Gerritschinkel.nl Columns & meer

19jan/160

Window of my eyes

Op weg naar Assen duw je natuurlijk een cd van Cuby + Blizzards in de cd speler. Je gaat tenslotte naar de bluesprovincie van Nederland. En wat is er mooier dan door het besneeuwde landschap van Drenthe te rijden met de gitaarsolo van Somebody will know someday.

Het is zaterdagavond 16 januari 2016. Buiten sneeuwt het en het is glad, maar zonder kleerscheuren bereik ik de Bluestent naast het Drents Museum op de Brink van Assen. Ik heb me al een tijdje verheugd op deze avond. Aanleiding is de officiële muzikale opening van de tentoonstellingen   Window of my eyes en Blues from heaven. Dit jaar zou Harry “Cuby” Muskee 75 jaar zijn geworden. En om deze legendarische blueszanger te eren is er in het Drents Museum een grote overzichtstentoonstelling gewijd aan het leven van werk van de in 2011 overleden Drentse bluesgrootheid. Tegelijkertijd met deze tentoonstelling is er een fototentoonstelling van de Drentse fotograaf Rudy Leukfeldt, die Harry meermalen heeft gefotografeerd.

Nadat ik ben “ingecheckt”  ga ik meteen naar de tentoonstelling Window of my eyes. Een grote reis door het leven van Harry Muskee aan de hand van drie hoofdthema’s: zijn jeugd, zijn muziek en zijn Drenthe. De teksten bij de tentoonstelling zijn opgebouwd uit citaten van Harry, van zijn vrienden en van zijn bandleden. Er zijn ook nooit eerder vertoonde filmopnamen en geluidsfragmenten te zien en te horen. En uiteraard zijn de complete discografie (elpees, singles) en veel affiches te bewonderen. Een prachtig tijdsbeeld. De nostalgie straalt je tegemoet. Een schitterende tentoonstelling, die nog t/m 17 april is te zien. Een aanbeveling en dat geldt ook voor de foto’s van Rudy Leukfeldt.

Maar dat was nog lang niet alles. Er was bluesmuziek in de grote tent. Om 19.45 uur opende ceremoniemeester en biograaf van Harry Muskee Jeroen Wielaert de avond. “Cool is the rule” was het parool van Harry volgens Wielaert en heette de ruim 850 mensen in de tent welkom. Hij beloofde een keur aan bluesartiesten maar vroeg eerst een groot applaus voor de man die vanavond niet aanwezig was. Daarna betrad al snel Huub van der Lubbe het toneel en zong Steen, een nummer van De Dijk, maar volgens Huub gaat het over Drenthe en over Harry. Een ode dus. Vervolgens vertolkte hij,  begeleid door The Blizzards Erwin Java, Herman Deinum en Hans Lafaille het overbekende Window of my eyes. Toen kwam het plechtige moment van de overhandiging van het eerste exemplaar van het prachtige (op elpeeformaat) boek Window of my eyes aan Huub van der Lubbe en aan Douwina, de weduwe van Harry.

Tijd voor de volgende band, King of the World, de nieuwe groep van ex Blizzards gitarist Erwin Java. De band wiens live reputatie al is gevestigd, gaf ook vanavond weer een lekkere show, met o.a. een stomende soulversie van Let’s go get stoned. Snelle rockers en slowblues, KOTW is van alle markten thuis. Uitstekende band. Erwin Java en Govert van der Kolm (hammond) zouden we die avond nog terug zien.

Na een korte pauze was het de beurt aan Ralph de Jongh. Een solo-optreden van iemand die de blueswereld ook in rap tempo aan het veroveren is. Gezeten op een stoel en met een gele en zwarte klomp trapte hij af met Somebody will know someday. Met fel gitaarwerk en krachtige zang won hij snel de harten van het enthousiaste publiek. Hoochie coochie man met de zwarte klomp op het wah wah paneel. Prachtig slidewerk op The sky is crying, waarbij de splinters van klompen afvlogen. De vloer wiegde onder onze voeten alsof er een nieuwe aardbeving in het Noorden was. Schitterend optreden.

Na Ralph de Jongh een van de hoogtepunten van de avond. Een van mijn favoriete Nederlandse bluesgroepen met de beste blueszangeres van Nederland, Tineke Schoemaker. Ruim 40 jaar aan de top en nog altijd still going strong. BARRELHOUSE!. Het begin was rampzalig want de microfoon van Tineke deed het niet. Maar gelukkig was dat snel verholpen en trakteerde de band ons op een gloedvol optreden waar de geest van Freddie King ruim aanwezig was. Tineke zong als nooit tevoren. De gitaristen Johnny en Guus Laporte soleerden beurtelings alsof ze nooit iets anders doen. Jan Willem Sligting concentreert zich helemaal op zijn bas. Bob Dros pijnigt strak zijn drumstel en de hamerende piano van Han van Dam blijft een kenmerkend element in de muziek van Barrelhouse. Dat de band nog maar lang door mag gaan.

Het optreden van singer-songwriter Eric Taylor was helaas een dissonant op deze avond. En dat lag niet aan de 65-jarige Texaan, maar grotendeels aan een groot gedeelte van het publiek dat het respect niet kon opbrengen om de luisteren naar de gevoelige liedjes van de op een stoel met een fles rode wijn in de buurt gezeten zanger gitarist die goed bevriend was met Harry Muskee. Zo was het mooie Louis Armstrong’s broken heart alleen voor degenen die vlak voor het podium stonden te horen. Gelukkig stond ik daar. Jammer en respectloos naar een man die Steve Earle, Lyle Lovett en Nancy Griffith tot zijn fans mag rekenen. Terecht dat Jeroen Wielaert hier na afloop een opmerking over maakte en degenen die hiervoor verantwoordelijk waren adviseerde maar eens een cursus zwijgen te gaan volgen.

De gebroeders Borgers waren aan de beurt. Saxofonist Bertus en gitarist Ruud. Veteraan Bertus Borgers heeft zijn sporen natuurlijk al ruimschoots verdiend in de vaderlandse muziekscene. Hij is niet alleen een uitstekende saxofonist, maar ook een verdienstelijk zanger. Dat liet hij horen in zijn liedje Ik blijf binnen vandaag. Maar Bertus en Ruud kregen pas echt de handen op elkaar bij de vertolkingen van de Brood-klassiekers Still believe en Rock ’ n roll junkie. Borgers zorgde er zo voor dat niet alleen de geest van Cuby, maar ook die van de voormalige pianist van de Blizzards Herman Brood op deze mooie avond aanwezig was.

Intussen was het programma flink uit de tijd gelopen, maar even voor half 12 was het tijd van de finale. De reünie zoals het op de affiches was aangekondigd. Huub van der Lubbe, Hans Lafaille, Herman Deinum, Erwin Java en ja ja, Eelco Gelling betraden het podium. Window of my eyes was de herkenbare en dankbare opener met een gedreven zingende Huub van der Lubbe en Eelco Gelling, die eerst wat moeite leek te hebben maar gaandeweg het nummer op dreef raakte en een zeer lange solo speelde. Tineke Schoemaker nam de microfoon van Huub over bij een andere C+B klassieker Somebody will know someday. Eelco Gelling kreeg er steeds meer plezier in en soleerde weer voortreffelijk. De overige bandleden waren af en toe in vertwijfeling wanneer zij weer mochten, maar ze lieten alle eer aan Eelco. De piano van Han van Dam deed de rest. Another day another road werd vooral mooi door de blazers, Bertus Borgers nam het voortouw in Brother booze en de hammond van Govert van der Kolm was heerlijk. Ralph de Jongh had inmiddels zijn klompen in de kleedkamer achtergelaten en kwam op in zwarte laarzen. Met zijn formidabele stem werd Hobo blues de microfoon in geslingerd. Eelco en Erwin soleerden beurtelings. In de afsluiter Too blind to see gingen alle muzikale remmen nog eenmaal los. Eelco straalde plezier uit en bleef weer soleren. Erwin en Ralph losten hem af. Han van Dam en Govert van der Kolm mogen ook nogmaals hun kunsten laten horen. De bas van Herman Deinum denderde ook in deze finale door en de klappen van drummer Hans Lafaille ook.

Het was al ruim na middernacht toen de laatste tonen klonken. Helaas geen nagift maar een kniesoor die daar op let. Er vloeiden hier een daar tranen van ontroering. Het was een gedenkwaardige avond. Ik ging tevreden naar huis en kon niet wachten om in het prachtige boek te gaan lezen.

En o ja, vergeet vooral niet naar de tentoonstellingen in het Drents Museum te gaan.

Reacties (0) Trackbacks (0)
  1. Hi Gerrit, Heb het stuk nog niet helemaal gelezen. maar vind het zo al tof.
    En heb het met je goedkeur ? op mijn Facebook pagina geplaatst van “Vrienden van de goede muziek” sinds vorige week in de lucht. Je heb geen Facebook ?.

    Ga zo door mijn jong. Hg. MvL


Reactie annuleren

Nog geen trackbacks.