The Beatles, The Rolling Stones en de toen prachtige zangeres Cher. Ik kan mij echter niet meer herinneren of ik een poster van Puskas had, maar hij zal ongetwijfeld prominent op de elftalfoto van Real Madrid hebben gestaan.

Helden zoals Puskas heb ik vandaag de dag niet meer, maar dat zal met de leeftijd te maken hebben. Ik kom niet meer uit mijn bed om een Anton Geesink de Japanse judowereld op zijn kop te zien zetten. En de tijden dat ik met een bloknootje op mijn knie bij een vriendje voor de televisie de tijden van Ard en Keesie zat te noteren komen niet meer terug. “Je wordt ouder pappie” zong Peter Koelewijn en laten we het daar maar op houden.

Gearchiveerd onder: Gouds Nieuwsblad Geen reacties